Liverpool 32سلطان خوزه آندراده
پستش هافبک دفاعی سمت راسته ( که گاهی بعنوان مدافع راست محسوب میشه )
درسته که اون زمان فوتبال تو سطح پایینتری بوده ولی باید همه چیزو نسبی حساب کرد وگرنه پله هم نصف مهدی ترابیه اگر بخوای مستقیم مقایسه کنی یا دی استفانو پشم مهدی قائدیه
.
باید دید که کدوم بازیکن در دوران خودش نسبت به سطح کیفی فوتبال زمان خودش در چه حدی بوده و نسبت به بقیه بازیکنا کجا بوده و چه تاثیری در موفقیتهای تیمی داشته
که آندراده ی اعجوبس تو پست خودش . برای اینکه آندراده رو درست بشناسید باید سیستم فوتبال قدیم . استایل و سبک بازیکنا و حتی شکل و کیفیت توپ رو بررسی کنیم
سیستم ۲۳۳۲ یا ۲۳۴۱ هستش یعنی دو مدافع آخر . سه هافبک وسط زمین بطور عرضی که آندراده میشه هافبک سمت راست . سه یا چهار فوروارد یا بازیکن هجومی که دو تا وسط بودن و دو تا گوشها و یک مهاجم نوک . اگر بخوام با بازیکنای الان مثال بزنم این شکلیه
نویر
لوکاس هرناندز . راموس
میلنر . کیمیش . فابینیو
نیمار . دیبالا . مسی . امباپه
لواندوفسکی
.
بازیسازی از عقب زمین هم تقریبا از دهه پنجاه شروع شد که هافبکای دفاعی میدان دار مثل بوژیک اکویرک بلنچفلاور نتو و . . . ظهور کردن وگرنه تا قبل از اون زمین دو قسمت میشد . یکی فاز دفاعی که عقب زمین میموندن دفاع میکردن و توپو میشوتیدن جلو تا توپ به فاز هجومی برسه و دومی فاز هجومی که اینور زمین باید حمله میکردن یعنی جابجایی به این شکلش نبود فوقش مثلا بین فورواردای میانی یکم بازیسازی از وسط زمین جریان داشت که امثال اسکارونه سیندلار ساروسی ساستره ژیپان الکس جیمز و بعدتر مورنو و زیزینیو و ماتزولا و اینا نقش داشتن ولی بازیساز به معنی بازیساز از عقب زمین نبودن بلکه ی جورایی نقش هافبک مهاجمو داشتن یا فوروارد بازیساز
.
خب پس تو این سیستم خوزه آندراده نقش مهمی داشته و به نوعی سد میانه میدان محسوب میشده که اگر بخوایم نسبی حساب کنیم فقط لوتار ماتیوس قابل مقایسس با آندراده در کیفیت دفاعی که ارائه میدادن وسط زمین . یعنی کسی از وسط زمین و سمت راست زمین که آندراده بود اصلا نمیتونست عبور کنه و چراییشو باید تو توضیح سبک بازیکنای اون زمان و توپ اون دوران ها بگم
توپ اواخر دهه بیست و اوایل دهه سی یکم لش تره یعنی سخت حرکت میکنه و سخت قابل کنترله . مثلا مهاجم باید مینداختش جلو و باهاش میدوید تا از سد مدافع حریف بگذره . معمولا بازیکنای اون دوره هم انقدرا حرفه ای نبودن و سریع نبودن و لش بودن توپ هم مزید بر علت میشد . آندراده ی بازیکن به لحاظ فیزیکی بی نظیر و فرز و سریع بود که هوش دفاعی عجیبی داشت تو فوتبال و برا همین اولا یک سد محکم بود که تا توپ از پای مهاجم حریف جدا میشد میزد توپو از طرفی مثل کنه میچسبید به مهاجم حریف یعنی کسی نه میتونسته دریبلش بزنه چون خیلی فرز و عجیب بوده تو زدنه توپ . از طرفی حتی اگر ردش میکردن باز برمیگشته و رها نمیکرده مهاجمو و این بخاطر استایلشه . ضمن اینکه تو توپگیری هم ی بازیکن بسیار عجیب بوده و حرکت مهاجم حریفو تو ی چشم به هم زدن میفهمیده و توپشو میزده
یعنی میشه آندراده رو هم بعنوان دفاع راست حتی بالاتر از تورام قرار داد و اصلا بخاطر فرز بودنش راست بازی میکرده
هم بعنوان ی توپ گیری عالی بوده که اگر بخوایم هافبک دفاعی حسابش کنیم به نظرم کنار ماتیوس بهترین سد میانه زمینه
یعنی تو دو پست بهترینه مثل کریستیانو رونالدو مثلا که هم وینگر خوبی بود بخاطر تکنیک و سرعتش هم مهاجم خوبی بود بخاطر قدرت گلزنیش
.
ی هافبک دیگه هم که یکم اسمش مربوط میشه به خوزه آندراده آبدولیو وارلا هستش که اونم یکی از ده هافبک دفاعی برتر تاریخه قطعا و اون هم اروگوئه ای هستش و اون هم قهرمان جام جهانی شده در سال ۵۰
.
