سال 2001 میلادی. جنوب لبنان. «علی سرور» 18 ساله به همراه دوستانش راهی گردشی در حومه شهر می شوند اما او از دوستانش جدا می افتد و کمی از مسیر منحرف می شود.
«من احتمال دادم که اونجا مین وجود داشته باشه. همون موقع بود که یه مین تو دوردست دیدم. سعی کردم از اونجا خارج بشم اما متاسفانه همون لحظه بود که فهمیدم پامو گذاشتم رو یه مین. مخفی بود و من ندیده بودمش.نگاه کردم و دیدم قسمتی از پای چپم کنده شده. سعی کردم از اونجا خارج بشم. دوستام که صدای انفجارو شنیده بودن اومده بودن و داشتن به سمتم می دویدن تا بیان و بهم کمک کنم اما من فریاد میزدم که نزدیکتر نیان. بالاخره با خزیدن خودمو از اون منطقه خارج کردم.»
|
«بعد از این اتفاق شما باید انتخاب بکنین، انتخاب بکنین که یا تسلیم بشین یا ادامه بدین. من تصمیم گرفتم به پیش برم»
|
در سالهای گذشته، لبنان همواره درگیر منازعات گوناگونی بوده است، از «جنگ داخلی 15 ساله» تا درگیری هایش با کشورهای همسایه همانند «جنگ 33 روزه» با اسرائیل. شاید این درگیری ها اکنون تمام شده محسوب می شوند، اما اثرات مخرب جنگ به راحتی از بین نمی روند. علاوه بر میدان های مین بسیاری که از این منازعات باقی مانده اند، در سال 2006، ارتش اسرائیل نزدیک به 4 میلیون بمب خوشه ایی در طول 33 روز بر خاک کشور لبنان فروریخت که این رقم در طول تاریخ بی سابقه بوده است. تخمین زده می شود که هنوز نزدیک به 1 میلیون بمب خوشه ایی منفجر نشده در جنوب لبنان به انتظار قربانیانشان در خاک خفته اند.
|
میله های قرمز رنگ، محدوده ی مزرعه ی با خطر مین ها و بمب های منفجرنشده را مشخص می کنند
|
از سال 1975 تا 2012 آمار نشان می دهد که نزدیک به 1000 نفر در این میدان ها کشته شده اند و رقمی حدود 3000 نفر نیز دچار نقص عضو شده اند. اما علاوه بر خطرات جانی، این پسماندهای ویرانگر جنگ، تبعات اقتصادی و اجتماعی بسیاری را نیز در پی داشته اند. همانند کشاورزانی که دیگر نمی توانند در باغها و مزارعشان مشغول به کار شوند. گفته می شود که امروزه از هر پنج لبنانی یک نفر (حدود 1 میلیون نفر) تحت تاثیر مستقیم میدان های مین قرار دارند.
در همین راستا، «انجمن رفاه معلولین لبنان» دست به اقداماتی برای ایجاد تسهیلات و بازپروری قربانیان این میدان ها زده است. یکی از این اقدامات تاسیس «تیم فوتبال نجات یافتگان میدان مین» در سال 2001 بوده است. تیمی که به قول دکتر «بشیر خالک»، فیزیوتراپیست و استاد دانشگاه بیروت و همچنین سرمربی این تیم، تنها تیم این چنینی در جهان است. او می گوید : «اعضای تیم هفته ایی یکبار از سرتاسر لبنان گرد هم می آیند. انها افرادی هستند که در نقطه ایی از زندگیشان قدمی را برداشته اند که اتفاقی شوم را برایشان رقم زده است اما این تنها ویژگی مشترک این افراد نیست. آنها عاشق این ورزش هستند.»
|
دکتر بشیر اغلب از فقدان یا کمبود پاسکاری میان بازیکنان تیمش شکایت می کند
|
یکی از مشکلاتی که تیم با آن دست به گریبان است، کمبود اعضای تیم و رقبایی که بتوانند با آنها مسابقه دهند. اما «علی گندور» دروازه بان تیم میگوید که به هیچ وجه دوست ندارند افراد دیگری دچار آسیب های ناشی از میدان مین شوند، اما با توجه به شرایط این اتفاق رخ خواهد داد و در آنصورت ما همواره آماده ایم که با ابزار فوتبال، به آنها کمک کنیم تا دوباره بتوانند با جامعه ارتباط برقرار سازند.
|
علی گندور، دروازه بان تیم که در 7 سالگی دست راستش را از دست داد، سالهاست که به ساخت اعضای مصنوعی نیز می پردازد
|
تیم فوتبال نجات یافتگان میدان مین، برای این افراد موقعیتی را فراهم آورده است تا یاس و ناامیدی حاصل از وضعیتشان به مبارزه بپردازند و متوقف نشوند و نگاهشان همواره به پیش رو باشد. علی سرور در این رابطه میگوید: «اینجا جاییست که ما ناتوانایی هایمان را به چالش می کشیم. تیم فوتبال فضایی برای ماست تا خودمان را اثبات کنیم. تا نشان دهیم که معلولیت نمی تواند بر ما غلبه کند. که میدان مین و کسانی که آنها را کاشته اند نمی توانند بر ما غلبه کنند. ما اینجا یاد میگیریم که به زندگی هایمان ادامه دهیم و برای اهدافمان تلاش کنیم. همین مسئله است که باعث می شود این تیم، دنیایی برای من ارزش داشته باشد.»
علی سرور به همراه هم تیمی هایش در بازی های معلولان جهان عرب موفق به کسب مدال طلا شدند.
