المپیک و فرسودگی سقف کشتی ایران
اگر آزادکاران بدون اردوی شبانه‌روزی، در شهرهای خود تمرین می‌کردند و با مربی باشگاه‌شان به المپیک اعزام می‌شدند، آیا این نقره و یک برنز به دست نمی‌آمد؟
از ۶ کشتی‌گیرمان، حسینخانی اصلاً امتیاز نگرفت.
پنج نفر دیگر هم پیش افتادند اما باختند. این موضوع برای ایران، از ۱۹۷۶ مونترال تا امروز بی سابقه بوده.
{در توکیو مقایسه کنید با آمریکایی‌ها که عقب می‌افتادند و می‌بردند}
در مونترال، حبیب فتاحی ۱۴ امتیاز از کره جنوبی گرفت و ۱۶ امتیاز از مجارستان، اما به هر دو باخت!
شیرانی ۹-۰ از مجارستان جلو بود اما باخت. رمضان خدر از بلغاستان پیش افتاد و شکست خورد. سلیمانی از کوبا ضربه شد و سوخته‌سرایی به ژاپن باخت.
مردم خشمگین بودند. شاه دستور بررسی داد.
با تحقیقات معلوم شد که مثل پادگان، هر روز ۵ صبح دوی استقامت بوده. بعد از صبحانه و غروب، دو نوبت تمرین طاقت‌فرسا. تغذیه هم کباب برگ و کوبیده.
پس از ۴۵ سال با بیش‌تمرینی در اردوی توکیو، توان استقامتی کشتی‌گیران به دقیقه چهارم نکشید و همگی در تایم دوم تحلیل رفتند.
ما پیش از ورود به تالار ماکوهاری، در مدل و شدت تمرینات، بدنسازی، آنالیز و کوچینگ بازنده بودیم.
محمدیان و حسینخانی بدون اردو و مربی، همین نتیجه را بجا می‌گذاشتند.
یزدانی و گرایی و ساروی محصول شمال و شیرازند. در گذشته، حال و آینده کسی نمی‌تواند مصادره‌شان کند.
زارع بدون مربی گریان از کنار تشک، چین را مقتدرانه می‌برد. نه اینکه ۶ دقیقه سرش داد بزنند: «زیر کتف بزن!» چنین تمهید بازدارنده‌ای مناسب کشتی با رشید سعدالله‌یف و دیوید تیلور است، نه چین!
استیوسن ۲۱ ساله بدون اردوی شبانه‌روزی قهرمان شد.
اعضای قدیمی کانال می‌دانند که هر سال پس از جهانی و المپیک، از روش منسوخ اردوی طولانی گفته‌ام.
از بنا و محمدی برای رنج و تلاش‌شان سپاسگزاریم. بحث اشخاص نیست. با دیگران نیز همواره همین بودیم و به تک مدال‌های نخبگان بسنده کرده‌ایم.
علیرضا دبیر به جای هزینه سرسام‌آور اردوهای بی ثمر و سپردن اشتباه همه اختیارات به دو انحصارطلب، بودجه هنگفت اردو را بین باشگاه‌هایی که ملی‌پوش دارند تقسیم کند.
فقط دمیدن انگیزه و زندگی به باشگاه‌های نیمه جان، راه نجات و تغییر در کشتی آزاد و فرنگی ایران است.
