سیاست ایجاد بازیکنان قرضی در دوران مدیریت مارینا گرانوفسکایا، همواره تراز مالی چلسی را مثبت نگه می‌داشت.
به‌طوری که این چرخه سود دهنده، مبالغ اضافه را تبدیل به بازیکنان جوان می‌کرد تا بتواند در دوره‌ی بعدی حسابرسی فیرپلی مالی، با فروش این بازیکنان، تراز مالی را مثبت نماید.
هر دوره‌ی مالی به صورت جداگانه و مستقل محاسبه می‌شود و انتقال پول بین دوره‌ها اتفاق نمی‌افتد.
چلسی با این سیاست، عملا پولِ غیر قابل انتقال را میان دوره‌ها انتقال می‌داد.
این عمل هوشمندانه در سبک مدیریتی چلسی، باعث جلب توجه سایر باشگاه‌ها مانند رئال مادرید، منچستر سیتی، بارسلونا و ... شد.
در دوران معاصر چلسی، مهم‌ترین نقطه ضعف مالی باشگاه لندنی، به فصل دوم مربی‌گری آنتونیو کونته برمی‌گردد؛ جایی که با صرف بیشترین بودجه، حتی موفق به کسب سهمیه لیگ قهرمانان نشدند.
عدم راهیابی به این تورنمنت مهم، اثرات منفی قابل توجهی بر سیاست جذب بازیکنان و زیان مالی بسیار زیادی به همراه داشت.
اما این قسمت کوتاهی از زیان‌هاست، زیان اصلی از سرمایه‌گذاری اشتباه بر بازیکنانی مانند باکایوکو (۴۰ میلیون یورو)، زاپاکوستا (۲۵ میلیون یورو)، امرسون (۲۰ میلیون یورو) و... بود.
خریدهایی که نتوانستند از نظر کیفی سطح تیم را بالا ببرند و از نظر مالی نیز، برگشت چندانی برای باشگاه نداشتند.
نقطه‌ی استراتژیک مهم دیگر، زیان‌های مالی وارده بر باشگاه در دوران پاندمی بود.
در دورانی که تمام باشگاه‌ها دچار بحران مالی شدیدی بودند و باشگاهی نظیر تاتنهام از پرداخت حقوق پرسنل اداری باشگاه درمانده شده بود؛ مدیریت چلسی با کسب درآمد سرشار ناشی از فعالیت‌های اقتصادی، توانست به خوبی از فرصت‌های پیش آمده استفاده کند و تلنت هایی نظیر هاورتز، ورنر، چیلول و... را به سمت باشگاه هدایت کند.
این هزینه‌ها در دوران توخل نیز ادامه داشت تا چلسی بتواند به نقل از سرمربی آلمانی، تنها ضعف باشگاه که نداشتن مهاجمی گلزن است را مرتفع کند.
باشگاه لوکاکو را با احتساب مالیات و حقوق ایجنت مبلغی بالغ بر ۱۵۰ میلیون به ترکیب اضافه کرد.
توخل نه‌تنها نتوانست از او به نحو احسن استفاده کند، بلکه جوی متشنج را برای لوکاکو ایجاد کرد تا مصاحبه ی بی‌جای لوکاکو تیم را به حاشیه بکشد.
این خرید مشکلات چلسی در پست مهاجم نوک را حل نکرد و از طرفی باعث بلاتکلیفی باشگاه شده است؛ تا جایی که آن ها رضایت دادند تا گران ترین خرید فصل گذشته پریمیرلیگ به صورت قرضی به باشگاه اینتر برگردد.
در حال حاضر به علت این خرید نادرست توخل، چلسی دچار کسری ۱۵۰ میلیونی است.
با توجه به ضعف‌های چلسی در پست مدافع، هافبک دفاعی، وینگر و حتی «مهاجم»، استدلال شخصی این است که حداقل ۱۰۰ میلیون یورو دیگر نیز در این پنجره هزینه شود تا این کسری حداقل ۲۵۰ میلیون یورو تصور شود.
با توجه به عدم بازیافت بازیکنانی مانند باتشوایی، کپا و خرید های دوران کونته و عدم علاقه‌ی باشگاه‌ها به خرید دائمی و مشکلات ایجاد شده توسط لوکاکو، این کسری مالی چلسی به راحتی قابل جبران نیست.
فصل پیش رو دومین فصل از بازه های سه ساله فیرپلی مالی‌ست که چلسی در این فصل می‌تواند با فروش جوانانی مانند کانر گلگر، برویا و... بخشی ازین زیان را جبران کند که نشان از مدیریت اقتصادی تیم است اما تیم مدیریتی جدید به رهبری بولی، جاه طلبی خوبی از خود نشان دادند و با توجه به این زیان ها، همواره از توخل به هر نحوی حمایت کرده‌اند.
حمایتی به قیمت پیشخور کردن بودجه ی نقل و انتقالات فصل بعد و در صورتی که فصل آینده همراه با قهرمانی چلسی در لیگ یا چمپیونزلیگ نباشد، تیم دچار بحران مالی برای مثبت کردن تراز خود خواهد شد.
عملکرد متوسط فصل گذشته، پشت حواشی لوکاکو و تغییر مالکیت باشگاه قرار گرفت اما در این فصل با توجه به حمایت همه جانبه از توخل بهترین فرصت برای جبران عملکرد فصل قبل و بهبود عملکرد مالی تیم است.
نویسندگان : علی کلهر , حامد عباس نژاد و عرفان غفرانی
