به گزارش طرفداری، ترکیب تیم ملی ایران مقابل امارات به صورت زیر بود:
- علیرضا بیرانوند، صادق محرمی، حسین کنعانی زادگان، شجاع خلیل زاده، امید نورافکن، وحید امیری، سعید عزت اللهی، احمد نوراللهی، علیرضا جهانبخش، سردار آزمون و مهدی طارمی
تیم ملی ایران در این بازی هم مثل دو بازی گذشته خود مقابل تیم های سوریه و عراق از استراتژی‌های همیشگی خود فاصله زیادی نگرفته بود و ما شاهد همان قالب ثابت و برنامه‌های همیشگی شاگردان اسکوچیچ بودیم. این استراتژی و برنامه هایی که از آن صحبت می‌کنیم دقیقا عین به عین در هر سه بازی تکرار نشده چرا که بنا بر شرایط موجود گاهی اوقات تیم‌ملی مجبور شده تغییراتی را هم تجربه کند، برای مثال در همان بازی اول در اختیار نداشتن بازیکنی مثل سردار آزمون چینش تیم ملی را کمی تغییر داد اما قالب و کلیت این برنامه ها و استراتژی ها در راستای یک برنامه بوده است. اگر بخواهیم کمی در مورد این قضیه واضح تر صحبت کنیم؛ برای مثال تیم ملی ایران در فاز بازیسازی عادت دارد بازی خود را با ۳ بازیکن که شامل دو مدافع و یک مدافع کناری هستند با پاس‌های کوتاه آغاز کند و این سه بازیکن پس از رد و بدل کردن چند پاس معمولا یا یکی از مدافعین کناری را هدف پاس خود قرار می‌دهند و یا با یک پاس بلند به دنبال صاحب توپ کردن مهاجمان می روند برای مثال این یک برنامه کلی در فاز بازیسازی برای تیم ملی است که میزان این تعداد پاس های بلند یا میزان تعداد پاس هایی که به دفاع کناری داده می‌شود بنابر شرایط موجود در هر بازی ممکن است تغییر کند.
همانطور که گفتیم در این دیدار تیم ملی ایران بازیسازی را معمولا از عقب با دو مدافع میانی خود و یکی از دفاع های کناری و یا هافبک دفاعی آغاز می‌کرد. البته گاهی اوقات هم مدافعان تیم ملی با ارسال پاس‌های بلند پشت دفاع تیم امارات به دنبال خلق موقعیت بودند. اکثر این پاس‌های بلند از سمت شجاع خلیل زاده بود که توانایی خوبی در ارسال چنین پاس‌های دارد. با توجه به این که سردار آزمون از قد و قامت بسیار خوبی برخوردار بود و می‌توانست توپ را برای تیم ملی روی هوا کنترل کند، شاگردان اسکوچیچ می توانستند روی این برنامه بیشتر حساب باز کنند. در مجموع تیم ملی در این دیدار نه در چینش ابتدایی خود از لحاظ نفرات و نه در تاکتیک های خود دچار تغییرات زیادی نشده بود.
مدافعین کناری تیم مثل بازی‌های گذشته در فاز بازیسازی نقش تاثیرگذاری داشتند و معمولا بازیسازی تیم ملی از سمت راست جایی که صادق محرمی حضور داشت، شکل می گرفت و ما در سمت چپ شاهد نفوذهای بسیار کمتری از سوی امید نورافکن بودیم. البته در این بازی با توجه به اینکه سمت راست تیم ملی امارات با حضور بازیکنانی مثل بندر احبابی خطرناکتر از سمت چپش بود، منطقی بود فولبک سمت چپ تیم ملی خیلی نفوذ نکند و دست به انتخاب های ریسکی نزند. البته ما در بازی‌های قبلی هم شاهد همین الگو بودیم و می دیدیم مدافعین کناری تیم ملی در حالت متقارنی قرار ندارند. زمانی که صادق محرمی به خط حمله اضافه می‌شد، روی فلنک سمت راست قرار می‌گرفت، وینگر راست تیم یعنی علیرضا جهانبخش به سمت مرکز متمایل می شد و روی نیم فضای سمت راست قرار می گرفت حضور این دو بازیکن در آن منطقه می توانست منجر به انجام کارهای ترکیبی خوبی شود.
