سی و هفتمین سالگرد تولد هادی نوروزی امروز فرا رسید و اکنون بیش از پیش جای خالی مرد محبوب سرخ‌ها حس می‌شود.
به گزارش طرفداری، حتی در دل بزرگترین پیروزی‌ها همواره غمی بزرگ نهفته است. حسرتی که همواره بر دوش فاتحان بوده و هست، حسرت نبود افرادی که هنگام شکست اولین حامی و همراه بوده‌اند ولی به موقع جشن و پیروزی تنها جای خالی آن‌ها حس می‌شود.
بی شک هادی نوروزی برای هواداران و باشگاه پرسپولیس حکم یکی از این افراد را دارد. شماره 24 ابدی در اولین روز از تابستان 1364 در بابل به دنیا آمد. به مانند اغلب همشهری‌های خود زندگی را با عشق به کشتی آغاز کرد اما در نیمه‌های راه تصمیم به تغییر گرفت، تغییری که او را به عرش رساند.
آپاچی خیلی زود در فوتبال رشد کرد و به سطح اول راه یافت. بازی در پاسارگاد و فجر سپاه تهران را تجربه کرد تا بالاخره به مرادش رسید، نوروزی سرانجام به پرسپولیس پیوست. هافبک خلاق سرخ‌پوشان همراه این تیم دو بار فاتح جام حذفی شد و خیلی سریع با پیراهن تیم‌ملی به میدان رفت اما افول پرسپولیس همه چیز را خراب کرد. هادی بعد از مدت کوتاهی حضور قرضی در نفت به جمع قرمز پوشان بازگشت تا با حضور درخشان دوباره فیکس تیم شود.
ورود برانکو همه چیز را تغییر داد، هادی بازوبندی را به بازو بست که آرزوی کودکی‌اش بود. اولین فصل کاپیتانی پرسپولیس برای نوروزی عالی شروع شد و شوت او از دور به تور پدیده چسبید تا تبدیل به بهترین گل فصل شود. عنوانی که هیچ گاه به دست صاحبش نرسید و تنها آخرین شادی گل او در خاطرات باقی ماند.
در ادامه روند پرسپولیس نزولی شد و گویی زندگی می‌توانست تیره‌تر از این هم بشود. باشگاه به پایین جدول رسید و قلب کاپیتان دیگر نتوانست فشار را تحمل کند و برای همیشه ایستاد. سکوت و بغض تنها کلماتی بود که می‌توانست آن روزها را برای باشگاه پرافتخار تهرانی توصیف کند اما کاپیتان در نبودش هم برای همتیمی‌هایش گل ساخت. همه برای هدفی متحد شدند و شروع به ساختن کردند، هدف قهرمانی بود ولی در انتها محقق نشد اما پایه بنایی را ایجاد کرد که افسانه شد. سال بعد دوستان پدر آنقدر جنگیدند تا بالاخره جام از سوی هانی بالا رفت و حسرت نبود هادی باقی ماند.
همان گونه که حضور او همواره در استادیوم و قدم به قدم همبازیانش حس می‌شود، یاد و خاطره‌ی وی همراه هواداران است. قراری که دقیقه 24 هر بازی رقم می‌خورد و قصد پایان ندارد.
