پیروزی در بازی های لیگ برتر انگلیس، فقط با عملکرد درون زمین رقم نمی خورد بلکه اتفاقاتی که در سالن غذاخوری باشگاه می افتد نیز مهم است. آنتونیو کونته و استیون جرارد، با چاشنی ها از جمله سس ها، روغن ها و همچنین غذاهای آماده، نوشابه ها و مواد خوراکی فاقد ارزش غذایی اعلان جنگ کرده اند.
طرفداری | آنتونیو کونته که در اولین شب حضورش در لندن، در زمین تمرین تاتنهام خوابید و احتمالا بابت آن کمی بد اخلاق بود، سریعا وارد عمل شد؛ کونته به بازیکنانش اطلاع داد دیگر حق ندارند سس مایونز یا کچاپ مصرف کنند. استیون جرارد که به تازگی به عنوان سرمربی استون ویلا منصوب شده، موضع سرسختانه تری گرفت؛ مصرف نوشابه گازدار، انواع سس، پودینگ و هات چاکلت برای بازیکنان استون ویلا ممنوع شد. اگرچه جرارد با مصرف شکلات در دمای اتاق، مشکلی ندارد. جرارد در کنفرانس خبری اش اشاره کرد که بازیکنانش باید از مواد غذایی چون گوشت بی چربی، کلم پیچ و حریره غلیظ استفاده کنند:
برای رسیدن به ترکیب اصلی تیم من، مصرف مواد غذایی خاصی لازم است و بازیکنان متوجه این مسئله خواهند شد.
اقدام کونته، شگفت آور نبود؛ او دشمن قسم خورده سس کچاپ است و وقتی که در چلسی بود، سس و پیتزا را برای بازیکنانش ممنوع کرد؛ ظاهرا کونته خیلی هم به غذای ملی کشورش، عِرق خاصی ندارد. آرسن ونگر، سرمربی اسبق آرسنال را می توان پدرخوانده غذا خوردن هوشمندانه در فوتبال انگلیس دانست؛ او رژیمی را بر بازیکنانش تحمیل می کرد که با گذر زمان، پیچیده و پیچیده تر می شد. با این حال ایتالیا را می توان منبع اولیه تحمیل ممنوعیت های غذایی دانست. فابیو کاپلو از کره و چیپس، تنفر داشت. پائولو دی کانیو نیز در ساندرلند استفاده از سس کچاپ را ممنوع کرده بود و در قبال نوشابه گازدار هم نظری شبیه به مادربزرگ ها داشت:
اگر کوکاکولا و یخ بخورید، ممکن است دچار سوهاضمه شوید. بازیکنانی را می شناسم که شب قبل از بازی کوکاکولا و یخ خورده اند و نتوانسته اند بازی کنند. همچنین تماشای بیش از حد تلویزیون باعث می شود چشم های شما، مربعی شکل شود.
دکتر نسان کاستلو، متخصص تغذیه که سابقه کار با چندین باشگاه را دارد، معتقد است این باور خرافی با واقعیت فاصله دارد:
اساسا سس ها میزان کالری خیلی کمی دارند. یک سس تک نفره کچاپ 11 گرمی، 10 کالری دارد. چنین میزان کالری هیچ تاثیری روی فیزیولوژی بازیکنان ندارد.
تغییر عادات غذایی فوتبالیست ها، بیشتر در جنبه آموزش است تا سخت گیری. کار متخصصان تغذیه مثل کاستلو این است به بازیکنان توضیح دهند غیر از نتیجه 5-2، برنامه غذایی هم اهمیت ویژه ای دارد. زیرا در 28.57% اوقات، غذای ناسالم باعث احساس ناراحتی انسان می شود. بسیاری از باشگاه ها، برنامه های تغذیه شان برای هر بازیکن براساس نیازهای خاصی که دارد را شخصی سازی کرده اند. این نیازها روی عواملی چون حجم عضله، پست بازی و نرخ متابولیسم بدن محاسبه می شوند. برخی باشگاه ها حتی پا را فراتر گذاشته اند و حتی نمونه مدفوع بازیکن را هم آنالیز می کنند. اگرچه دکتر کاستلو به شکلی قابل توجه در قبال برخی از موادغذایی که در لیست سیاه باشگاه ها قرار گرفته اند، رویکرد آرامی دارد:
کوکاکولا یک مزیت دارد و آن هم این است که برای بهبود بازدهی ریکاوری پس از بازی، کاملا عالی است. شکلات میزان چربی بالاتری نسبت به شیرینی ها دارند؛ بنابراین ما همیشه استفاده از شیرینی ها را برای بازیکنان در اولویت قرار می دهیم چون بازیکنان از نظر روانی از خوردن چنین چیزی لذت می برند و این به آماده شدن برای بازی و ریکاوری آن ها کمک می کند.
اگرچه در نهایت ممنوع کردن برخی از غذاها و نوشیدنی ها می تواند به همان اندازه که حلال مشکلات باشد، مشکلاتی هم بیافریند. کاستلو در این باره گفته:
من در سازمان هایی کار کرده ام که مطلقا درباره همه چیز محدودیت وجود دارد و این باعث می شود بازیکنان همراه با سرمربی و اعضای تیم، غذا نخورند. آن ها می روند و غذاهای خودشان را می خورند.
فاصله رتبه پانزدهم و شانزدهم در لیگ برتر انگلیس، حدود پنج میلیون پوند ارزش دارد؛ بنابراین محدود کردن غذاها جهت افزایش بازدهی تیم مورد استقبال قرار می گیرد چرا که می تواند برای باشگاه سود بالقوه داشته باشد. شاید عاقلانه باشد که یک سرمربی جدید با تفکراتی کلاسیک، در زمینه تعذیه بازیکنان اصلاحاتی را انجام دهد و از این طریق می توانند با ممنوع کردن سس، اقتدار خودش را نشان دهد اما ظاهرا رویکرد آموزشی منعطف برای فوتبالیست های امروزی، کارساز است و البته سرمربی خودش باید مراقب حفظ اقتدار مدیریتی اش باشد. چه کسی می داند این محدودیت ها به کجا ختم شود؟ شاید ژل موی سر، تتو و لباس ها، اقدامات بعدی پس از ممنوعیت سس و پیتزا باشد.
به قلم تام گیبس از تلگراف
