ناکامی‌های تلخ و بد کشتی‌گیران ایران در مسابقات کشتی قهرمان جهان، زنگ خطر را برای المپیک پاریس به صدا درآورد.
عملکرد تیم ملی کشتی آزاد در رقابت های جهانی صربستان دارای فراز و نشیب های بسیاری بود که اگر مورد توجه و نقد قرار نگیرد، در آینده می تواند ضررهای فراوانی را به بدنه کشتی به عنوان پرافتخارترین ورزش کشور در المپیک ها وارد کند.
قطعا با نبود کشتی گیران روس به عنوان قهرمان سنتی کشتی آزاد دنیا، تیم های ملی ما باید در رقابت های جهانی عملکرد بهتری را نسبت به سال گذاشته به نمایش می گذاشتند که این امر محقق نشد. در کشتی آزاد و در نبود کشتی گیران فنی و مطرح روس، این آمریکایی ها بودند که جولان دادند و در اکثر مبارزات رودررو با کشتی گیران ما پیروز شدند.
مسابقات جهانی صربستان در 10 وزن برگزار شد و نتایج این رقابت ها حاکی از آن بود که ملی پوشان کشورمان در اوزان المپیکی عملکرد مناسبی را از خود به جای نگذاشتند. حذف زودهنگام علیرضا سرلک و باخت او به حریف چینی در وزن 57 کیلوگرم به ما نشان داد در این وزن المپیکی ضعف های زیادی داریم؛ جایی که سرلک به واسطه وزن کم کردن و ضعف بدنی و همچنین ضعف تکنیکی و تاکتیکی مقابل حریف گمنام حرفی برای گفتن نداشت. این کشتی‌گیر چینی نیز در مواجهه با رقیب آمریکایی به راحتی مغلوب شد و حتی در دیدار رده بندی کشتی را به نماینده مغولستان با ضربه فنی واگذار کرد تا نشان دهد از لحاظ فنی آن‌قدرها هم چیزی در چنته نداشت.
نقطه قوت تیم ایران حضور یک جوان 20 ساله در وزن 65 کیلوگرم بود که با سبک و سیاق خودش کشتی می گرفت و هنوز از کشتی های زیبای خود از رده ی جوانان دور نشده است. جایی که رحمان عموزاد با شکست چند حریف خوب توانست به دیدار فینال راه یابد و در دیدار نهایی نیز از سد حریف آمریکایی نه چندان مطرح خود که اولین مدال جهانی خود را در این مسابقات به دست آورد، عبور کند. قطعا ضعف عملکرد سایر کشتی گیران کشورمان باعث شده بود کشتی های «رحمان» بیشتر به چشم بیاید، اما نباید از این مورد نیز غافل شد که ژاگیر شاخیف کشتی‌گیر سرشناس روس ها و قهرمان رقابت های جهانی سال قبل و تاکوتو اتوگورو قهرمان المپیک از ژاپن در این مسابقات غایب بودند و قطعا با حضور این کشتی گیران سطح فنی این وزن بسیار بالاتر می رفت.
در وزن 74 کیلوگرم یونس امامی در قامت یک کشتی گیر خوب ظاهر شد و در دو کشتی اول خود عملکردی طوفانی داشت، اما به یکباره در مقابل کایل داک قهرمان جهان از آمریکا سبکی دفاعی اتخاذ کرد و دیگر از آن کشتی های هجومی خبری نبود؛ «یونس» که در سه کشتی خود به ترتیب حریفان گواتمالایی، استونیایی و آذربایجانی را با نتایج 10 بر صفر، 10 بر صفر و 8 بر 2 شکست داده بود علیرغم شایستگی و به دلیل اتخاذ تاکتیکی نامناسب مقابل حریف آمریکایی با نتیجه 2 بر 2 مغلوب شد و شانس حضور در دیدار فینال را از دست داد. البته امامی در کشتی رده بندی توانست با نتیجه 6 بر صفر حریف هندی را شکست دهد تا دستش از مدال جهانی کوتاه نباشد.
یونس امامی قطعا بهترین کشتی گیر ایران در این وزن محسوب می شود و شاید اگر مربیان تاکتیک مناسبی را برای او در دیدار ماقبل فینال و در مقابل حریف آمریکایی در نظر می گرفتند، مدال طلای این وزن دور گردن نماینده کشورمان بود، اما نباید از این مورد عبور کرد که زائوربک سیداکوف روس که قهرمان جهان و المپیک در این وزن است، در این مسابقات غایب بود و قطعا در حضور این کشتی گیر نتایج دیگری در این وزن رقم می خورد. البته نفر دوم این وزن هم کسی نبود جز ماگومد حبیب کادجی ماگمدوف نایب قهرمان المپیک از بلاروس که او نیز به خاطر جنگ اوکراین مجوز حضور در این مسابقات را نداشت.
