طرفداری / سیدجلال حسینی، شماره 4 محبوب سرخ ها در حالی روز چهارم تیرماه به صورت رسمی از فوتبال اعلام خداحافظی کرد که می توانست با کمی مهربانی از سوی یحیی گل محمدی، یک خداحافظی باشکوه و رویایی داشته باشد.
خیلی ها معتقدند یحیی گل محمدی می توانست در آخرین بازی های پرسپولیس در لیگ 21 از سیدجلال حسینی در ورزشگاه آزادی پیش چشم هواداران در ترکیب پرسپولیس استفاده کند تا شماره چهار محبوب سرخ ها چند عکس یادگای جذاب از روز خداحافظی خودش داشته باشد البته سیدجلال اولین ستاره نامدار فوتبال ایران نیست که غریبانه خداحافظی می کند و آخرینش هم نخواهد بود.
اگر تاریح چند ده ساله فوتبال ایران را مرور کنیم، به این واقعیت پی می بریم که اغلب سوپراستارهای فوتبال ما بدون بازی خداحافظی و غریبانه از فوتبال کنار رفتند.
باورش سخت است اما پرویز قلیچ خانی، علی پروین، زنده یاد ناصر حجازی، علی دایی، علی کریمی، خداداد عزیزی، حسن روشن و خیلی های دیگر که نام شان را یک تریلی هم نمی کشد در حالی از فوتبال رفتند که بازی خداحافظی یا مراسم خداحافظی نداشتند.
یک بار علی دایی با طنز تلخ همیشگی خودش در پاسخ به این سوال که چرا قبول نکرده در دوره سرمربیگری قلعه نویی در تیم ملی برایش بازی خداحافظی برگزار شود گفته بود:
مگر روزی که به تیم ملی آمدم بازی سلام داشتم که حالا بازی خداحافظی داشته باشم؟
بازی سلام در هیچ جای دنیا مد نیست اما بازی خداحافظی را حرفه ای ها برگزار می کنند تا قدردان سوپراستارها باشند و قدرشناسی را هم به نسل های بعدی یاد بدهند.
برگزاری بازی خداحافظی کار مهمی است که ما در فوتبال ایران همیشه از آن غافل بودیم. البته بعضی ستاره های فوتبال ما خودش شانس بودند و ناخواسته یک سری بازی های رسمی یا دوستانه تبدیل به بازی خداحافظی شان شده است. باشکوه ترین نمونه این مدل بازی ها، بازی ایران و الجزایر در جام بین قاره ای و خداحافظی محمد پنجعلی بین دو نیمه این مسابقه بود. بعدها محمود فکری در بازی رسمی ایران و کره جنوبی و کریم باقری در بازی دوستانه ایران و برزیل خداحافظی کردند تا حداقل چند فریم عکس یادگاری خوب برای آرشیو فوتبال ایران باقی بماند و آیندگان وقتی درباره نسل ما قضاوت می کنند، ما را آدم های خوش استقبال و بد بدرقه ای ندانند.
از خداحافظی احمدرضا عابدزاده در جریان پرسپولیس - بایرن مونیخ، خداحافظی مهدوی کیا در بازی پرسپولیس و ستاره های میلان، خداحافظی فرشاد پیوس در دربی تابستان سال 1376، خداحافظی همایون بهزادی مقابل نفتچی باکو، خداحافظی شاهین بیانی در بازی استقلال و تیم ملی سنگاپور و خداحافظی علیرضا منصوریان در فینال جام حذفی نمی شود به عنوان مراسم خداحافظی برنامه ریزی شده یاد کرد.
بازی هایی جور شد و مسئولان از آن فرصت استفاده کردند تا برای این ستاره ها مراسم خداحافظی بگیرند.
اما در تاریخ فوتبال ایران به تعداد انگشتان یک دست بازی خداحافظی برنامه ریزی شده به یادگار مانده، بازی خداحافظی حسن حبیبی با حضور رییس فیفا، بازی خداحافظی کارو حق وردیان بین دو تیم تاج و آرارات، بازی خداحافظی صفر ایرانپاک با برگزرای دربی سرخابی، بازی خداحافظی رضا وطنخواه بین شاهین و پرسپولیس و بازی خداحافظی جعفر کاشانی و بهمن صالح نیا در دیدار پرسپولیس و ملوان، تنها بازی های خداحافظی برنامه ریزی شده در فوتبال ایران محسوب می شوند و از آخرین آن ها که خداحافظی صفر ایرانپاک در دربی سرخابی ها بود، 42 سال می گذرد. خجالت آور نیست؟
با این تفاسیر اینکه سیدجلال حسینی بدون بازی خداحافظی با فوتبال وداع کرده خیلی هم تعجب آور نیست. البته یحیی گل محمدی می توانست در بازی پرسپولیس و پدیده این فرصت را به سیدجلال حسینی بدهد که چهار گوشه زمین را در حضور تماشاچی ها ببوسد و آلبوم تصاویر پرافتخارترین بازیکن تاریخ فوتبال ایران که 9 جام قهرمانی را بالای سر برده، با عکس های خداحافظی اش جذاب تر بشود اما یحیی گل محمدی که سال 1392 بازی خداحافظی مهدوی کیا را به کام موشک ایرانی تلخ کرده بود، فرصت خداحافظی را هم از سیدجلال حسینی گرفت.
صد البته سیدجلال هم تا همین چهارم تیرماه برای خداحافظی مردد بود. سیدجلال در حالی خداحافظی کرد که دوست داشت یک فصل دیگر برای پرسپولیس یا حتی ملوان بازی کند. حسینی راه های رفتن به انزلی را هم بررسی کرد اما وقتی دید ملوانی ها چندان از حضورش استقابل نکردند و یحیی هم تمایلی به حفظ او به عنوان بازیکن ندارد، پیشنهاد مربیگری در پرسپولیس را بدون داشتن مدرک مربیگری پذیرفت.
حالا منتظریم پرسپولیس یک بازی خداحافظی برای پرافتخارترین بازیکن تاریخ خودش در نظر بگیرد اما این سوال همچنان بی جواب مانده که چرا ستاره های فوتبال ایران قبل از اینکه آن ها را به زور کنار بگذارند، خودشان با یک بازی خداحافظی از فوتبال وداع نمی کنند؟ در این صورت ما هم با حسرت دربار بازی های خداحافظی حرف نمی زنیم...
