اورتون هاوارد کندال از جدایی گری لینه کر جان سالم به در برد و در سال 1987 قهرمان لیگ دسته اول شد، آخرین باری که باشگاه های مرسی ساید و شمال لندن بر فوتبال انگلیس تسلط داشتند و باهم برسر قهرمانی در کورس بودند.
آخرین باری که اورتون، لیورپول، تاتنهام هاتسپر و آرسنال چهار تیم بالای جدول لیگ برتر انگلیس را تشکیل دادند، در پایان فصل 87-1986 بود، روزهایی که مارگارت تاچر نخست‌وزیر پیشین بریتانیا در خیابان داونینگ شماره 10 زندگی می کرد، مدونا در رتبه اول خوانندگان جهان قرار داشت. و کاونتری سیتی برای فینال جام حذفی راهی ومبلی شده بود.
چهار تیم از باشگاه‌های شمال لندن و مرسی ساید به استقبال هفته های آخر لیگ برتر می‌روند، درحالی که از مسجل شدن سهمیه خود مطمئن هستند و ازین بابت نگرانی ای ندارند ؛ اما تیم‌هایی که در سال 1987 پایین‌تر از آنها لیگ را به پایان رساندند ، در این سال‌ها چندان خوب عمل نکرده‌اند: ویمبلدون، لوتون تاون، ناتینگهام فارست. واتفورد و کاونتری سیتی سایر 10 تیم برتر را تشکیل دادند.
در رده یازدهم منچستریونایتدی قرار داشت که فصل را با سرمربیگری ران اتکینسون آغاز کرده بود اما آن را زیر نظر الکس فرگوسن به پایان رساند. قدرتمندان به زودی از جای خود سقوط می کردند، اما، قبل از اینکه فرگوسن فوتبال انگلیس را به سمت منچستر بکشاند، هاوارد کندال فرصت داشت تا درسه سال حضور خود اورتون را به جام برساند و لیورپول نیز توانست چند عنوان دیگر را در سال های 1988 و 1990 کسب کند.
همانطور که دیوید لیسی در بررسی خود از فصل 1986-1987 اشاره کرد، اورتون شایسته قهرمانی بود. آنها از انتقال گری لینه کر به بارسلونا جان سالم به در بردند و به خوبی از لیورپول فاصله گرفتند. کندال در ادامه جایزه بهترین مربی سال را از آن خود کرد، اما از محرومیت اورتون از فوتبال اروپا ناامید شده بود، بنابراین تابستان همان سال برای هدایت اتلتیک بیلبائو به اسپانیا مهاجرت کرد. انتقال به ایالت باسک نه برای کندال چندان کارساز بود و نه برای اورتون ؛ اورتون از آن زمان تاکنون قهرمان لیگ نشده است و کندال هم صاحب موفقیت چشمگیری نشده.. برای آبی های مرسی ساید ، می 1987 به همان خوبی بود.
| بازی قدیمی اورتون ارزش ستایش بی دریغ را دارد
دیوید لیسی در 6 مه 1987 دیدی بی‌پرده از قهرمانان دارد
|
به محض اینکه اورتون روز دوشنبه در نوریچ قهرمان لیگ شد، حرکاتی انجام شد تا آنها را با نوعی تمجیدهای ضعیف از سوی مردم روبرو کند که یادآور اظهارات چرچیل در مورد اینکه چمبرلین در سال بدی شهردار خوب بیرمنگام بوده است. به عبارت دیگر اورتون برنده شایسته یک تورنمنت بی تفاوت بود.
واقعیت ها به سختی این دیدگاه را تایید می کنند. فصل 1986-1986 شاهد یکی از رقابت‌های جذاب بود، تنها ناامیدی این بود که برخی از کسانی که سرعت را در دسته اول تعیین کردند، عمق قدرت لازم برای حفظ آن را نداشتند.
ناتینگهام فارست در پاییز گذشته فوتبال فوق العاده ای انجام داد. آرسنال که از اواسط نوامبر تا اواخر ژانویه لیگ را رهبری میکرد ، ویژگی‌های کار گروهی مبتنی بر استحکام سنتی در دفاع را نشان داد که ممکن بود چالش آنها را طولانی‌تر کند اما آسیب‌دیدگی بازیکنان کلیدی، به ویژه پل دیویس ، باعث افت آنان شد
تاتنهام این استعداد را داشت که برای اولین بار از سال 1961 این عنوان را به دست آورد، اما آنطور که قهرمانان بالقوه باید در تمام بازی های خود پیروز شوند و امتیاز کسب کنند، ناکام ماندند. تنها دو بار در این فصل، تیم دیوید پلات در سه بازی پیاپی لیگ پیروز شد و در نوبت دوم این سکانس خیلی دیر از راه رسید تا تأثیر قابل توجهی بر قهرمانی تافی ها داشته باشد.