اگر نگاهی به حریفان حاضر در این وزن بیاندازیم دو کشتی گیر مطرح و شانس اول و دوم مدال المپیک در مسابقات حضور نداشتند و اگر شرایط بخواهد به همین نحو پیش برود یونس امامی شانس زیادی در المپیک نخواهد داشت و کادر فنی باید برنامه ریزی بهتری را از لحاظ آنالیز حریفان و اتخاذ تاکتیک های مناسب برای امامی لحاظ کند.
قطعا در وزن 86 کیلوگرم حضور روس ها زیاد تأثیرگذار نبود، چراکه همه می دانستند تکلیف مدال طلای این وزن را دیوید تیلور قهرمان جهان و المپیک از آمریکا و حسن یزدانی قهرمان جهان و المپیک از ایران مشخص می کنند. متأسفانه در دیدار فینال کشتی ناامیدکننده‌ای را از قهرمان کشورمان شاهد بودیم و به واقع تیلور هم از لحاظ بدنی، هم از لحاظ فنی و هم از لحاظ تاکتیکی شرایط بهتری را نسبت به نماینده کشورمان داشت حسن یزدانی به‌جز یک امتیاز که به واسطه اخطار به تیلور داند، نتوانست هیچ امتیاز فنی از این کشتی گیر بگیرد و در عوض 7 امتیاز نیز از دست داد.
آنچه این روزها در کشتی حسن یزدانی بسیار محسوس بوده این است که او مانند 4 یا 5 سال پیش کشتی نمی گیرد و دیگر شاهد کشتی های هجومی و رو به جلو و اجرای فن های مختلف از نماینده کشورمان نیستیم. یزدانی که کشتی ها را زیر یک یا دو دقیقه به پایان می رساند، در حال حاضر از لحاظ فنی بسیار افت کرده است، ضمن اینکه از لحاظ تاکتیکی نیز در کشتی ها سردرگم نشان داده و به واقع با نسخه های مختلفی که برای این کشتی گیر پرافتخار پیچیده اند، کشتی گرفتن قبل خود را نیز فراموش کرده است. اگر شرایط در خصوص حسن یزدانی به همین منوال پیش برود، او قطعا در مقابل سایر رقبا از جمله کشتی گیران روس نیز به مشکل بر می خورد و درِ کشتی به روی او به راحتی بسته خواهد شد. به نظر می رسد افرادی که در بردهای حسن یزدانی خود را آنالیزور و صاحب تاکتیک های منحصر به فرد می دانند باید در باخت های حسن هم شریک باشند و قبول کنند تاکتیک های ناکارآمد آنها حسن یزدانی را از کشتی های زیبای خود بسیار دور کرده است.
در وزن 97 کیلوگرم اما بسیار عقب افتاده ایم. به صورت سنتی همیشه در وزن 97 و اوزان سنگین خوب بوده ایم اما عملکرد محمدحسین محمدیان در این مسابقات به ما نشان داد که این وزن نیازمند تزریق یک خون تازه است و تیم ملی کشتی با محمدحسین محمدیان ره به جایی نخواهد برد. جایی که مسئولان فدراسیون باخت وی را به اسنایدر آمریکایی آمادگی بالای این کشتی گیر اعلام کردند اما محمدیان در دیدار رده بندی و با ضربه فنی که مقابل حریف آذربایجانی شد، نشان داد که هم از لحاظ فنی، هم از لحاظ بدنی و هم از لحاظ تاکتیکی حرفی برای گفتن نداشت و زنگ خطر در این وزن به شدت به صدا درآمده است. قابل توجه اینکه عبدالرشید سعداله یف تانک روس ها که پادشاه این وزن است در این مسابقات حضور نداشت.
نتایج امیرحسین زارع در وزن 125 کیلوگرم نشان داد کشتی شوخی سرش نمی شود و کمی غفلت باعث شده تا تاج پادشاهی از دست برود. در این وزن نیز عملکرد نماینده کشورمان خوب نبود، ضمن اینکه تاکتیک مناسبی نیز در مبارزه با طاها آکگول برای او در نظر نگرفته بودند. قطعا زارع اگر از ابتدای کشتی به واسطه قدرت بدنی و نیروی جوانی بر آکگول فشار وارد می کرد، نتیجه کشتی در پایان شکست نبود و باید بپذیریم نماینده کشورمان از نظر فنی نیز هنوز به سطح یک قهرمان جهان و المپیک نرسیده و جای کار دارد.