زوج سازی بازیکنان تیم ملی ایران در جناحین و یا ایجاد مثلث هایی با حضور وینگر هر سمت، دفاع کناری همان سمت و یکی از هافبک های میانی مثل بازی های قبلی در این دیدار هم مورد توجه ملی‌پوشان ایران بود و ما در صحنه های بسیار کمی شاهد یک همکاری موفق بین بازیکنان از این نظر بودیم و به همین دلیل تیم ملی به موقعیت‌های زیادی دست پیدا نکرد. البته این قضیه کاملا طبیعی است چرا که تیم ملی تعداد جلسات تمرینی بسیار کمی را پشت سر گذاشته است. شما می توانید تعداد پاس های زیادی را بدون تمرین به هم بدهید یا حتی بدون تمرین، در صورت برتری فنی نسبت به حریف، مالک توپ و میدان هم باشید اما برای معنا دهی به این مالکیت و استفاده بهینه از مالکیت توپ و زمین، نیاز به هماهنگی دارید که مستلزم تعداد مشخصی از جلسات تامین منتهی به هماهنگی است. زمانی هم که تیم ملی ایران نتوانست از جناحین و با حضور مدافعین کناری اش به موقعیت‌های دلخواه برسد، مجبور شد به بازی عمق بیشتری بدهد و تعداد پاس های طولی را بیشتر کند که همین قضیه هم اصلا باعث به ثمر رسیدن گل تیم ملی ایران شد. تیم زمانی که در جناحین به بن‌بست می‌خورد و با پاس های عرضی کوتاه هم نمی‌تواند به جایی برسد و بازیکنان هم توانایی انجام کارهای ترکیبی ندارند، باید با ارسال پاس‌های طولی به دنبال باز کردن عمق دفاع حریف و استفاده از اشتباهات آنها باشد.
البته یکی از دلایل شکل نگرفتن حرکات ترکیبی تیم ملی در نیمه اول برای خلق موقعیت حضور کم دو هافبک تیم ملی یعنی احمد نوراللهی و وحید امیری در حملات بود و به دلیل عقب نشستن این دو بازیکن برای پوشش فضاهای خالی و جلوگیری از ضد حمله، تیم ملی در برخی از حمله ها با تعداد کمی از بازیکنان مقابل مدافعان پر تعداد تیم ملی امارات قرار می‌گرفت. البته در نیمه دوم اسکوچیچ با یک تعویض سعی داشت این قضیه را برطرف کند و تیمش را در حالت هجومی تری قرار بدهد. حضور وحید امیری در ترکیب تیم ملی همچنان یکی از اتفاقات موثر برای اسکوچیچ است چرا که با توجه به چند پست بودن این بازیکن هنگامی که هافبک پرسپولیس در ترکیب حضور دارد. دراگان اسکوچیچ به راحتی می تواند سیستم خود را تغییر دهد و با کم کردن یک مهره از خط هافبک یا انتقال دادن این بازیکن به خط میانی یا دفاع چپ به راحتی بدون هیچ تعویضی یا با کمترین تعویض به هدف خود برسد. برای مثال در شروع نیمه دوم این مربی با تعویض امید نورافکن به کلی ترکیب خود را تغییر داد و سیستم ۴۳۳ به سیستم ۴۲۳۱ رسید. دلیل انجام این کار این قضیه بود که با توجه به اینکه دو هافبک تیم ملی در حملات حضور کم تعدادی داشتند، اسکوچیچ سعی داشت با اضافه کردن یک مهره پشت مهاجم به دو وینگر و مهاجم تیم ایران، حملات تیم را موثرتر کند.
این اتفاق هم با ورود علی قلی زاده به جای امید نورافکن رخ داد و پس از این تعویض، امیری به دفاع چپ منتقل شد و قلی‌زاده به پست وینگر راست...
زمانی که قلی زاده وینگر راست شد، جهانبخش که در نیمه اول در همین پست بازی می‌کرد به سمت چپ انتقال پیدا کرد تا مهدی طارمی از پشت سردار آزمون حرکت رو به جلو را آغاز کند. با توجه به هماهنگی این دو بازیکن هارمونی خوبی به خط حمله تیم ملی حاکم شد.
