به گزارش طرفداری؛ چندی پیش بود که صحبت‌هایی از عدم استحکام سکوهای طبقه دوم استادیوم فوتبال مجموعه ورزشی آزادی به میان آمد، شرکت توسعه و نگهداری اماکن ورزشی کشور به عنوان متولی نگهداری این مجموعه ورزشی و وزارت ورزش و جوانان واکنش‌هایی به این مسئله داشتند و قول پی‌گیری مشکلات به‌وجود آمده را دادند.
در این بین مشخص شد که حسب دستور وزیر ورزش و جوانان از مهرماه سال گذشته پروژه به‌سازی و بازسازی مجموعه ورزشی آزادی در دستورکار شرکت توسعه و نگهداری قرار گرفته اما پس از حدود یک سال از این مسئله، با ادعای معاون فنی و مهندسی این شرکت به تازگی تعویض کابل‌ها و پُستهای برق این مجموعه ورزشی پس از توافق با یک پیمان‌کار به سرانجام رسیده.
موضوع انتخاب پیمان‌کار اجرای پروژه‌های عمرانی و بازسازی در مجموعه ورزشی آزادی یا هر مجموعه ورزشی دیگری که به میان می‌آید، تن و بدن همه ورزشی‌ها می‌لرزد! در دوره‌های قبلی وزارت ورزش و جوانان و شرکت توسعه و نگهداری اماکن ورزشی کشور آن قدر توافق‌های شائبه‌برانگیز و قراردادهای مبهم با پیمان‌کاران به ثبت رسید که الان چشم همه ترسیده باشد.
اکنون هم بحث مقاوم‌سازی و ایمن‌سازی سکوهای استادیوم فوتبال ورزشگاه آزادی توسط این شرکت باز شده و قرار است که با به سرانجام رسیدن فراخوان مناقصه، پیمان‌کار این پروژه عظیم هم تعیین شود تا برای بهبود شرایط سکوهایی که قرار است بانوان و آقایان هوادار تیم‌های باشگاهی و ملی روی آن بنشینند، عملیات به‌سازی صورت بگیرد.
عدم نظارت کافی و دقیق از سوی وزارت وقت ورزش و جوانان از یک سو و اختیار تامی که مدیرعامل پیشین شرکت توسعه و نگهداری اماکن ورزشی کشور از سوی وزیر در دست داشت، باعث شده بود تا بسیاری از پروژه‌ها در عین تخصیص بودجه و ورود به پروسه عمرانی، یا به کل از مدار خارج شوند و یا به بدترین شکل به اتمام برسند.
هنوز یادمان نرفته که پروژه گیت‌سازی برای استادیوم فوتبال این مجموعه ورزشی قدیمی و افتخارآمیز که توسط شرکت توسعه استارت خورد، به مرگ یک نوجوان بر اثر برق‌گرفتگی انجامید و هیچ‌کس درباره این جنایت رخ داده پاسخی نداد. آن پروژه هم هم‌چنان ول معطل مانده و از چگونگی قرارداد شرکت با پیمان‌کاران هم اطلاعی در دست نیست.
به کلی در اکثریت پروژه‌هایی که پیش از این شرکت توسعه نظارتش را برعهده داشته، آن قدر مکافات در قراردادها وجود داشت که به محض کوچک‌ترین اتفاقی پروژه از مدار خارج می‌شد و در عین ناباوری همیشه هم حق با پیمان‌کارانی بود که عموماً با لابی، رفیق‌بازی و بر حسب ارتباطات شخصی با مدیران شرکت توسعه به کارگزاری انتخاب شده بودند.
در عمل پیش از این در تعیین پیمان‌کاران از طریق مزایده‌ها فقط انتصاب وجود داشته، نه انتخاب درست پاکت. کاش این بار شرکت توسعه در سمت اشتباه تاریخ نایستد و برای یک بار هم که شده مناقصه‌ای درست با مبلغی منطقی را به اجرا دربیاورد تا کار به دست کاردان‌ها سپرده شود، نه رفیق‌ها و پسر فلان وزیر‌ها و وکیل‌ها.
