|
مجموعه‌ی world cup fever قسمت سوم
...
لیوان‌های آبجو، پرچم‌های سنت جرج و حسرت... این دفعه...
اصلا تابستان به کریکت و تنیس تعلق دارد و فصل فوتبال در زمستان است. وقتی ستاره‌ها در لندن و یورکشایر، لانکشایر و تاینساید، میدلندز و مرسی ساید و هر جای دیگر کشور در نوامبر و دسامبر با سیلندرهای اضافی آماده‌ی دویدن به سوی کورس قهرمانی می‌شوند...
تورنمنت‌های تابستانی در انگلستان داستان دیگری دارد. داستان ما و آنها (us and them). داستان نقش بستن تصویر ستاره‌ها روی جلد هزار و یک روزنامه و مجله به قدمت تاریخ فوتبال. داستان هزار ویک تحلیل از درخشش ستارگان قدیمی‌ترین و حالا بزرگترین لیگ دنیا در آوردگاه جهانی. داستان طعنه‌ها به سرمربی؛ فراری دادن دان ریوی به خاورمیانه، به لب رساندن جان سر بابی رابسن، تری ونبلز، گلن هادل، فشار خرد کننده روی اریکسن سوئدی با پتک "نسل طلایی"، سوختن همیشه‌ی رویای نسل طلایی با کاپلو، هاجسن پیر، رسوایی سم آرلاردایز و سرانجام ساوتگیت بی ادعا.
جام جهانی در انگلستان داستان سفری با آرزوهای طلایی از زمین‌های گل آلود محلی در بعد از ظهری مه آلود تا استادیومهای غول‌پیکر و نشستن در کنار مردمی از سرتاسر دنیاست. داستان رویای پسران سر الف رمزی و کاپیتان سر بابی مور روی شانه‌ی هم تیمی هایش... داستان رویایی که همیشه در نیمه شبهای تابستانی به کابوسی تلخ تبدیل می‌شود. کابوس پنالتی‌ها، اخراج، حذف... داستان همیشگی جام جهانی برای انگلستان مگر آنکه... راستی جام جهانی " این دفعه" در نوامبر و دسامبر برگزار می‌شود. این دفعه....
|
|
درس‌های دور انتخابی:
ترمز دستی را بکش! انگلستان سان مارینو، آندورا و آلبانی را بلعید. عطش بردهای پرگل در بازی با رقبای ضعیف بر خلاف سنت‌های قدیمی سه شیرها بود که ساوتگیت بی محابا به آن تاخت. این در حالیست که ساوتگیت را با رویکرد "اول گل نخوردن و بعد گل زدن" در بازی برابر تیمهای قدرتمند می‌شناسیم. حواست باشد گرت! ایران، آمریکا و ولز هرچند ضعیف تر از انگلستان اما رقبایی برای تاختن بی محابا نیستند
نقطه قوت:
به جز دست باز ساوتگیت در گزینه‌های هجومی، نکته‌ی دیگر حضور رهبران در ترکیب انگلستان است: به جز کاپیتان کین، دکلان رایس، کایل واکر، جردن هندرسن و کانر کودی مردانی با ذهنیت قوی و توان فکری بالا در لحظات دشوار و بازیهای بزرگ اند. و شاید برای نواختن پنالتی‌های لعنتی
نقطه ضعف:
چیزی که شاید سال قبل نقطه قوت انگلیسی‌ها به شمار می‌رفت: حضور همزمان بن چیلول، ریس جیمز، شاو، ترنت آلکساندر آرنولد، اریک دایر و استونز در خط دفاع. اما در آستانه‌ی جام شرایط در دفاع نگران کننده شده: در چلسی، چیلول فرم خوبی ندارد و جیمز حداقل دور گروهی را از دست داده. آرنولد پس از بازیهای فراوان فصل قبل، بدون تمرکز و اعتماد بنفس به نظر می‌رسد، دایر در تاتنهام مثل خود تیم کونته روندی سینوسی دارد، استونز بهترین مدافع من سیتی نیست و لوک شاو و مگوایر تردیدها را به حداکثر می‌رسانند.
