رفتار مجموعه‌ی پرسپولیس به گونه‌ای است که انگار خود این باشگاه و کادر فنی پذیرفته‌اند که فصل برای آنها تمام شده است وگرنه به جای آنکه بلافاصله پس از حذف از جام حذفی به فکر رفع ایرادات ساختاری تیم باشند و از این فرصت و وقفه استفاده کنند، تمرین را یک هفته تعطیل نمی‌کردند!
طرفداری| مشکلاتی که از اول فصل به وضوح در بازی پرسپولیس به چشم می‌خورد اما در سایه‌ی نتایج پنهان مانده بود. این روزها با از دست رفتن امتیازات حساس و ایضاً از دست رفتن یک جام دیگر پس از سوپر جام، این مشکلات کاملا عیان شده و کمتر فوتبالدوستی متوجه این اتفاقات نشده است. اما چه چیزی باعث شده تیمی که شش سال (با احتساب سالی که استقلال خوزستان قهرمان شد) در بهترین فرم خودش بوده به یکباره با چنین افتی مواجه شود؟
شاید بگوئید پرسپولیس همین امسال هم نتایج مطلوبی گرفته است اما با نگاهی تحلیلی می‌توان اثبات کرد این موضوع ایرادات پرسپولیس را از بین نمی‌برد. لیگ امسال از کیفیت پایین‌تری نسبت به سالهای اخیر برخوردار است. کافیست اوضاع سپاهان و تراکتور را در نظر بگیریم و از سوی دیگر گل‌گهر را نیز که از مدعیان به شمار می‌رفت، اما یا درگیر پرونده حقوقی بود یا دچار فراز و نشیب‌های فراوان به یاد بیاوریم. در این حین تنها دو مدعی باقی ماندند. مدعیان اصلی و همیشگی لیگ یعنی استقلال و پرسپولیس.
استقلال توانست با هوشمندی خود را در این بزنگاه سرپا نگه دارد و با عملکرد خود خصوصا در فاز دفاعی بر صدر جدول تکیه بزند. مجیدی امسال فهمیده بود که برای قهرمانی در لیگ ایران اولین چیزی که نیاز است گل نخوردن است چرا که گل نخوردن در لیگ ایران به مراتب آسان‌تر از گل زدن است. مجیدی با همین طرز فکر و با کمک گابریله پین توانست دفاع مستحکم و منسجمی بسازد که اغلب از روی ضربات کاشته می‌شد آن را شکست. اینکه تا هفته ۲۴ ام استقلال فقط دوبار از حریفانش عقب افتاده گواهی بر این مدعاست که هر دو مرتبه از روی ضربات کاشته این اتفاق رقم خورده است. مجیدی توانست به خوبی از این وضعیت بهره ببرد و با بردهای کم گل اما با احتیاط نهایت امتیازهای لازم را جمع کند. اما عملکرد پرسپولیس در دفاع چیزی نزدیک به فاجعه بوده است.
کافی است به مقایسه‌ی آمار امسال گل‌های خورده‌ی پرسپولیس با سالهای اخیر بپردازیم تا متوجه این امر شویم. این عملکرد ضعیف از چند علت برخوردار است. جدایی دو مدافع سطح بالا و قابل‌اطمینان نظیر کنعانی‌زادگان و خلیل‌زاده از یک‌سو و از سوی دیگر جایگزینی مهره‌هایی که در سطح این دو نبودند. به این دومعضل نیمکت‌نشینی سید‌جلال حسینی را هم اضافه کنید. احتمالا خود کادر پرسپولیس هم به این موضوع واقف باشند که فرجی و نعمتی اصلا در حد و اندازه‌ی مدافعینی که جدا شدند نبوده‌اند. نه در قدرت سر زنی و نه در حفظ نظم در خطوط دفاعی. این موضوع کادرفنی پرسپولیس را دچار سردرگمی کرد تا جایی که هر بازی، تیم را با یک خط دفاعی جدید ارنج می‌کنند.
