مارتیروسیان وزنه بردار 24 ساله ای است که در همین سن کم، او افتخارات بسیاری به دست آورده است. او مدال نقره المپیک ریو و دو مدال طلا در 2018 و 2019 جهانی در کارنامه دارد. مارتیروسیان دیروز در جریان رقابت های 109- کیلوگرم المپیک، در یک ضرب، اول شد، ولی در دو ضرب رقابت را به رقیب ازبک واگذار کرد تا برای دومین المپیک پیاپی، به مقام دوم بسنده کند.
براین اساس و به کمک همکار افتخاری‌مان، یدالله محمدی، و از طریق مدیربرنامه‌های ایرانی مارتیروسیان، با او مصاحبه ای اختصاصی ترتیب دادیم که می خوانید:
هدف اصلی شما از حضور در توکیو چه بود؟
هدفم از حضور در توکیو تنها کسب بهترین مدال یعنی طلا بود و هیچوقت به مدال نقره ذهنم خطور نمی کرد که روزی به راحتی جای طلا را با نقره عوض کنم اما بالاخره به نوعی یک اشتباه و تصمیم نادرست موجب شد تا به نقره قناعت کنم هر چند که وزنه بردار ازبک یکی از لایق ترین و آماده ترین وزنه برداران حال حاضر این دسته در دنیا است.
خوشبختانه شرایط رکوردی وزنی که در آن بودم بسیار عالی بود و اکثر ورزشکاران از آمادگی بالا و کیفیت خوب برخوردار بودند و در مهار وزنه هایی که توسط کادرفنی برای آنها انتخاب می شد بسیار موفق بودند.
چطور شد که برتری در یک ضرب را از دست دادید؟
من پیش از المپیک هیچ وقت فکر نمی کردم که نتوانم طلا بگیرم اما متاسفانه در برخی مواقع اتفاقات غیر مترقبه و پیش بینی نشده رخ می دهد. بالاخره آوردگاه المپیک همین است و خیلی مواقع و در لحظه ورزشکاران شایسته دچار اشتباه می شوند و همین امر باعث می شود دچار لغزش و خیلی مفت و مجانی مدال طلا را از دست بدهند. یک لحظه اشتباه موجب از دست دادن بهترین مدال و همچنین حسرت خوردن است.
ثبت رکورد یک ضرب المپیک چطور بود؟
از اینکه موفق شدم رکورد یک‌ضرب المپیک را به نام خودم ثبت کنم بسیار خوشحالم و به خوبی مطلعم در کشورم و علاقه مندان به ورزش وزنه برداری از این بابت خرسند هستند و خود من هم از این اتفاق بسیار خوشحالم تا دل مردم را شاد کنم.
نظرتان در مورد رقیب ایرانی‌تان در رقابت های دیروز، علی هاشمی، چیست؟
علی هاشمی هم از وزنه برداران خیلی خوب است هر چند که نمی دانم اسمش را چه چیزی بگذارم اما هر چه بود یک اشتباه یا تصمیم غلط باعث شد به مدال نرسد. برای او آرزوی موفقیت می کنم و امیدوارم در مسابقات آتی جهانی آماده تر از المپیک او را در مسابقات و پولاد سرد ببینم.
المپیک بدون تماشاگر چه حس و حالی دارد؟
ورزش بدون تماشاگران اصلا قابل تصور نیست و هیچوقت تصور نمی کردم که این اتفاق رخ دهد. نبود تماشاگران مانند انجام تمرین در سالن خاصی از نفر است. تفاوت مسابقه و تمرین در تماشاچی داشتن است. جای تماشاگران واقعا خالی بود آن هم کشورهایی که تماشاگران پرشوری دارند مانند ارمنستان و ایران خیلی خالی بود تا شور هیجان به ورزشکاران کشورشان بدهند. امیدوارم هر چه زودتر این بیماری برود تا بار دیگر شاهد حضور تماشاگران در سالن های ورزشی باشیم تا ما هم از حضور آنها انگیزه مضاعف بگیریم.