چه چیزی محمتل است
یک ترکیب کامل از مدافعان راست: واکر در خط دفاع سه نفره، تریپیر و جیمز در پست دفاع راست و ترنت...
چیزی که کمتر احتمال دارد
بی توجهی ساوتگیت به فرم بازیکنان در باشگاه‌ها! با توجه به شناختمان از گرت، بعید نیست فودن روی نیمکت بنشیند و شاو و مگوایر در ترکیب اصلی قرار گیرند!
آرزوی آنها
آبجوهای ارزان‌قیمت و البته... تمام بچه‌های متولد کریسمس امسال، هری، بوکایو و رحیم نامگذاری شوند و شمشیر شاه چارلز روی شانه‌های ساوتگیت قرار گیرد.
چه رخ خواهد داد؟
یک شروع نامطمئن. دردسرهای همیشگی مقابل آمریکا و جان گرفتن تیم... اما تا کجا؟ آرژانتین و فرانسه در یک چهارم نهایی منتظرند...
|
نیمه نهایی در روسیه، فینال در ومبلی... برای اولین بار، نه تنها نشریات و رسانه‌های انگلیسی که آمار و ارقام از یک مسیر صعودی برای تحقق رویای دیرینه سخن می‌گویند. فاتح کفش طلای جام جهانی، ستاره و کاپیتان انگلیسی‌ها هری کین است و سه شیرها با 39 گل زده در دور مقدماتی با بهترین خط حمله‌ی اروپا به استقبال تورنمنت می‌روند. اگر جام جهانی در ژوئن برگزار می‌شد، این تمام پیش زمینه‌های تیم ملی انگلستان بود اما برگزاری فشرده‌ی 4 هفته‌ی لیگ ملتهای اروپا در تابستان امسال ماه عسل ساوتگیت را از بین برد:
باخت 4-0 مقابل مجارستان، ناکامی برابر ایتالیا و مساوی 3-3 در یک بازی پر هرج و مرج برابر آلمان. بدترین نتایج 6 سال مربیگری ساوتگیته و انگلستان در حضیض. بیش از همیشه شبیه تیم تابستان 2016، 2014، 2012، 2010 و .... اگرچه تیم ساوتگیت یک تفاوت بنیادی با تیمهای آن دوران دارد.
درست است که در خط هافبک خبری از لمپارد، جرارد و دیوید بکام نیست و در دفاع فردیناند و تری را نمی‌بینیم اما بیایید به دنبال کشف تازه‌ها باشیم. انگلیس ساوتگیت برابر تیمهای قوی‌تر 3-4-3 بازی می‌کند و برابر ضعیف‌ترها 4-2-3-1. در هر دو حالت تماشای زوج دکلان رایس در کنار جود بلینگام بسیار جذاب خواهد بود. ترکیب فودن و گریلیش از من سیتی با استرلینگ و مانت از چلسی هم جذابیت دیگری در خط حمله است و البته نگاه به باکویو ساکا، مهم ترین ملی‌پوش تیم صدرنشین لیگ، آرسنال.
درون دروازه، بر خلاف دوره‌های قبل حالا می‌توان یک دروازه‌بان انگلیسی در جمع تیمهای بالانشین جدول پیدا کرد. آنهم دروازه‌بان تیم صدرنشین! عملکرد رمزدیل در آرسنال معرکه بوده و در کنار نیک پوپ از نیوکاسل، در جمع سه دورازه‌بان اول لیگ با بیشترین کلین شیت قرار می‌گیرد. و دین هندرسن و جردن پیکفورد در فارست و اورتون در میان سه دروازه‌بان با بیشترین سیو در لیگ برتر هستند. چنین چیزی را در دروازه‌ی انگلستان به خاطر دارید؟
شش سال، گذشته و سدهای غیر قابل نفوذ و تابوهای محال شکسته شده‌اند: سرانجام عبور از پنالتی‌ها برابر کلمبیا در جام جهانی 2018، نیمه‌نهایی پس از جام جهانی 90، شکست ژرمنها در ومبلی جدید برای اولین بار، رسیدن به فینال پس از نیم قرن... ساوتگیت به قدر کافی راه خود را به قلبها یافته اما همه می‌دانیم که برای ماندن همیشه در تاریخ نیاز به جادوی آن بت طلایی رنگ لعنتی دارید.