وارلا هم ی بازیکن به شدت در خدمت تیم و جنگنده و مستحکم بوده که البته ویدیو ازش خیلی کمه ولی اینجور که از تعاریف پیداست میشه اونو با کانته مقایسه کرد مثلا ( سبک بازیشو میگما وگرنه که پونصد برابر کانتس ) کلا ی هافبک دفاعی قلدر و سفت و محکم که میدونه کی باید کجای زمین باشه و چطوری خط دفاعیو رهبری کنه
فینال ۱۹۵۰ بین اروگوئه و برزیل تو خاک برزیل که اون زمان مرحله نهایی هم به شکل گروهی برگزار میشد یعنی از دور اول گروهی ۴ تا تیم میرفتن بالا و این چهار تا تیم یک گروه تشکیل میدادن و با هم بازی میکردن و اونی که بیشترین امتیازو میاورد قهرمان میشد . برزیل و اروگوئه فکر کنم از دو تا بازی اولشون به ترتیب ۴ و ۳ امتیاز میارن ( اون موقع برد ۲ امتیاز داشته ) تو بازی آخر برزیل اگر مساوی هم میگرفت قهرمان میشد
و شاید ندونید که اون تیم برزیل واقعا قابل مقایسه با برزیل ۵۸ و ۷۰ و ۲۰۰۲ هستش به لحاظ کیفیت و ستارهاش
زیزینیو که خیلی میگن بهترین بازیکن دهه چهل هستش و قطعا یکی از ۲۰ بازیکن برتر تاریخ محسوب میشه و پله زمان خودشه مثل زیکو که پله دهه هشتاد بود . آدمیر د منزس که میشه گفت بهترین فوروارد عصر خودشه . آلویم که میشه گفت بهترین هافبک دفاعی تاریخ برزیله اگر فالکائو رو هافبک بازیساز حساب کنیم . جیر دا روزا که درسته اسمش زیر سایه زیزینیو و آدمیره ولی یک فوروارد بی نظیر محسوب میشه مثل ریوالدو که اسمش رفت زیر اسم رونالدینیو و رونالدو تو سال ۲۰۰۲ در حالی که کم ازینا نداشت
.
اگرم بخوایم با بازیکنای فعلی مقایسشون کنیم زیزینیو مثلا میشه اینیستا ولی بازم بزرگتر . آدمیر میشه نیمار . جیر دا روزا میشه کاکا . آلویم میشه پاتریک ویرا مثلا .
خلاصه برزیلو همه چشم بسته میگفتن قهرمانه اصلا امکان نداره قهرمان نشه . مثل اینه الان منچستر سیتی تو فینال اروپا بیفته جلوی آرسنال
هر چند اروگوئه هم بازیکنای خوبی داشت مثل شیافینو که واقعا بازیکن بزرگیه یا گیجا که گل دوم برزیلو زد . یا ویکتور آندراده که خوزه آندراده میشه عموش و اتفاقا بازیکن خیلی خوبی محسوب میشه . یا عمر گامبتا هم بد نبوده .
ولی . ولی . ی نفر سرنوشت اون بازیو تعیین میکنه . آبدولیو وارلا . یعنی اون خط حمله آتشین برزیل متشکیل از زیزینیو جیر و آدمیر رو میشه گفت وارلا در صدر همه خنثی میکنه اونم نه فقط به لحاظ تکنیکی و تاکتیکی بلکه به لحاظ روحی هم برگ برنده اروگوئه میشه و با هر توپی که از برزیلیا تو فاز هجومی میگیره انگار که اعتماد به نفس بیشتر برمیگرده به اروگوئه و برزیلیا بیشتر خودشونو میبازن مخصوصا وقتی که اروگوئه گل دومو میزنه و ماراکانا خاموش میشه انگار که وارلا ی تنه حریف این فضا و این جمعیت شده و کمتر بازیکنی تو تاریخ جام جهانی مخصوصا فینال های جام جهانی داریم که انقدر درخشیده باشه . راستی اینم بگم استایل و حتی منش وارلا بی شباهت به مارادونا نبوده . همونقدر قلدر و همونقدر نترس و جسور یعنی جلوی محوطه جریمه خودی ی تنه جمع میکرد اون خط حمله وحشتناکو اونم تو اون فضای رعب آور ماراکانا . البته گفتم یک تنه یکم بی انصافه چون میگن ویکتور آندراده مثل ی سرباز کنار وارلا جنگیده و شدیدا کمکش کرده تو فاز دفاعی تو اون بازی
کلا قدیم فوتبال ی جذابیتهای خاص خودشو داشته مثل همکاری وارلا و آندراده تو فینال ۵۰ اونم جلوی خط آتش برزیل که همه تیمارو تیکه پاره کرده بود تو راه فینال و همه منتظر بودن که اروگوئه فقط آبرومندانه ببازه یعنی این فینال قابل قیاس با فینال ۵۴ ی جورایی
.
