ورزش ایران به‌جز در چند رشته معدود، حال و روز خوشی را سپری نمی‌کند و وزارت ورزش و جوانان ناگهان تصمیم گرفته فدراسیون جدیدی تشکیل دهد.
به گزارش طرفداری، فوتبال در فاصله سه ماه مانده به آغاز مهمترین و معتبرترین رویداد ورزشی جهان پس از المپیک، هنوز رئیس فدراسیون ندارد و تنش‌های شدید در اردوی تیم ملی گزارش شده، بسکتبال شاهد درگیری سرمربی و کاپیتان بوده و جودو ناکام مطلق و بازنده مبارزه و اخلاق در قونیه قلمداد می‌شود. به این فهرست باید حاشیه‌ها پیرامون برگزاری انتخابات کمیته ملی المپیک و اختلافات عمیق میان اعضا را نیز افزود.
به غیر از رشته‌هایی مانند کشتی، والیبال و ووشو، اوضاع حاکم بر ورزش ایران به هیچ عنوان رضایت‌بخش نیست، اما وزارت ورزش و جوانان به‌جای برنامه‌ریزی برای افزایش بهره‌وری فدراسیون‌های تابعه و آماده‌سازی ورزشکاران جهت درخشش در مسابقات قاره‌ای و جهانی، تصمیم گرفته فدراسیونی به جمع 51 فدراسیون موجود اضافه کند! در همین راستا امروز (یکشنبه) وزارت ورزش و جوانان حکم تأسیس فدراسیون «آمادگی جسمانی» را ابلاغ کرد.
جالب اینجاست که وزارت ورزش و جوانان، هدف از تشکیل فدراسیون جدید «آمادگی جسمانی» را افزایش بهره‌وری و چابک‌سازی فدراسیون «ورزش‌های همگانی» می‌داند، در حالی که انشقاق فدراسیونی به دو فدراسیون دیگر شاید در ظاهر به معنای تمرکز بیشتر بر یک موضوع و ارتقای کیفیت باشد، ولی در عمل هزینه‌های جانبی زیادی را به بدنه ورزش تحمیل می‌کند.
بنا بر ادعای وزارت ورزش، فدراسیون نوظهور «آمادگی جسمانی» قرار است تحرک بدنی و تندرستی افراد جامعه را افزایش دهد و کم‌تحرکی شدید ناشی از بیماری کرونا را جبران کند. طبق آماری که دبیر فدراسیون ورزش‌های همگانی، میانه اسفندماه سال 1400 اعلام کرده سرانه ورزش در ایران براساس گزارش نشریات بین‌المللی به طور میانگین ۱۳ دقیقه است؛ آماری که 22 دقیقه با میانگین جهانی فاصله داشته و البته بر تحرک تمامی 85 میلیون ایرانی دلالت ندارد، چرا که بخشی از جامعه به صورت حرفه‌ای ورزش می‌کنند و آمار آنها بر همه افراد جامعه تقسیم می‌شود.
علی خلیلی که مدیرکلی ورزش و جوانان استان زنجان را در کارنامه دارد از سوی حمید سجادی مأمور شده تا سکان هدایت فدراسیون جدید را در دست بگیرد و آمار سرانه ورزش در ایران را به میانگین جهانی نزدیک کند.
فدراسیون آمادگی جسمانی با طی مراحل قانونی مستند به جزء ۱۱ بند الف ماده۴ قانون اهداف و وظایف وزارت ورزش و جوانان و مطابق با آیین‌نامه اجرایی این بند با تأیید شورای صدور و لغو مجوزهای فدراسیون‌ها و سبک‌های ورزشی و تأیید نهایی وزیر ورزش و جوانان تشکیل شده و از انجمن به فدراسیون ارتقا یافته است.
نکته قابل توجه اینجاست که این فدراسیون بیش از یک دهه پیش با تصمیم مسئولان وقت ورزش به انجمن، تنزل درجه یافت و حالا اتفاقی که پیش‌تر تجربه شده، قرار است دوباره آزمایش شود؛ این در حالی است که کشورهای توسعه‌یافته حتی در ساختارهای عظیم سیاسی و اقتصادی به دنبال کوچک‌سازی و چابک‌سازی هستند، ولی در ایران، روندی معکوس رخ می‌دهد؛ چنانکه تعداد وزارتخانه‌ها در سال 1398 با تشکیل «وزارت میراث فرهنگی، گردشگری و صنایع دستی» به 19 رسیده و احتمالاً بازآفرینی «وزارت بازرگانی»، جمع کابینه را 20 تایی کند. در ورزش هم تعداد فدراسیون‌ها به 52 افزایش یافته، در حالی که به‌جز چند فدراسیون خاص مانند «ورزش روستایی»، «ورزش دانش‌آموزی»، «ورزش کارگری» و «ورزش بیماران خاص»، نیازی به تبدیل هر حرکت ورزشی به فدراسیونی جداگانه نیست!
در حال حاضر به جرئت می‌توان گفت نیمی از فدراسیون‌های موجود هیچ خروجی مشخصی نداشته و صرفاً مصرف‌کننده بودجه‌ای هستند که می‌تواند در رشته‌های دیگر به مدال‌آوری و کسب قهرمانی ختم شود. فدراسیون آمادگی جسمانی نیز در ابتدای امر نیاز به ساختمان مجزا، پرسنل و هزینه‌های قابل توجه جانبی دارد. سؤال اینجاست؛ وقتی این فدراسیون در اوایل دهه 90 فدراسیون بوده، انجمن شده و زیر نظر فدراسیون ورزش‌های همگانی قرار گرفته و رباب شهریان، رئیس این فدراسیون هم به معاونت امور ورزش بانوان وزارت ورزش رفته، چرا باید دوباره به فدراسیون تبدیل شود؟