6 بازی بدون برد ساوتگیت در لیگ ملت‌ها و تنها 2 گل در جریان بازی، همان چیزی است که رسانه‌های عاشق غر زدن می‌خواهند. انتقاد از سنگینی و تنبلی تیم، اتکای بیش از حد ساوتگیت به چند بازیکن، ناتوانی استفاده از استعدادها و در یک کلام محافظه کاری. اما آیا واقعا عمل‌گرایی و محافظه‌کاری ساوتگیت در عرصه‌ی ملی مذموم است؟
مسلما ساوتگیت نمی‌تواند در تیم ملی پرسهای دیوانه‌وار تیم پپ یا کلاپ (البته نه لیورپول امسال!) را به نمایش بگذارد. به این دلیل ساده که او هر یک یا دو ماه یکبار بازیکنانش را در زمین تمرین ملاقات می‌کند. روبرتو مارتینز، مربی بلژیک در جام جهانی 2018 در کتاب خود با عنوان "چطور جام جهانی را ببریم" می‌نویسد:
"در باشگاه، شما 60 جلسه تمرین پیش فصل دارید. بدن بازیکنان را شما می‌سازید، از تغذیه تا روش ضربه زدنشان به توپ در اختیار شماست و در جلسات روانشناسی به ذهن آنها را می‌یابد. اما در تیم ملی ما فقط 5 بار در سال دور هم جمع می‌شویم."
به همین دلیل، انتخاب بازیکنان در تیم ملی با باشگاه تفاوتهای مهمی دارد. بیایید به دهه‌ی 80 برویم. به سال 1986 و قهرمانی تیم دیگو. کم آنسوتر از نمایش‌های خیره کننده‌ی دیگو آرماندو مارادونا، کارلوس بیلاردو روی نیمکت تیم ملی آرژانتین نشسته. مردی که پیش از جام، به خاطر اصرار به انتخاب یک مجموعه از بایکنان که لزوم در طول فصل درخشان نیستند مورد انتقاد قرار می‌گیرد. رسانه‌ها حتی از کاپیتانی مارادونا هم انتقاد می‌کند اما و سرانجام آن تیم به رهبری مارادونا جام جهانی را به خانه می‌برد.
دو دهه بعد، امه ژاکه با پشت کردن به مجموعه‌ای از ستارگان مستعد خط هافبک فرانسه با ترکیب دشان و پتی برزیل را شکست می‌دهد. یوگی لوو، با محافظه‌کاری بیشتر نسبت به نمایش‌های متهورانه اما در نهایت بدون فتح جام در سال 2010، جام جهانی 2014 را فتح می‌کند و لوییز آراگونس، با وجود در اختیار داشتن ترکیب ستارگان لاماسیا، با بردهای 1-0 به قهرمانی در ژوهانبورگ می‌رسد. شاید رویکرد ساوتگیت او را در لیست مورد علاقه‌ی فتح جام جهانی برای ما قرار ندهد اما به نظر می‌رسد مرد محافظه‌کار آنقدرها هم از مسیر اصلی فاصله نگرفته...
|
برنامه بازیها
انگلیس ایران
دوشنبه 30 آبان16:30خلیفه دوحه
انگلیس آمریکا
جمعه 4 آذر22:30البیت الخور
ولز انگلیس
سه شنبه 8 آذر22:30احمد بن علی الریان
|