نکته‌ی جالب اینجاست که یحیی برای حل مشکل حتی از هنانوف در قلب دفاع استفاده کرد اما حتی راضی به امتحان کردن ابراهیمی نشد. خریدی که به خواست خود یحیی گل‌محمدی انجام شده بود. اما هیچکدام از زوج‌هایی که یحیی در قلب خط دفاع به کار گرفت مشکل پرسپولیس را حل نکردند. بخشی از موضوع به پتانسیل فردی بازیکنان جذب شده در خط دفاع بر‌می‌گردد و بخش اعظمی از این اتفاق متوجه یحیی و کادر اوست. چرا که هواداری که تیم تازه لیگ برتری شده‌ای است از پرسپولیس دفاع قابل اطمینان‌تری در این فصل داشته است. فقط در این حین یک سوال بی پاسخ وجود دارد که پاسخ این سوال نزد کادر فنی پرسپولیس است. علت عدم استفاده از ابراهیمی و جلال حسینی که نه‌تنها با همین سن و سال به مراتب از نعمتی و فرجی مطمئن‌تر به‌نظر می‌رسد و حتی از خصوصیت رهبری تیم نیز برخوردار است چیست؟
مشکل دیگر پرسپولیس در خرید‌های معمولی در سایر خطوط است که نتوانستند جای بازیکنان جدا شده را به‌خوبی پر کنند. رضا اسدی هرگز نوراللهی نشد، صفروف در حد و اندازه پرسپولیس نشان نداد و تمیروف آنگونه که از یک لژیونر انتظار می‌رود عمل نکرد. این خرید‌ها و مسئولیت این خرید‌ها متوجه شخص گل‌محمدی است.
مشکل پرسپولیس به همین‌ها ختم نمی‌شود. به‌نظر می‌رسد بازیکنان پرسپولیس از آمادگی بدنی سالهای گذشته برخوردار نیستند. مصدومیت‌های گاه و بیگاه از یک سو و هر چه به پایان بازی نزدیک می‌شویم عدم توانایی پرس کردن رقبا و بازپس‌گیری توپ خصوصا روی توپ‌های دوم از سوی دیگر بر این امر صحه می‌گذارد. چیزی که در زمان برانکو با بدنسازش مارکو کمتر به چشم می‌خورد. فراموش نکنیم پرسپولیس برانکو با دوازده بازیکن و با پنجره‌ی بسته تا فینال آسیا رفت و بازیهای پر‌فشاری را از سر گذراند.
مورد دیگر تنوع تاکتیکی تیم یحیی گل‌محمدی است. اغلب حملات پرسپولیس در فصل جاری از جناحین صورت می‌گیرد و با تشکیل مثلث و بازی ترکیبی در کناره‌های زمین عیان می‌شود. گفته‌ی حمید مطهری در خصوص شیوه انگانچه* این موضوع را تایید می‌کند. رقبای پرسپولیس با آگاهی از این مسئله با ایجاد تراکم در کناره‌ها و سپس با پرس کردن مدافعین عملا آنها را خلع سلاح می‌کنند. اما تا به حال یحیی فکری برای این موضوع نکرده است.
وقتی همه‌ی این مسائل را کنار هم می‌گذاریم، می‌بینیم که پرسپولیس از این همه ضعف رنج می‌برد اما عمل مثبت خاصی صورت نمی‌‌گیرد؛ در حالی که شش امتیاز از رقیبش کمتر دارد و این جام آخرین جامی است که این فصل می‌تواند با امید به از دست دادن امتیاز توسط استقلال کسب کند که ناگهان از اردوی پرسپولیس خبر می‌رسد که تمرین این تیم با تعطیلی مواجه شده است!!! پرسپولیس زمان زیادی برای کاهش عیب‌ها و نقص‌هایش و فرصتی برای اشتباه و از دست دادن امتیاز ندارد.
ارسالی سعید قاسمی برای طرفداری
شیوه انگانچه: حمید مطهری ادعا کرده بود "ما انگانچه بازی می کنیم. سبک سیمئونه و آمریکای جنوبی. یعنی به جای اینکه از هافبک طراح وسط زمین استفاده کنیم سعی می کنیم بازی را به کناره ها ببریم و وینگر هامون بازی سازی کنند."
