نیمی از بازی دیروز با پاسکاری مدافعان پرسپولیس و علیرضا بیرانوند گذشت.
به گزارش طرفداری، پرسپولیس صاحب توپ است، مالکانه بازی می کند و برابر تمام تیم ها سعی می کند فوتبال خود را به حریف دیکته کند اما واقعیت این است روی دروازه حریفانش موقعیت ایجاد نمی کند.
نگاهی به آمار بازی دیروز نشان می دهد شاگردان گل محمدی در بازی با فولاد، مالکیت ۶۰ درصدی داشتند و ۵۴۶ پاس نیز به ثبت رساندند اما نتیجه اش تنها موقیعتی بود که از سوی مهدی ترابی از دست رفت.
پرسپولیس در حالی زور ایجاد موقعیت ندارد که فصل قبل به عنوان تهاجمی ترین تیم لیگ برتر شناخته شد. از این رو با توجه به این که هیچ مهاجمی از پرسپولیس جدا نشده، یحیی تمام عوامل هجومی اش را حفظ کرده و بهترین پاسورهای لیگ نیز جذب شده اند، تصور می شد پرسپولیس در لیگ 22 شروع قدرتمندانه تری داشته و با موقعیت سازی های فراوان مهاجمان را صاحب موقعیت کند اما واقعیت این است که پرسپولیس نه تنها هیچ خطری ایجاد نمی کند بلکه دائما در حال ارسال پاس های عرضی و بازی در نیمه خودی است.
کافی است یک بار دیگر بازی پرسپولیس و فولاد را نظاره گر باشیم تا ببینیم چند دقیقه از بازی صرف پاس کاری های مدافعان پرسپولیس با بیرانوند شد. بخش دیگر هم به پاسکاری های طولی و عرضی هافبک ها گذشت. به گونه ای که مهدی عبدی تنها یک بار در 18 قدم صاحب توپ شد که همان یک دفعه هم طی برخورد با مدافع حریف، سرنگون شد و مشخص نشد پنالتی بوده است یا نه.
البته که پرسپولیس در خط حمله دچار مشکل است و لوکادیا باید هرچه سریع تر به ترکیب تزریق شود. اما سوال این است این مهاجم قرار است یک تنه بار خط حمله را به دوش بکشد؟ آیا قرار است تنهایی به خط میانی رفته، صاحب توپ شده و با دریبل تمام نفرات حریف گلزنی کند؟ لوکادیا قرار است با حضور در ترکیب چه کند وقتی برای او موقعیتی ایجاد نمی شود؟
واقعیت این است که مدافعان پرسپولیس هیچ تبحری در رساندن توپ به هافبک ها ندارند و بلافاصله پس از دریافت توپ در ساده ترین شکل ممکن، آن را در اختیار بیرانوند قرار می دهند تا او بازیسازی کند. در حالی که ترکیب سه نفره مخوف ترابی - صادقی و رفیعی پشت تک مهاجم تیم قرار دارند، توپ به بیرو داده می شود تا او با ارسال های بلند بازیسازی کند. نشان به این نشان که تنها موقعیت خطرناک سرخ ها که از سوی مهدی ترابی نیز به تیز دروازه برخورد کرد، روی بازیسازی و شروع مجدد بیرانوند ساخته و پرداخته شد.
موضوع دیگری که نباید از آن به سادگی گذشت، به جا انداختن یک فرضیه غلط مربوط می شود. این که گفته می شود یحیی به واسطه نداشتن مهاجم با تک مهاجم بازی می کند و اگر مهاجم داشت مثل دو فصل قبل دو مهاجمه بازی می کرد. این ادعاها درحالی صورت می گیرد که سرمربی پرسپولیس طی دو فصل گذشته نیز کمتر از دو مهاجم تخصصی به صورت همزمان در زمین بهره می برد و همواره امید عالیشاه یا وحید امیری را کنار عیسی آل کثیر یا عبدی و حتی تمیروف قرار می داد و قطعا با اضافه شدن لوکادیا به ترکیب نیز او قرار است یک تنه در خط حمله بازی کند.
اما سوال اصلی این است که طرح و برنامه یحیی برای گلزنی قرار نیست تغییر کند؟ قرار است پرسپولیس همچنان روی پاس در عرض اصرار کند؟ آیا همچنان بیرانوند باید نقش اول را در بازیسازی و رساندن توپ به مثلث میانی تیم بازی کند؟ اصلا به جز این تاکتیک که طی دو فصل و نیم و دو بازی اخیر بارها، بارها و بارها از پرسپولیس دیدیم، یحیی برنامه دیگری برای مقابله با حریفانش دارد؟
ای کاش به دست نوشته های مورایس سرمربی سپاهان و تحلیلی که از دو بازی پرسپولیس در دو بازی قبلی داشته دسترسی داشتیم تا ببینیم پرسولیس میهمان در مصاف با سیستم و تاکتیک تارتار چه تفاوتی با پرسپولیس میزبان با سیستم و تاکتیک نکونام داشته است.
اصلا تفاوتی وجود دارد؟