مسابقات جهانی صربستان علیرغم افتخارآفرینی نمایندگان کشورمان به واسطه داشتن قرعه مناسب و نبود کشتی گیران روس به ما نشان داد در اکثر کشتی های مهم و حساس نتیجه را واگذار کردیم و در مقابل رقبای آمریکایی نیز حرف زیادی برای گفتن نداشتیم. البته رئیس فدراسیون کشتی مشکل را در ضعف فنی کشتی گیران و عدم زیرگیری می داند، اما مگر همه کشتی زیرگیری است و تمام قهرمانان دنیا با زیرگیری به نتیجه رسیده اند؟ هنر کادر فنی این است که نقاط قوت هر کشتی گیر را شناسایی کند و آن کشتی گیر با استفاده از ظرفیت های خود بتواند بر حریفان غلبه کند. البته اگر کشتی گیری به سلاح زیرگیری مسلح باشد، عملکرد بهتری دارد، اما کادر فنی باید با در نظر گرفتن شرایط تصمیمات و تاکتیک ها را اتخاذ کند.
بی شک کشتی ایران را اگر با 10 سال پیش خود مقایسه کنیم، خواهیم دید کشتی گیران به لحاظ فنی و اجرای زیرگیری افت کرده اند؛ جایی که کشتی گیران بزرگی همچون رضا یزدانی و مهدی تقوی با اجرای فنون مختلف از جمله زیرگیری به قهرمانی جهان رسیده اند و اگر به سال های قبل تر باز گردیم قهرمانان دیگری مثل رسول خادم، عباس جدیدی، علیرضا دبیر، علیرضا حیدری و محمد طلایی به خوبی به اجرای فنون ایرانی پرداخته اند.
شکی در این موضوع نیست که فدراسیون کشتی باید با برنامه ریزی، ارتقای سطح دانش فنی مربیان و تغییر رویکرد نسبت به پرورش خردسالان و نونهالان و سوق دادن آنها به سمت زیرگیری اقدام کند، اما برای به بار نشستن این محصول یک دهه زمان لازم است، در حالی که المپیک کمتر از 2 سال دیگر برگزار خواهد شد.
یک موضوع دیگر که در رقابت های جهانی بسیار پررنگ به نظر می رسید، پروسه آنالیز بود؛ جایی که کشورهای دیگر بیشتر ما را آنالیز کرده بودند تا ما آنها را. اگر نگاهی به مسابقات جهانی جوانان که ماه گذشته در بلغارستان برگزار شد، بیندازیم در آنجا هم می‌بینیم کشتی گیران ما توسط حریفان آمریکایی آنالیز شدند و نسبت پیروزی ما به شکست از آن ها بسیار کمتر بود. قطعا این روش که به کشتی گیران بگوییم: «کشتی را آرام کن، نگه دار و زیر کتف بزن تا در تایم دوم با فشار به حریف بتوانی امتیاز بگیری و آن را از نفس بیندازی» درباره حریفان آمریکایی جواب نخواهد داد، چراکه آن ها دست ما را خوانده اند و در تمامی کشتی هایی که ما به این صورت به مصاف آن ها رفته ایم بازنده بیرون آمده ایم.
در حقیقت باید به سبک گذشته بازگردیم که حسن یزدانی کشتی می گرفت و درصد زیادی از آن را امسال در رحمان عموزاد دیدیم؛ سبکی که حریف را از همان ابتدای کار زیر فشار قرار می دهیم و در ادامه به اجرای فن و کسب امتیاز یا بیرون راندن از تشک ختم می شود. اگر بخواهیم جلوی حریفان بایستیم و کار را به تایم دوم بکشانیم، نتیجه نخواهیم گرفت؛ جایی که یونس امامی، حسن یزدانی، رضا اطری، محمد نخودی، محمدحسین محمدیان و امیرحسین زارع راه به جایی نبردند و کشتی های خود را واگذار کردند.
نتیجه گیری از موارد گفته شده این است که کادر فنی تیم ملی نیاز به تقویت دارد و حضور مربیان باسابقه و فنی می تواند بسیار کمک کننده باشد، ضمن اینکه آنالیز باید توسط کارگروهی فنی انجام شود و برای آن استدلال وجود داشته باشد. اگر می خواهیم با همین بضاعتی که داریم در المپیک نتیجه بگیریم و دستمان از مدال طلا دور نباشد حتما باید از مربیان بهتری برای هر رده وزنی استفاده کنیم، چرا که نتایج در سنگین وزن، جایی که نقطه قوت ما محسوب می شد نیز قابل قبول نبود و حتما نیازمند آن است که ما برای کشتی گیران سبک وزن، میان وزن و سنگین وزن از مربیان باتجربه و فنی تری استفاده کنیم.
