در فیلم راکی بالبوا (راکی 6 خودمان)، وقتی میسون دیکسن از مربی‌اش سوال می‌کند: «چرا تماشاچیا منو دوس ندارن؟»، مربی جواب ماندگاری می‌دهد. او می‌گوید:« تو فکر کردی پول می‌تونه همه چیزو بخره. اما اون یه چیزیو نمیتونه بخره؛ غرور! افرادی مثل تو، باید امتحان پس بدن! باید جلوی کسی یا چیزی قرار بگیرن که فرار نمی‌کنه، عقب نمی‌کشه و آن قدر به تو فشار میاره و ضربه می‌زنه تا آن قدر خسته و داغون شی که نتونی حتی نفس بکشی! اون جا چیزی رو پیدا می‌کنی که بهش میگن غسل تعمید زیر آتش! بعد از این اتفاقه که تو تنها نوعی از احترام رو پیدا می‌کنی که در تو این جهان لعنتی اهمیت داره؛ احترام به خود!
در بوکس سنگین وزن، تا به الان بیش از 100 قهرمان وجود داشته. ولی اگر ما بوکسور نباشیم، شاید نام یکی یا دو نفر از این افراد را شنیده باشیم. در دنیای فوتبال صدها ستاره وجود داشته‌اند؛ سر استنلی ماتیوس، لئونیداس داسیلوا، جوژف ماسوپوست، ماریو کمپس، پله، مارادونا و... ولی چرا تعداد بازینانی که همیشه به یاد داریم شاید به بیست نفر هم نرسد؟ دلیل آن را بالا گفته‌ام؛ غسل زیر آتش! نه تنها در ورزش، در تجارت، در علم و خیلی موارد دیگر هم این قضیه صدق می‌کند. اما امروز می‌خواهم در مورد ورزش حرف بزنم.
بگذارید مثال بزنم. چرا مارادونا در یادها مانگار شد؟ چون او دو بار این غسل را انجام داد. بار اول، زمانی که آرژانتین کم مهره را یک تنه قهرمان جام جهانی کرد. دفعه دوم زمانی بود که با ناپولی فاتح اسکودتو شد. واقعا چند نفر تا به الان توانسته اند کاری شبیه به او انجام دهند؟ دلیلی که من همیشه رونالدو را از مسسی بیشتر دوست داشم و معتقدم او از مسی بهتر است نیز همین است. رکوردها شاید شما را بین افراد بالا ببرند ولی هیچ وقت شما را جاودانه نمی‌کنند. چند نفر جوزف بیتسان را می‌شناسند؟ چند نفر روماریو را می‌شناسند؟ چند نفر گرد مولر را می‌شناسند؟ این افراد، رکورد داران بزرگی هستند ولی هیچ وقت به اندازه پله، مارادونا یا کرایوف در یادها نماندند.
دلیلی که مسی برای من یک ابرستاره است و نه یک تاریخ ساز، این است که اون زیر غسل های زیر آتشش سوخت. اون به واسطه نوع ورودش به فوتبال حرفه ای و بازه شروع درخشش که همزمان با بهترین دوره تاریخ بارسلونا بود، هرگز عقب نیوفتاد. البته تا چند سال گذشته و همان طور که دیدید، از هیچ کدام جز کوپا آمریکا سر بلند بیرون نیامد. نتوانست تیمش را به اوج برگرداند، نتوانست تیم ملیش را تا چند دوره متوالی قهرمان کوپا آمریکا کند. نتوانست جلوی کامبک خوردن‌های متوالی تیمش را با رهبری درست بگیرد و در همین اواخر، نتوانست در چالش جدیدش در تیمی در لیگی سطح پایین تر موفق ظاهر شود.
از آن سمت، رونالدو انگار زیر آتش متولد شد. کاری به زندگی اولیه او نداریم. زمانی که وارد منچستر یونایتد شد، جانشین بکهام شد. کار شبیه به غیر ممکن! در سه فصل اول موفق نبود اما در نهایت، در سه فصل دوم او تبدیل به یکی از بزرگترین ستاره‌های جهان شد تا از چالش اولش سربلند بیرون بیاید. در چالش دوم به تیم مادریدی رفت که در آن زمان زیر یوغ یکی از بهترین تیم‌های تاریخ بود. در سه سال اول حضورش در مادرید، از رقیب مستقیمش در افتخارات فردی و باشگاهی عقب افتاد و حتی چندید بار در برابر او تحقیر شد. اما توانست در شش سال از 2013 تا 2018، با کسب چهار لیگ قهرمانان،دو لالیگا و کسب چهار توپ طلا به رقیب مستقیمش برسد. چالش سوم او رساندن پرتغال به تنها قهرمانی تاریخش بود. کاری که حتی اوزه بیو بزرگ هم از پس انجام آن بر نیامد. البته او هم در همه چالش هایش پیروز نشده؛ مثل گرفتن سه گانه یا به موفقیت رساندن یوونتوس، اما آن قدر زیر آتش غسل کرده که می‌توان توانای او در این کار را زیر سوال برد.
خلاصه در مقایسه مسی و رونالدو، فرگوسن حرف جالبی زد: هر کدام را پایین تر از دیگری قرار دهی، حس بدی به تو دست می‌دهد.
اما برای من، غسل زیر آتش، دلیلی است که برای من، رونالدو همیشه بهتر از مسی خواهد بود.