البته در نیمه دوم احمد نوراللهی هم که به عنوان دابل پیوت سعید عزت اللهی بازی می‌کرد شرکت بیشتری در حملات نسبت به نیمه اول داشت و همین قضیه به روند هجومی تیم کمک خوبی کرد. در مجموع این تغییرات یک مجموعه تغییرات بسیار مناسب بین دو نیمه بود که اعتبار آن تنها به سرمربی تیم ملی یعنی دراگان اسکوچیچ می رسد.
همانطور هم که شاهد بودید در نیمه دوم تیم ملی ایران حملات بسیار موثرتری داشت و در حملات نیز پر تعداد ظاهر می شد. البته این قضیه احتمال ضدحمله خوردن تیم ملی ایران را بالا می‌برد که اسکوچیچ با تغییر سیستم تیم از ۴۳۳ به ۴۲۳۱ تدابیری برای پیشگیری از ضد حمله های احتمالی اندیشیده بود. چرا که در نیمه دوم قرار بود دفاع چپ تیم ملی نیز مثل دفاع راست تیم ملی به جلو نفوذ کند و قطعا فضای خالی پشت سر او نیز به وجود می آمد، فضایی که مدافع راست تیم ملی امارات این بندر الاحبابی می‌توانست به خوبی از آن استفاده کند.
پس از صحبت در مورد استراتژی های کلی تیم ملی باز هم باید به چند نکته اشاره کنیم که در تمامی مطالب تحلیلی در مورد تیم ملی از آن صحبت کرده ایم. شاید تیم ملی ایران از سه بازی ابتدایی خودش نه امتیاز را به دست آورده باشد و ده بازی پیاپی را با پیروزی پشت سر گذاشته باشد و تیم ملی عراق را هم با سه گل برده باشد اما این تیم ملی هنوز دارای یک سری کم و کاستی هایی است که در حالت پنهان قرار دارد و ممکن است برچسب نداشتن اردوی آماده‌سازی، نداشتن جلسات تمرینی یا هر چیز دیگری را به آن بزنید....
با توجه به این شرایط پیش بینی می‌شود تیم ملی مشکل زیادی برای صعود به جام جهانی نداشته باشد و شاید اصلا تا خود جام جهانی هیچ تیمی نتواند ایران را خیلی آزار بدهد اما مشکل دقیقا از آنجایی شروع می شود که تیم ملی به رقابت‌های جام جهانی می‌رود و دیگر شاید چنین استراتژی هایی به چنین قالبی نمی تواند موفقیت تیم ملی ایران را تضمین کند. موفقیت برای فوتبال ایران در چه چیزی خلاصه می‌شود؟ آیا تنها صعود به جام جهانی برای فوتبال ایران یک موفقیت است؟ یا نه تیم ملی ایران زمانی که به جام جهانی می‌رود، باید از گروه اش صعود کند؟!
به هر حال نه الان ما از رقبای ایران در خود جام جهانی خبری داریم و نه می‌دانیم قرار است با چه درجه سختی در رقابت‌های جام جهانی روبرو شویم اما چیزی که مشخص است این است که تیم ملی ایران یک سری بازیکن بالاتر از سطح آسیا در اختیار دارد که با هر کدام از آنها می تواند هر بازی را که می خواهد در رقابت های مقدماتی ببرد و هر کدام از این بازیکنان می توانند به راحتی در هر بازی با یک جرقه یا یک اتفاق خوب تیم ملی را صاحب گل کنند و در این بین کافی است تنها تیم ملی کم اشتباه ظاهر شود و این قضیه نکته بدی نیست که بازیکنان ما فراتر از سطح آسیا هستند اما نکته نگران کننده ماجرا جایی است که ما به بازی یا به رقابتی برسیم که دیگر چنین کارهای فردی یا ارائه چنین کیفیتی برای تیم ملی کافی نباشد...
تیم ملی امشب امارات را برد؛ دراگان اسکوچیچ با یک تعویض درست که منجر به تغییر تاکتیک تیم شد، کار را درآورد و بازیکنان باکیفیت تیم ملی با یکی، دو جرقه، سه امتیاز را از امارات گرفتند. همانطور که حضور این همه بازیکن با کیفیت روی ضعف هایی مثل نداشتن اردوی بلند مدت، نداشتن تمرین و بازی تدارکاتی سرپوش می‌گذارد، نتایج تیم ملی هم این روزها سرپوش تمام ضعف های فوتبال ایران شده است. این روزها همه کمبودها را می توان زیر پیروزی های پی در پی تیم ملی مخفی کرد!
