مطلب ارسالی کاربران

معرفی فیلم The Discreet Charm of the Bourgeoisie :سماجت آشکار بورژوازی

KENNY ￻ً 10/29/2021 - 21:03 مشاهده پروفایل

2,167 مشاهده / 17 دیدگاه 11 1 11

این مطلب توسط کاربران طرفداری ارسال شده است و دیدگاه طرفداری نیست. قوانین سایت کاربر محور / گزارش تخلف

خلاصه داستان

ﭼﻨﺪﯾﻦ ﺩﻭﺳﺖ ﺑﻮﺭﮊﻭﺍﺯﯼ ﮐﻪ ﻗﺼﺪ ﺩﺍﺭﻧﺪ ﺑﺮﺍﯼ ﺷﺎﻡ ﺩﻭﺭ ﻫﻢ ﺟﻤﻊ ﺷﻮﻧﺪ،ﺍﺗﻔﺎقاتی ﺑﺴﯿﺎﺭ غیرمعقول ﺭﺍ ﺗﺠﺮﺑﻪ ﻣﯽ ﮐﻨﻨﺪ که مانع از لذت قابل انتظارشان می شود...

شناسنامه فیلم

کارگردان:لوئیس بونوئل

تهیه کننده:سرژ سیلبرمن

نویسنده:لوئیس بونوئل-ژان کلود کریر

بازیگران:فرناندو ری،میشل پیکولی،ژان پیر کسل،دلفین سریج،آمپارو سولر لئال و...

فیلمبردار:ادموند ریچارد

سال تولید:۱۹۷۲

مدت زمان:۱۰۱ دقیقه

"خطر اسپویل"

قرار نبود بعد از فیلم Tristana اثر شگفت انگیز دیگری توسط لوئیس بونوئل،بزرگترین سورئالیست دنیای سینما خلق بشه.
به این دلیل که ایشون معتقد بودن در سالهای آخر فیلمسازیشون دچار آفت "تکرار" شدن،آفتی که معمولا گریبانگیر خیلی از کارگردانها میشه و خواهد شد.
اما بونوئل قصد تسلیم شدن نداشت،با یار و فیلمنامه نویس همیشگی خودش یعنی "ژان کلود کریر" درباره ی مسئله ی "تکرار" گفت و گو کرد.
بعد بلافاصه سراغ سرژ سیلبرمن(تهیه کننده) رفت.
سیلبرمن حکایت فراموش کردن یه مهمانی به میزبانی خودش و شگفت زده شدن بابت دیدن ۶ دوست گرسنه اش رو برای بونوئل تعریف کرد.

لوئیس بونوئل

بونوئل ناگهان از این حکایت الهام گرفت و قول ۲۰۰۰ دلار پیش پرداخت برای نوشتن یه فیلمنامه ی جدید همراه با کریر و استفاده کردن از ایده ی مهمانی درش رو از سیلبرمن گرفت.

بونوئل و کریر اولین پیش نویس رو در عرض سه هفته نوشتن و نوشتن پیش نویس پنجم تا سال ۱۹۷۱ طول کشید.
در نهایت سیلبرمن در سال ۱۹۷۲ تونست هزینه ی فیلم رو تامین و در نتیجه مقدمات پیش تولید فیلم توسط بونوئل رو مهیا کنه.

منهای بازیگران زن،بونوئل بازیگرانی رو برای این فیلم انتخاب کرد که در
گذشته بارها با ایشون سابقه همکاری داشتن،مثل فرناندو ری و میشل پیکولی.
اما ژان پیر کسل برای نقشش تست داد و بعد از یه نگاه خاص در تست توسط بونوئل قبول و شگفت زده شد.

فیلمبرداری در ۱۵ می ۱۹۷۲ آغاز شد و با بودجه ی ۸۰۰۰۰۰ دلاری حدود دو ماه طول کشید.
مثل همیشه بونوئل در زمان فیلمبرداری فیلم رو ویرایش میکرد و این قضیه حسابی سیلبرمن رو عصبی کرده بود.
به توصیه سیلبرمن،بونوئل راضی شد تا برای اولین بار در طول زندگی هنریش از مانیتورهای پخش ویدئو در حین فیلمبرداری استفاده کنه.
نتیجه؟دور شدن از آفت تکرار!
چرا؟وجود زوم ها و ترکینگ که در آثار قبلی بونوئل کمتر دیده میشد چرا که بونوئل اغلب از نماهای ثابت استفاده میکرد.
مانیتور کار در صحنه رو هم برای بونوئل راحت کرد و اون به توصیه های فیزیکی به بازیگرا و توصیه های فنی به عوامل صحنه اکتفا کرد.

این واسه کسل که داشت اولین تجربه ی همکاریش با بونوئل رو از سر میگذروند ناراحت کننده بود،تا زمانی که ری به کسل یادآوری کرد این عادت بونوئله،چون شخصیتهاش اشراف زاده هستن بیشتر انگیزه های بیرونی وفیزیکی اهمیت داره نه انگیزه های درونی و ذهنی.

