ایالات متحده آمریکا در جریان جنگ ویتنام در فاصله سال‌های ۱۹۶۱ تا ۱۹۷۱ حدود ۷۵ میلیون لیتر ماده شیمیایی حاوی "دی‌اوکسین" برای خشکاندن و از بین بردن جنگل‌ها مصرف کرد. این ماده شیمیایی اصطلاحا "عامل نارنجی"(Agent Orange) نامیده می‌شد. با این کار آمریکایی می‌خواستند ویت‌کنگ‌ها را در جنگل‌های انبوه منطقه پنهان می‌شدند زیر فشار قرار دهند.
عامل نارنجی یکی از شش سم گیاه کش آمریکایی (Rainbow Herbicides) بوده که نوعی سم قوی است و سبب از بین رفتن گیاهان دولپه می‌شود. این ماده ترکیبی از اکسین های مصنوعی بوده که علاوه بر از بین بردن جنگل‌های انبوه استوایی بر مردم ویتنام نیز آثار مرگبار فراوانی به جا گذاشت که در نسل‌های بعدی مردم مناطق سمپاشی شده دیده می‌شود.
برآوردها نشان می‌دهد بر اثر این سم‌پاشی‌ها، ۴۰۰ هزار نفر کشته یا ناقص‌العضو شدند و در سال‌های بعدی تاکنون ۵۰۰ هزار کودک با اختلالات مادرزادی زاده شده‌اند.
در میان سال‌های یادشده، ارتش آمریکا نزدیک به ۷۵٬۷۰۰٬۰۰۰ لیتر علف‌کش شیمیایی و برگ‌زدا بر روی جنگل‌های ویتنام، شرق لائوس و بخش‌هایی از کامبوج فروریخت تا با نابودی این جنگل‌ها از پناه گرفتن ویت‌کنگ‌ها در آن که از آن نقاط به نیروهای آمریکایی حمله می‌کردند جلوگیری کند.
هدف‌های دیگر برگ‌زدایی این بود تا کشاورزی در مناطق روستایی این بخش از ویتنام را تضعیف کند تا روستاییان که پشتیبان‌های اصلی چریک‌های چپگرای ویتنام به‌شمار می‌آمدند از منطقه گریخته و به شهرهای زیر کنترل ایالات متحده مهاجرت کنند و چریک‌ها با مشکل تغذیه و تدارکات روبه‌رو شوند و این امر موجب کاهش توان نیروهای ویتنامی می‌گردید.
بخشی از کودکان که در مناطق سمپاشی شده، پس از گذشت پنجاه سال از این رویداد به دنیا آمده‌اند هم‌چنان با مشکلات متعدد سلامتی زاده می‌شوند یا در سنین بالاتر به این مشکلات دچار می‌شوند، و با دشواریها ی زیادی مواجه شده‌اند. در دهه ۱۹۷۰ در شیر مادران جنوب ویتنام و در خون سربازان آمریکایی که در ویتنام بوده‌اند درصدهایی بالایی از دی‌اکسین مشاهده شد.
بعد از این جنگ و مشاهدهٔ اقدام مرگبار آمریکا مصرف عامل نارنجی در جنگ در تمام جهان ممنوع شد.
