روز گذشته منچسترسیتی در جریان شکست خود در شهرآورد شهر منچستر در ورزشگاه اولدترافورد تنها یک ضربه در چارچوب داشت و پپ گواردیولا هم عملکرد تیمش در فاز هجومی را «منفصل» توصیف کرد.
طرفداری | در حالیکه گلهای منچستریونایتد در دقایق پایانی از راه رسیدند، نمایش نیمه نخست آنها بیش از هر چیزی برای اریک تن هاخ امیدوار کننده خواهد بود. آنها به راحتی توانستند مدافع عنوان قهرمانی مسابقات را کنترل کنند و در ضد حملات نیز، همواره تهدیدی برای حریف به شمار میرفتند.
ارلینگ هالند در جستجو برای صاحب توپ شدن، مدام عقب و عقبتر آمد ولی سیتی نتوانست بازیکنی را پشت سر او راه بیاندازد و یا توپ را به نواحی خطرناک برساند. در مصاحبه پس از بازی، برونو فرناندش «همدلی» بازیکنان یونایتد را تحسین کرد و این نمایش سرسختانه و منظم آنها، چیزی بود که یک سال قبل توان اجرای آن را نداشتند.
حالا میبینیم که آنها چگونه سیتی را دلسرد کردند.
مثلث هجومی نزدیک به هم و منظم
دقایق ابتدایی بازی با مالکیت توپ کُند و عامدانه سیتی در خط دفاعی خودش سپری شد. گواردیولا دوست ندارد مدافعانش زمانی که تحت فشار نیستند، توپ را با سرعت به سمت جلو بفرستند؛ خواسته او حفظ توپ و جلو کشیدن یار حریف است تا بدین ترتیب مزیتی برای تیمش در خط بعدی حمله ایجاد شود.
یونایتد اما فریب این حربه را نخورد. مثلث هجومی آنها متشکل از مارکوس رشفورد در سمت چپ، آنتونی مارسیال در مرکز و فرناندش در سمت راست، عجلهای برای تحت فشار گذاشتن مانوئل آکانجی و نیتن آکه نداشتند. آنها عقب نشستند و ارتباط نزدیکشان را با هافبکهای پشت سر خود حفظ کردند.
مهاجمان یونایتد همچنین بسیار نزدیک به هم و در مقابل آکانجی و آکه بازی میکردند تا مانع از رسیدن توپ به کوین دی بروین و برناردو سیلوا شوند. در واقع رشفورد و فرناندش به عنوان بازیکنان کناری، آن طور که انتظار میرفت مقابل مدافعان کناری سیتی صف آرایی نکرده بودند.
در چنین شرایطی، ژائو کانسلو و کایل واکر گزینههای آزاد سیتی بودند ولی آنها نتوانستند از این دو نفر به خوبی استفاده کنند. این در نمایش قدرتمندانه نیمه دوم سیتی عوض شد، جایی که واکر از آزادی بیشتری برای به داخل زدن برخوردار بود. تمرکز یونایتد روی شلوغ کردن میانه میدان، عملا موجب نادیده گرفتن واکر و کانسلو شد.
یارگیری نفر به نفر فرد با دی بروین
تن هاخ از شکست ۶-۳ خود در ورزشگاه اتحاد درس گرفت؛ جایی که از اسکات مک تومینای و کریستین اریکسن به عنوان هافبکهای عقب زمین استفاده کرده بود. یونایتد در آن بازی شکاف زیادی را در مرکز میدان به خود دید و سیتی خیلی راحت میتوانست بین خطوط بازی کند.
این مربی هلندی میتوانست از آنتونی استفاده کند و اریکسن را عقبتر به کار بگیرد ولی تصمیمش برای انتخاب کردن انرژی و پویایی فرد، جواب داد. دی بروین در دقایق ابتدایی یکبار از دست فرد در رفت ولی با وجود رفتن به کنار زمین جهت خارج کردن مامور یارگیری خود از پست اصلیاش، کار سختی برای فرار از توجه او داشت.

دی بروین به طور متوسط در فصل جاری لیگ برتر، ۴۲ پاس سالم در طول ۹۰ دقیقه فرستاده است؛ این رقم در اولدترافورد فقط ۳۱ عدد بود. این هافبک بلژیکی در یک سوم هجومی، تنها ۱۳ مورد از ۲۲ پاسش را به مقصد رساند. او حتی یک پاس موفق برای هالند نفرستاد.
وقتی لازم بود رودری به عنوان تعیین کننده ریتم بازی سیتی مهار شود، اریکسن و مارسیال وظایفشان را با یکدیگر تقسیم میکردند. رودری در نیمه دوم و پس از اعمال تغییراتی در شیوه بازیسازی سیتی، تاثیرگذاری بیشتری داشت.
دنبال کردن ارلینگ هالند
دیدن عقب آمدن هالند در زمین جای تعجب داشت. احتمالا این حرکتی خودسرانه از سوی این مهاجم بود چون گواردیولا عمدتا دوست دارد که بازیکنانش در جای خود باقی بمانند.
رافائل واران و لوک شاو از دنبال کردن هالند دور از خط دفاعی تیم هراسی نداشتند و از آنجایی که وقتی این بازیکن عقب میآمد، بازیکنان کافی از سیتی به پشت خط دفاعی فرار نمیکردند، تاکتیکهای این تیم بی نتیجه ماند.

سیتی روزگاری وینگرهایی مثل لروی سانه، رحیم استرلینگ و گابریل ژسوس داشت که فرارهای خوبی پشت سر مهاجم کاذب تیم انجام میدادند ولی وینگرهای فعلی آنها، سبک متفاوتی دارند. فیل فودن میتواند پشت مدافعان فرار کند ولی پس از جام جهانی پایینتر از سطح انتظار کار کرده است و جک گریلیش و ریاض محرز هم ترجیح میدهند توپ زیر پایشان فرستاده شود، نه در عمق.
گواردیولا توانایی آنها برای کاهش سرعت بازی و کنترل بخشیدن به سیتی را تحسین میکند ولی این به معنی آن است که آنها زهر چشم کمتری به عنوان یک تهدید تهاجمی میگیرند.
کاسمیرو، یک دیوار دفاعی
یونایتد یکی از عمیقترین خط دفاعیهای این فصل لیگ برتر را داشت، چیزی که مشخصا رویکرد مطلوب مربیاز از مکتب آیاکس نیست. با این وجود، تن هاخ خودش را با مهرههایی که در دست دارد سازگار کرده است تا یونایتد توان رقابت در بازیهای بزرگ را داشته باشد و از سرعتش در ضد حملات بهره ببرد. یونایتد حالا توانسته است سیتی، آرسنال، لیورپول و تاتنهام را در اولدترافورد شکست بدهد.

حضور کاسمیرو جلوی خط دفاعی و در واقع درون محوطه جریمه، عنصری کلیدی در قادر ساختن یونایتد به تحمل فشار حریف است. این بازیکن برزیلی در نیمه اول سدی عالی جلوی هالند بود و یک نمایش دفاعی بی نظیر را ارائه کرد. کاسمیرو چهار بار توپ را از درون محوطه جریمه خودی دفع کرد که سه بار آن به نیمه دوم بر میگشت؛ زمانی که یونایتد تحت فشار فزاینده سیتی قرار داشت. برای تکمیل کردن این عملکرد باید اشاره کرد که پاس رو به جلوی کاسمیرو بود که منجر به گل تساویبخش و جنجالی فرناندش شد.
ترجمهای از یادداشت Daniel Zeqiri برای وبسایت تلگراف