اورتون برای دومین بار در سه سال اخیر این قهرمانی را عمدتاً از طریق دو پیروزی در دوبازی شش امتیازی به دست آورد که باعث شد آنها در شش بازی متوالی لیگ در حوالی کریسمس و سال جدید و هفت بازی دیگر در حوالی عید پاک پیروز شوند. نزدیکترین و قدیمی ترین رقبای آنها یک فشار بزرگ را به انها وارد میکردند.
بین باکسینگ دی و 19 مارس که تیم هاوارد کندال در مقابل اسپرز شکست خورد، لیورپول با 10 پیروزی و دو تساوی 32 امتیاز از 36 امتیاز را به دست آورد. اما در طول این دوره آسیب‌ها افزایش یافت، دور سوم جام حذفی با شکست در مقابل لوتون به پایان رسید و مسابقات جام لیتل‌وودز فشار بیشتری بر شاگردان کنی دالگلیش داشت. در اواسط ماه مارس، آنها 9 امتیاز از اورتون در صدر لیگ دسته اول برتری داشتند. در اوایل آوریل، تیم هاوارد کندال دوباره جلوتر بود.
کندال و استاد ارشدش، کالین هاروی، بار دیگر نشان دادند که هنر مربیگری خوب همین است - انجام دادن و ترمیم در زمانی که تیم دچار مصدومیت می شود، پر کردن جای خالی با بازیکنانی که می توانند کارها را انجام دهند، خرید بازیکنان کمکی. قطعاتی که به راحتی در سیستم قرار می گیرند و بالاتر از همه، سطح بالایی از عملکرد را نشان میدهند.
نشان دهنده ثبات کار تیمی اورتون در این فصل، پخش یکنواخت گل ها بین بازیکنان پس از جدایی گری لینه کر از تیم و پیوستن او به بارسلونا است. تیم دیگر به یک بازیکن وابسته نیست ، کوین شیدی با 13 گل در بین گلزنان لیگ خود پیشتاز است و هیث با 11 گل و استیون با 10 در میان گلزنان لیگ برتری دارند که گلهای آنها به جز دو ضربه پنالتی بودند. کلارک پنج گل زده است . شارپ، پاور، استیونز و واتسون هر کدام چهار گل.
توانایی گلزنی از موقعیت های مختلف نشانه موفقیت پایدار است و این لیورپول است که پس از رفتن ایان راش باید دوباره آن را پس بگیرد. سی و سه گل از گل های اسپرز در لیگ توسط کلایو آلن به ثمر رسیده است، اما مجموع گل های تیم آنها همچنان 4 گل کمتر از 72 گل اورتون است.
با این حال، تاتنهام در فینال جام حذفی است و هواداران پلیت ناامید خواهند شد اگر او یک روز قبل از فینال ومبلی توسط بلز به عنوان بهترین مربی سال انتخاب نشود. البته پلیت یک رقیب قوی دارد. اسپرز در این فصل فوتبال شگفت انگیزی را به نمایش گذاشته است و پیروزی آنها در آنفیلد در ماه اکتبر همیشه در یاد و خاطره تاتنهامی ها میماند.
با این حال، پلیت منصف اولین کسی است که قبول می کند که اگر یک فصل را با مصدومیت هافبک دور خود شروع کنید، تغییراتی که اغلب به دلیل مصدومیت های دیگر به شما تحمیل می شود باعث میشود قهرمانی را از دست بدهید.
تفکری وجود دارد که معتقد است دیو باست از ویمبلدون باید بهترین مربی سال شود. پس از همه چیز، آنها در عرض دو هفته پس از ورود به لیگ دسته اول را رهبری کردند، پیروزی های معروفی را در آنفیلد، وایت هارت لین و اولدترافورد به دست آوردند و به یک چهارم نهایی جام حذفی رسیدند.
اگر ویمبلدون سبک تعدادی از بازی‌های خود را به روش چریکهای پارتیزانی نزدیک نمی‌کرد، (همان سبک اتوبوسی امروزی) باست در واقع کاندیدای خوبی بود. اما نحوه برنده شدن شما هنوز به همان اندازه مهم است که چرا و چه زمانی برنده می شوید. در حالی که اورتون بازیکنانی دارد که می توانند از عهده خودشان برآیند، آنها عموماً خودشان را به درستی مدیریت کرده اند و به همین دلیل تشویق قهرمانان جدید تنها کاری است که میتوان انجام داد.
|
عکس نوشت
|
|
تیم اورتون در حال برگزاری جشن قهرمانی لیگ پس از بازی خود در برابر لوتون تاون در گودیسون پارک لیورپول، 9 می 1987.
اورتون این مسابقه را 3-1 برد.
ردیف عقب به ترتیب (چپ-راست): کوین شیدی، ترور استیون، ایان اسنودین، نویل ساوتال، دیو واتسون، بابی میمز، وین کلارک، نیل پوینتون، درک مانتفیلد، پل پاور. ردیف اول: پت هاوه، آلن هارپر، آدریان هیث، پیتر رید، گریم شارپ، کوین رتکلیف، گری استیونز و نیل آدامز.
|
به قلم دیوید لیسی برای گاردین
