مطلب ارسالی کاربران
بخش دوم:۱۹۳۷–۱۹۰۳: اولین سال‌های افتخار و سال‌های جنگ.⚫️⚪️
در فصل ۰۴–۱۹۰۳، باشگاه تیمی امیدبخش از بازیکنان را تشکیل داد و تقریباً یک دهه بر فوتبال انگلیس سلطه یافت. تیمی که به دلیل «بازی هنرمندانه، ترکیب کار تیمی و پاسکاری‌های کوتاه و سریع» شهرت داشت. پیتر مک‌ویلیام، مدافع تیم در آن زمان، مدت‌ها پس از بازنشستگی‌اش گفت: «نیوکاسل دهه ۱۹۰۰، در مصاف با هر تیم مدرنی، بازی را با دو گل آغاز می‌کرد و شکستشان می‌داد، و حتی بیشتر از آن، با گل‌های پی‌درپی شکستشان می‌داد». در طول دهه ۱۹۰۰، نیوکاسل سه بار قهرمان لیگ شد؛ در فصل‌های ۰۵–۱۹۰۴، ۰۷–۱۹۰۶ و ۰۹–۱۹۰۸. در فصل ۰۵–۱۹۰۴، تا کسب دوگانه فاصله‌ای نداشتند، اما فینال جام حذفی را به استون ویلا باختند. در فینال‌های ۱۹۰۶ و ۱۹۰۸ از جام حذفی، اورتون و ولورهمپتون فرصت قهرمانی را از آنها گرفتند، اما سرانجام در سال ۱۹۱۰ و با غلبه بر بارنزلی در فینال، طلسم قهرمانی در جام حذفی شکسته شد. تجربه پنجمین فینال حذفی در سال بعد با شکست مقابل بردفورد سیتی به یک نایب قهرمانی دیگر ختم شد.
در سال ۱۹۲۴، ورزشگاه ومبلی میزبان ششمین فینال جام حذفی نیوکاسل بود که با شکست ۲–۰ استون ویلا، به کسب دومین جامشان در رقابت‌های حذفی ختم شد. سه سال بعد در فصل ۲۷–۱۹۲۶، چهارمین قهرمانی دسته اول را به دست آوردند و هیو گلکر، یکی از بهترین گلزنان تاریخ باشگاه، کاپیتان تیم بود. دیگر بازیکنان کلیدی در این دوره نیل هریس، استن سیمور و فرانک هادسپت بودند. در سال ۱۹۳۰ نیوکاسل به یک‌قدمی سقوط رسید و در پایان فصل، گلکر باشگاه را به مقصد چلسی ترک کرد. در همان زمان، اندی کانینگهام سرمربی تیم شد. فصل ۳۲–۱۹۳۱، فصل سومین قهرمانی در جام حذفی بود، اما دو سال بعد در اتفاقی غیرمنتظره، نیوکاسل پس از ۳۵ فصل حضور در سطح برتر فوتبال انگلستان به دسته دوم سقوط کرد. کانینگهام استعفاء داد و تام ماتر سرپرستی آن تیم سقوط‌کرده را بر عهده گرفت.
