Lothar Matthausبازیکنان خوبی این تیم داشت ولی اینکه چند تا لژیونر در اروپا داشتیم دلیل بر صعود نبود. یک مقدار بیش از اندازه ما ایرانی ها در کیفیت ستاره هامون مبالغه می کنیم در حالیکه بیشتر لژیونرهای ما اون جور که ما فکر می کنیم در فوتبال اروپا اصلا تاثیرگذار نبودن و فرق لژیونر شدن اون زمان با زمان فعلی در روابط خارجی مناسب ایجاد شده در زمان خاتمیه... در مجموع اونقدرها هم ایران بین سالهای ۲۰۰۲ تا ۲۰۰۶ رو کیفی نمیبینم و بیشتر از خاص بودن این نسل، باز شدن دروازه های فوتبال اروپا به روی بازیکنان آفریقایی و آسیایی رو عامل افزایش تعداد لژیونر در اون سالها میدونم که توامان با سیاست خارجی تنش زدا راه رو به سوی فوتبالیست های ایرانی باز کرد وگرنه خط تاثیر پررنگی ازشون در فوتبال اروپا وجود نداره.
نکته دیگه اینکه جنس بازیکنان هم باید جور باشه و صرفا با قرارگیری اسم ها قرار نیست تیم به موفقیت برسه و مهمتر اینکه به نظرم اراده و برانگیختگی که در جام جهانی ۲۰۱۸ از تیم ایران دیدیم تیم ۲۰۰۶ فاقدش بود که این فقدان اراده، شانس یک تیم با سطح مهارت فردی و تاکتیکی محدود مثل ایران رو برای صعود خیلی کاهش میده.