ویلی [][][]قله تاریخی قدرت فوتبال ایران همین تیمه؛ هرگز دیگه اینطور جنس تیم ملی جور نشد:
ترکیبب بی نظیر لجندای باتجربه (سردار دلها قلندر قلیچ/پروین/حجازی) ستاره های پخته (مظلومی/ صادقی/روشن) پدیده های تازه نفس(قاسمپور/ اسکی/نظری)
این بازیا در واقع تدارکات المپیک دوماه بعد بود و مهاجرانی که وسواس داشت مدام ترکیب عوض میکرد؛
واسه این بازیا حجازی آپاندیسش عود کرد(واسه المپیک خودسو رسوند) عادلخانی طبق معمول واسه این تورنمنتم مصدوم شد، کازرانی انضباطی خط خورد و ممدصادقی تنبیهی نیمکت نشین شد که اونم در نهایت برای المپیک خط خورد...
یاد کنیم از شگفتی ساز این تیم علیرضا خورشیدی که در این تورنمنت و المپیک ترکوند و همینطور علیرضا عزیزی اعجوبه که البته بعد اردوی المپیک بخاطر بی انضباطی برای همیشه از چشم مهاجرانی افتاد...
.
کسانی که کنجکاون زمینه های 57 رو بشناسن یکی از بهترین سرنخا همین مطالعه تاریخ فوتبال ایرانه...تیتر و مقالات ورزشی اونزمان قشنگ از لحاظ جامعه شناسی ذهنیت اون نسلو بازتاب میده:
چنان باد کرده بودیم که گل خوردن از تیم آسیایی فاجعه بود ؛ مقدماتی جام جهانی هفت بازی کلین شیت کردیم یه بازی در تهران از کره گل خوردیم انگار عزای عمومی شده....بیوک جدیکار که اونزمان تک اسطوره و پدرخوانده فوتبال ایران بود بقدری عصبانی بود که گفت غیر روشن و نظری و صادقی بقیه بازیکنا رو بذارین کنار!!
.
حقیقتن جامعه شبیه حکامش میشه بعبارت دیگه ساختار حاکم جامعه رو شکل میده؛
همونطور که امروز جامعه ایران شبیه ارتجاع شده(دروغگو بخیل جاهل) جامعه دهه پنجاه هم شبیه پهلوی دچار غرور و تکبر وحشتناک و بلندپروازی افسارگسیخته ای بود که میخواست یه شبه برسه به قله همه چیز....
متاسفانه همین جاه طلبی و تفرعن و این باور عجیب که ایرانی تو همه چیز تافته جدابافته و استثناست!! کار دست اون نسل داد یه شبه میخواست بشه فرانسه و سوییس چنان تخته گاز رفت که بعد چهلسال ترکیه و امارات شده آرزوی جوون ایرونی!!
