محمد مهدی عبدیمرسی احسان
و هر منهتن و محمد عارف و خانم فرناز که وقت می ذارن تا ما نویسنده بهتری بشیم.
آدم باید از هر فرصتی برای پیشرفت استفاده کنه، کوچیک و بزرگ نداره. این مسابقه یه خوبی داره اینه که نقد بی تعارف و بدون تملق از یه خواننده معمولی بهمون می ده. چیزی که من خیلی بهش نیاز دارم.
مثلا نقد داور سوم که گفته بود باید برای متن تاریخی-ملی شور و اشتیاق بیشتری رو به مخاطب منتقل کنم. چیزی که اصلا بهش توجه نداشتم و الان یاد گرفتم.
و اینکه من تمام تلاشم رو می کنم که ببرم این مسابقه رو و کاملا جدی می گیرمش و همه توانم رو می ذارم. تو بردن هم جای کوچیک و بزرگ نداره. به نظرم همه باید همین کار رو کنن. تو هر موقعیت رقابتی که قرار گرفتن، جوری برای قهرمان شدن تلاش کنن که انگار این قهرمانی قراره اولین و آخرین افتخار زندگیشون باشه. فقط در این صورته ه پیشرفت رخ می ده. این کاریه که من می کنم و توصیه می کنم همه همین کار رو کنن.
خدا رو چی دیدید؟ شاید این مهارت نویسندگی یه جایی که انتظارش رو نداشتید بدجور دستتون رو گرفت.
