مطلب ارسالی کاربران
مرد بدیل دنیای فوتبال بازگشت به بهترین لیگ جهان در سن 37 سالگی
.
از آن روزی که او را شناختیم بارها چهره‌ی گریانش را شاهد بودیم،از دیدار پایانی برابر یونان که اولین ناکامی مهم زندگی او را رقم زده بود...
بعدها وقتی که در اولین فینال اروپائیش منچستر را تا مرز شکست پیش برد باز هم گریست و در گالا به یاد تمام تلاش هایش برای رسیدن دوباره به توپ طلا اشک ریخت...
آخرین بار را اما همه به یاد داریم...بعد از برخورد با پایت آنجا که دیگر نمیتوانست بر روی پای خود بایستد اشکش سرازیر شد...این بار کمی با دفعات پیش فرق داشت؛این نتیجه نبود که او را به گریه می‌انداخت،بلکه بازداشته شدن از رسیدن به موفقیت بود که او را آزار میداد...فقط مصدومیت بود که میتوانست او را مجبور سازد که دست از تلاش بردارد...
رونالدو بر درماندگی خود میگریست...بر بخت بدی که تراژدی اولین یورو را برای او دژاوو میساخت...
.
5سال پس از قهرمانی در یورو،همچنان عطش موفقیت در درون او جریان دارد...
در 36سالگی و پس از رسیدن به عناوین مهم...جایی که شاید یک انسان عادی دیگر بتواند بر هوس کسب موفقیت‌های بیشتر غلبه کند و به دنبال آرامش باشد...
او ولی نه اهل قانع شدن است و نه اهل راحت طلبی...
کریس هنوز به دنبال اول بودن است...به دنبال اینکه ثابت کند تا با همه‌ی دنیا متفاوت است...
در این حین تنها چیزی که میتوانست او را برای مدتی از سعی و تلاش منع کند و او را به گریه بیاندازد کرونا بود...
چشم هایش شاید پشت تمام تصاویر خندانش در قرنطینه،تر شده باشد اما حالا بر این مشکل نیز فائق آمده...
ویروس سمج فقط برای مدتی باعث توقف او شده بود ولی متوقف کردن کامل او امکان‌پذیر نیست...
رونالدو دوباره اینجاست...در آستانه‌ی37 سالگی و برای خلق هرآن چیزی که دیگران غیر ممکن میپندارند🔥
