نیما امیناگه از شور ماجرا چشم پوشی کنیم، و (شاید، به زعم بنده) به شعور مساله رجوع کنیم، انبیاء و اولیاء الهی اغلب گرفتار (اسیر) یکسری آدم (یا بیشعور، یا منفعت طلب) بودن. بعضا میگن تاریخ باعث پیشرفت آدمی شده، والا تو بعضی حوادث امیدوار میشیم، تو بعضی حوادث پیش خودمون میگیم اگه این نسل زمان پیغمبر بودن، بدتر از اینها سر بزرگان میآوردن.
بدتر از همه، گاهی خودم رو بجای اشقیاء میگذارم، اون شرایطی که بهش تعلق خاطر دارن، اگه ما جاشون بودیم شاید به همون بدی میشدیم. باز میبینم که خدا پیغمبر اسلام رو تو سخت ترین شرایط (فوت پدر، فوت مادر، فوت پدربزرگ بزرگترین حامی اش، فوت همسر در سخت ترین شرایط، سختی های محیطی شدید مکانی_فرهنگی...) مبعوث کرد. کلا یه حال ترس و امیدی بهم دست میده که فردام رو نمیدونم چی میشه و تبدیل شدن به بدیهایی که ازشون گریزونم در افکارم، بهم استرس زیادی میده.
