فرهاد مجیدی به عنوان سرمربی یکی از دو غول سنتی فوتبال ایران، در زمان حضور در لیگ برتر خلیج فارس تا حدود زیادی خود مختار بود.
به گزارش طرفداری، فرهاد مجیدی به ارکان مختلف فوتبال و ورزش ایران می تاخت، داوران را زیر سوال می برد و سلامت بازی ها، عدالت برگزار کنندگان و تصمیم های مدیران بالا دستی را به چالش می کشید. برای گرفتن پنالتی از داور تا عمق ده متری درون زمین پیشروی کرده و پس از حصول نتیجه، فاتحانه به نیمکت باز می گشت.
در قریب به اتفاق این موارد آب هم از آب تکان نمی خورد. رفتارهایش با اغماض داوران و کمیته انضباطی همراه می شد و همین چشم پوشی او را در به کار گرفتن رفتارهای فراتر از قانون حریص تر می کرد. از جمله شیوه های مشهور و مسبوق به سابقه اش در اعتراض به داورها، رجوع به تلفن همراه و نشان دادن صحنه مورد اختلاف به قاضیان میدان و عوامل اجرایی مسابقه بود.
به یاد ماندنی ترین صحنه در تقابل با آلومینیوم اراک و در ورزشگاه آزادی اتفاق افتاد. جایی که داود رفعتی - مسئول برگزاری مسابقه - برای پایان دادن به ماجرا، گوشی تلفن همراه را از مجیدی گرفت و در جیب کتش گذاشت.
حالا فرهاد به امارات رفته و هدایت تیم نه چندان سرشناس «اتحاد کلبا» را بر عهده دارد. او انصافا نتایج قابل احترامی گرفته و به اندازه بضاعتش از اعتبار فوتبال ایران و سرمربیان ایرانی دفاع کرده است. با این حال نشانه هایی از رفتار غیر حرفه ای مجیدی هم چنان قابل مشاهده و ردیابی است.
فرهاد در آخرین، جالب ترین و البته از جهاتی تلخ ترین مورد از این دست، در اعتراض به داور و تصمیمی که با تکیه بر «وی.ای.آر» گرفته شده بود، به تلفن همراه متوسل شده و با نشان دادن نمایشگر تلفن به کمک داور میدان، در صدد متقاعد کردن وی برآمد. اتفاقی که در عصر پسا «وی. ای.آر» و در لیگ های مجهز به فن آوری «کمک داور ویدیویی» بسیار عجیب به نظر می رسد. این رفتار نه تنها با کارت زرد داور روبرو شد، بلکه زمینه واکنش های تمسخر آمیز ناظران بین المللی را فراهم کرد.
بدیهی است بخشی از دلایل این اقدام به رویکرد قانون گریز و همیشه حق به جانب فرهاد مربوط می شود. در واقع او به سبب حمایتی که در نیمکت پر طرفدار استقلال با خود داشت، به این قبیل بی قانونی ها عادت کرده است. آنقدر در لیگ داخلی از این شیوه اعتراضی استفاده کرده و جریمه نشده که آن را حقی طبیعی دانسته و در امارات هم تکرارش می کند. اما بخش دیگر ماجرا به ساختار معیوب فوتبال ایرانی برمی گردد.
به هرحال فقدان «وی.ای.آر» دلیل و البته بهانه ای برای تشدید اعتراض ها شده است. در فقدان این تکنولوژی، سرمربیان لیگ برتر با توسل به شیوه های متفاوت در جهت احقاق حقوق از دست رفته می کوشند. زعمای فدراسیون، کمیته داوران، ناظران و داوران میدان از قاطعیت لازم برخوردار نیستند و به سبب برخی اغماض های بی وجه، سبب تداوم و تزاید اعتراض ها می شوند. در هرحال باب شدن شیوه های غلط مواجهه با داوران؛ گاه به مانند صحنه ماندگار و تراژیک بازی با ژاپن - در نیمه نهایی جام ملتها - سبب بر باد رفتن آرزوهای یک ملت می شود و گاه به مانند رفتار غیر حرفه ای فرهاد، سبب تمسخر و زیر سوال رفتن سلوک حرفه ای فردی می شود که تا کنون توانسته است در بعد فنی، نمایش های قابل احترامی ارائه کرده و نماینده نسبتا شایسته مربیان ایرانی باشد.
نکته مهم دیگر اینکه رفتار فرهاد نشان داد به خدمت گرفتن «وی.ای.آر» به هیچ وجه تضمینی برای پایان اعتراض های سرمربیان ایرانی نیست. موضوع مهم، خدشه دار شدن تمکین به رای داور و از بین رفتن اعتماد حداکثری به وجود قضاوتهای عادلانه است. برای بازگرداندن آرامش به نیمکت ها و اعاده اعتماد به داوران به چیزی بیش از فناوری نیازمندیم.
