فلورنتینو آریزاتریلر ضغیف از نظر کارگردانی. بین سینماتیک بودن و گیم پلی مونده و شعار های جنگی هویت زده و اسطوره‌ساز میده. کسایی این بازی رو دوست دارن که باهاش خاطره دارن و چون موضوع نوستالژی شده، عجیب پای حرفشون هستن و از بازی طرفداری میکنند. نظرات تعصبی از روی احساس نوستالژی بودن از نقد این بازی جلوگیری می‌کنه. و چون عمر صنعت گیم زیاد نیست و پشتوانه نظری نداره و بیشتر کسایی که نقد میکنند طرفدار هستند تا منتقد و نظریه پرداز، بازی ها نقد نمی‌شن. این سبک بازی هرچقدر هم تکنیکی قوی بشن، تموم‌شده هستن. بدون جهان باز بودن و بدون مالتی‌پلیر بودن و صرفا نقش آفرینی در داستانی تعیین شده که پلیر آنچنان تغییری نمی‌تونه تو اون بده یا از خودش بازی رو کشف کنه و باید سر بسته بشینه اسطوره پردازی مولفش رو ببینه
