به گزارش طرفداری؛ انتخاب هادی ساعی از سوی اعضای مجمع فدراسیون تکواندو بهعنوان رئیس جدید این فدراسیون المپیکی پس از سالها رخوت و سکون، امیدهای بسیاری را بین اعضای خانواده تکواندو در سال منتهی به بازیهای آسیایی ۲۰۲۲ و رقابتهای گزینشی المپیک ۲۰۲۴ پاریس کاشت تا تغییر رویه و روند مدیریتی پس از سالها در ساختمان قیطریه شکل بگیرد.
ساعی که تا به امروز با ثبت رکوردی رشکبرانگیز و فوقالعاده خودش را در قامت پرافتخارترین المپین تاریخ ورزش ایران (و نه فقط تکواندو) با کسب ۳ نشان زرین و برنزی المپیک ثبت کرده، سابقه عضویت در مجامع بینالمللی و کمیسیون ورزشکاران کمیته ملی المپیک را هم داشته که برآیند همه اینها نشان میدهد که او با آداب مدیریت در ورزش چندان بیگانه نیست.
بدون تردید خود هادی ساعی هم میدانست که به محض ورود به فدراسیون آن هم با تأخیری نزدیک به ۲ ماهه از روز انتخابات، مسیر بسیار سخت و پرسنگلاخی را در راه مدیریت تکواندوی ایران پیشرو خواهد داشت اما این روزها انگار فشارهای بیرونی به مجموعه تحت مدیریت او آنقدر ساعی را عصبانی کرده که تبعات این فشارها دامنگیر ورزشکاران شده است.
همانطور که ساعی بهدرستی هم اشاره کرده، از دستگاه بالادستی فدراسیون بهطور مکرر حاشیهها و فشارهای زیادی به تکواندو وارد شده و با وجود ورود به ماه یازدهم سال، هنوز تفاهمنامه مالی فدراسیون با وزارت ورزش و جوانان هم به علت مغایرت بودجهای به امضا نرسیده اما همه این مسائل نباید باعث آن میشدند که این آتش حواشی، به خرمن تیمهای ملی بیفتد.
رئیس فدراسیون تکواندو در آخرین مصاحبه تلویزیونیاش مدعی شد که وزیر ورزش و جوانان را پس از روز اعطای حکم ریاست فدراسیون یعنی نزدیک به یک سال پیش، دیگر ندیده و با او درباره اوضاع تکواندو صحبتی نداشته. همین بیاعتناییها و نگاههای قهری هم حتماً باعث شده تا ساعی این روزها به بمبی ساعتی تبدیل شود که هر آن انتظار برافروخته شدن آتش خشم او هست.
اگر چه سیدحمید سجادی هم انتقاد ساعی را نادرست ندانسته و مشغلهها را دلیلی بر این دوری میداند اما بهنظر میرسد که فضای تنش و جدل در هفتههای اخیر، آرامش را از فدراسیون تکواندو گرفته و از سوی تیم مدیریتی و مشاوران مدیران فدراسیون هم اهتمامی برای آب سرد پاشیدن به این آتش همهسوز در کار نیست.
خداحافظی آرمین هادیپور با هوگوی تیم ملی تکواندوی ایران قطعاً دلایلی ورزشی و حتی غیرورزشی داشته اما موضعگیری تند و تیز هادی ساعی علیه وی با همان ادبیات صریحی که همیشه از او انتظار داشتیم، باعث آن شده که علاوه بر جدل با معاونت توسعه ورزش قهرمانی و حرفهای وزارتخانه، یک بحران دیگر هم برای تکواندوی ایران بهوجود بیاید.
هادیپور پس از این که ساعی خداحافظی او را ناشی از ضعف دربرابر نفر دیگر این وزن دانست، در فضای مجازی نوشت: "به جای مصاحبه کردن و من را کوبیدن به فکر این باشید که بیشتر از این ورزشکاران را فراری ندهید. من خودم بیرون آمدم و به کسی هم کاری ندارم. جایگاه یکسری فقط در حد خانواده است و اگر به کادر آمده، دلیل بر بزرگ شدن نیست، فقط لطف برادر هست."
همین اتمسفر چالشی و حالوهوای بگومگو شاید از اهم دلایل آشفتگی و ناراحتی رئیس فدراسیون تکواندو از شرایط مدیریتی این خانواده بوده که بهنظر نقش خودش هم در این بلوا کم نیست. ساعی به عنوان یک المپین باتجربه و مدیر ورزشی که از نسل علیرضا دبیرها، رسول خادمها، آرش میراسماعیلیها و سجاد انوشیروانیهاست؛ قطعاً تأثیر حواشی بر متن را بهتر از هر کس دیگری میداند.
از رئیس جوان فدراسیون تکواندو که با آمدنش به جوانترهای این رشته امید بسیاری بخشید و رخوتی بیش از ۲۰ ساله را از فدراسیون زدود، انتظار سعه صبر، خوشیتنداری و مراودات حسنهتری وجود داشت. بهطور حتم رئیس هر فدراسیون بهعنوان متولی و پدر آن رشته، نقش میت یا همان ضربهگیر را برای خانوادهاش خواهد داشت و این انتظار از ساعی پرافتخار هم به درستی هست.
قطعاً چالشهای فدراسیون تکواندو با وزارت ورزش و جوانان محدود به همین چند مسئله نیست و هادی ساعی باید خودش را برای شرایطی دشوارتر از این هم آماده کند اما خود او هم به این نکته واقف است که در فضای آرام فکری، حتماً با فراغ بال بیشتر میتوان واکنشهای مثمرثمرتری داشت و تصمیمات بهتری گرفت.