اما شاید مهمترین حرکت بونوئل برای دوری از آفت تکرار،استفاده ی استاد از رویاهای خودش در فیلم باشه.
ما در این فیلم با سه رویای تکرارشونده سر و کار داریم:
۱-حضور در صحنه و فراموش کردن دیالوگها
۲-رویای تعقیب کردن پسرعموی مرحومش
۳-رویای بیدار شدن از خواب و دیدن پدر و مادر مرحومش که در حال زل زدن به پسر محبوبشون هستن

این فیلم رو میشه شروع گزند های تند و آتشین بونوئل به بورژواها دونست.
این روندی بود که در فیلم "Phantom of liberty" به اوج رسید،لیک این فیلم هم حرفهای زیادی واسه گفتن داره.
فیلم از چندین صحنه مرتبط با یک موضوع واحد تشکیل شده:
دورهمی چند تن از دوستان بورژوا،و چهار رویا که هر کدوم متعلق به شخصیت متفاوتی هستن.
تمرکز نیمه ابتدایی فیلم به روی مهمانی هاست،در حالی که نیمه دوم نیمه ی رویاهاست.
اما صحنه ها از هم جدا نیستن و در هم تنیده هستن.
اتفاقات فیلم حتی یک سر سوزن منطقی و باورپذیر نیستن.

بونوئل آدمکهاش رو به سمت برطرف کردن غرائزشون سوق میده،به سمت غدا و عشق!

اما هر بار به روش خاص خودش،دست به تخریب لذائذ میزنه.

گویا آدمکها خودآگاهن،خشمشون رو ابراز میکنن اما هرگز تسلیم نمیشن.

این به بدین معنیه که بونوئل یه بازی رو برای آدمکهاش شروع کرده که حقایق زیادی رو برای مخاطب آشکار میکنه.

بورژواها همیشه ی خدا اون چیزی که میخوان رو گستاخانه دنبال میکنن،حتی اگه مانعی سر راهشون قرار بگیره.

به عنوان مثال در یکی از سکانسها،زوجی متوجه میشن که باید سریع به غریزه ی جنسیشون رسیدگی کنن،غافل از اینکه مهمونها اومدن!!!

اونها از خدمتکار میخوان سر مهمونها رو تا زمانی که "در میان بوته ها مشغول مغازله هستند" گرم کنه.
نمونه ی دیگری از این سماجت،سر یکی از میزهای شام رخ میده.

زمانی که به خونه ی یکی از بورژواها حمله مسلحانه انجام میشه،یکی از چند مرد بورژوا خرچنگ به دست زیر میز قایم میشه.

موقعی که یکی تفنگ رو به سمتش نشانه میگیره،انگار نه انگار...
با ولعی وصف ناشدنی مشغول ادامه لذت بردنش از خوردن خرچنگ میشه.
قصد بونوئل عزیز از این بازی بامزه هنگام صرف شام،افشاکردن احساس استحقاق و فساد و ریاکاری موجود در اشراف زاده هاست.
اما بریم سراغ سکانسهای حاوی رویا.
در این صحنه ها بونوئل ترس شدید اونها رو بررسی میکنه،نه تنها ترس از تحقیر در اجتماع،بلکه دستگیر شدن توسط پلیس و تهدیدشدن با اسلحه.

سکانسهای رویاها به صورت تو در تو جاسازی شده و به نظر هدف بونوئل شروع یه بازی دیگه اما ایندفعه نه با آدمکهاش بلکه با مخاطب باشه.
فیلم شدیدا موردتحسین واقع شد،چه در اروپا و چه در آمریکا.

موفق به کسب جایزه اسکار بهترین فیلم خارجی زبان و همچنین نامزد بهترین فیلمنامه شد.

راجر ایبرت معتقد بود فیلم یه "کمدی حیله گر و دردناک"عه.
رابرت بنایون به فیلم لقب "صریح ترین و مستقیم ترین فیلم بونوئل" رو داد.
وینست کنبی هم عقیده داشت ساختن همچین فیلم کاملی فقط از دست مرد باتجربه ای مثل بونوئل بر میاد.
علیرغم نظرات مثبت،بونوئل اصلا از نظرات منتقدها راضی نبود.
استاد حتی از پوستر فیلم هم شاکی بود.
نشست مطبوعاتی فیلم در لس آجلس انجام شد و بونوئل در اونجا کاشف به عمل اومد شخصیتهای موردعلاقه اش در فیلم سوسکها هستن.

در بحبوحه همون نشست،بونوئل بزرگانی رو به ناهار دعوت کرد که این عکس ماندگار رو به یادگار گذاشت(البته بدون فریتز لانگ بزرگ که بعدا با یک هدیه غیبتشون رو جبران کردن و جناب جان فورد به علت کسالت)