کوروش👿جان تری د...یکی از بهترین مربیانی که داره سیستمِ "سه چهار سه" رو اجرا می‌کنه توماس توخله.
توخل، هم در پاریسِ نفرینی و هم در چلسی، با این سیستم خودش رو به فوتبالِ دنیا نشون داد. کار جایی جذاب شد که پارسال با این سیستم تونست برخلافِ تصورِ اکثرِ فوتبالی‌ها، فاتحِ چمپیونزلیگ بشه. سیستمی که سه دفاعِ مرکزیش کاملا ایستا بازی میکنن و وقتی تیمش به گل برسه دو تا وینگ‌بکِ کناری هم بهشون اضافه می‌شن و خطِ دفاعیِ پنج نفره رو تشکیل می‌دن. درست اینجاست که با اومدنِ وینگرها به عقب، ترکیب تبدیل به "پنج چهار یک" میشه. بسیار ساده و شیک. شاید زیبایی در سادگیه.
در سیستمِ توخل، نقشِ انتقالِ طولی حرفِ اول رو می‌زنه. انتقالی که با پاس‌های حدودا ۴۰ متری در ارتفاعِ پایین همراهه و حمله‌ای ۶ نفره رو به سرعت طراحی می‌کنه؛ حتی سریع‌تر از تیم‌های کنته. یکی از راه‌های مقابله با این موضوع، آفسایدگیریِ حرفه‌ایِ خطِ دفاعِ حریفه.
امشب توخل برای قهرمانی کارِ سختی داره ولی اگه برای دو تا وینگرِ وحشیِ لیورپول، دو تا وینگ‌بکِ ایستا بذاره، کلوپ رو از نظرِ تاکتیکی شکست داده. اما کلوپ احتمالِ بستنِ کانال‌های کناری توسطِ توخل رو بهتر از من می‌دونه و برای همین باید از سه هافبکِ خلاق در وسطِ زمین استفاده کنه. ولی مشکل همینجاست؛ نبودِ هافبکِ خلاق در لیورپول خیلی به چشم می‌آد. تنها هافبکِ خلاقِ کلوپ، تیاگو آلکانترا هستش و هندرسون کمی تا قسمتی ابری می‌تونه چنین نقشی رو بازی کنه.
در کل اگه امشب توخل کناره‌ها رو ببنده و در دفاعِ فردی به مشکل نخوره، می‌تونه شبِ خوبی رو پشتِ سر بذاره. اما اگه مثلِ بازیِ رفت با رئال، جوگیر بشه و اصلِ ماجرا رو فراموش کنه، دومین فینالِ پیاپی رو به کلوپ می‌بازه.
