وقتی سیمون بایلز برنده چندین مدال طلای المپیکی، دارنده 25 مدال قهرمانی جهان و احتمالا برترین ژیمناست تاریخ، تصمیم به کناره گیری از فینال رقابت های تیمی و انفرادی المپیک گرفت، خبر تمام آمریکا و دنیا را پر کرد.
این ژیمناست آمریکایی که یکی از قربانیان تعرض جنسی پزشک سابق تیم ملی، لری ناسار، است، از اهمیت مراقبت از سلامت روانی و نیاز به بررسی کردن مداوم تن و روان، صحبت کرده و اضافه نموده است: «هر چه که باشد، ما همه انسانیم.»
هر کسی که اخبار طوفانی مربوط به ژیمناست های آمریکایی طی سالیان اخیر را دنبال کرده باشد، از فشار غیرقابل تحمل و غیرانسانی که بایلز و هم تیمی هایش تحمل کرده اند، تا اندازه ای، مطلع است. بعد از افشاگری ها در مورد لری ناسار، ورزشکاران اعلام کرده اند که برای این که ثابت کنند سلامت روانی‌شان چقدر اهمیت دارد، سختی کشیده اند. این فشارها در المپیک و از سوی پرشانس‌ترین عضو تیم ملی آمریکا خود را نشان داد. دوشنبه و قبل از آغاز رقابت های ژیمناستیک بود که بایلز در اینستاگرام از فشار مضاعفی که روی دوشش حس می کند، نوشته بود:
گاهی اوقات، واقعا احساس می کنم وزن تمام دنیا روی دوشم قرار دارد. می دانم از پس آن برمی آیم و این طور نشان می دهم که فشار نمی تواند تاثیری رویم بگذارد، ولی تحمل این فشار لعنتی گاهی اوقات خیلی خیلی سخت است. المپیک شوخی نیست، ولی خوشحالم خانواده ام به طور معنوی با من همراه بوده اند. آن ها دنیای من هستند.
سیمون بایلز در میان بهت طرفداران ژیمناستیک دنیا، کناره‌گیری خود از مسابقات تیمی و انفرادی المپیک اعلام کرد
فشار باورنکردنی وارد شده ناشی از این دستاوردهای بزرگ در کنار آسیب روانی ناشی از تعرضات یکی از معتمدترین افراد در اردوهای تیم ملی باعث شده یکی از پرامیدترین چهره های کاروان آمریکا، در میانه راه، تصمیم به کناره گیری از مسابقات کند.
تصمیم بایلز، تحسین بسیاری از افراد را نصیبش کرد، ولی عده ای هم او را متهم کردند سلامت روان را به عنوان دستاویزی برای توجیه عملکرد زیر استانداردش در المپیک قرار داده است. برای بسیاری از ورزشکاران گذشته و حال، صداقت بایلز می تواند نگرش افراد به سلامت روان در ورزش را دستخوش تغییر کند. سم کوئک، برنده مدال هاکی در المپیک ریو، در این باره گفته است:
بعد از انتشار خبر مربوط، هر لحظه ناامیدتر می شدم، چون تیترهایی می دیدم که می گفتند بایلز ضعیف است و قدرت ذهنی لازم برای مواجهه با فشار را ندارد. در شبکه های اجتماعی، مردم او را متهم می کردند سلامت روانی را بهانه کرده تا عملکرد ضعیفش روی خرک را سرپوش بگذارد. به نظرم مزخرف است.
سیمون اعلام کرد چارچوب ذهنی مناسبی برای نشان دادن عملکرد خوب ندارد و ممکن است به خودش آسیب بزند. هر ورزشکاری می داند که اگر نصفه نیمه وارد رقابت ها شوید، دچار مصدومیت خواهد شد که این مساله در ژیمناستیک شدیدتر است. کسانی هستند که می گویند او بازیکن تیمی نیست، ولی او بیشتر از این نمی توانست برای تیمش فداکاری کند. می توانست در رختکن بماند، ولی چنین نکرد. گرمکن ورزشی اش را به تن کرد و برای تشویق هم‌تیمی‌هایش بیرون آمد. برای من او یک قهرمان است.
نیل ویلسون، ژیمناست سابق بریتانیایی و صاحب مدال برنز المپیک ریو، هم در این باره گفته است:
به عنوان ورزشکار، مخصوصا اگر سیمون بایلز باشید، اعتبار و توجه را زمانی مال خود می کنید که ابرانسان باشید. من همیشه او را به عنوان هرکول زنان معرفی می کنم و او قطعا این فشار را احساس خواهد کرد. این که سیمون بگوید به عنوان بزرگترین ستاره، ظرفیت ذهنی لازم برای شرکت در بزرگترین رویداد ورزشی را ندارم، حتما باعث تغییرات قابل توجهی در ژیمناستیک و رویکرد آن به سلامت روان خواهد شد. خیلی به او افتخار می کنم. برایش بهترین ها را آرزو می کنم. امیدوارم خوب باشد و برایش عشق می فرستم.
بایلز از فشاری به اندازه وزن یک دنیا روی دوش‌هایش صحبت کرده بود
کریس میرز که در المپیک 2016، مدال طلای شیرجه همزمان از سکوی 3 متر را بدست آورد هم با بایلز، هم‌ذات پنداری کرده است:
می توانم احساس سیمون را درک کنم. حس می کند وزن تمام دنیا روی شانه هایش قرار دارد. احساس می کند شکست خورده و احتمالا گیج است و نمی تواند چه اتفاقی در حال رخ دادن است. بعد از بردن مدال طلا در ریو، همه چیز شگفت انگیز بود. انگار که دوردست ترین رویاهایم تبدیل به واقعیت شده بودند. بعد اما همه چیز خراب شد و سقوط کردم. نمی دانستم چطور آن را هضم کنم و ادامه دهم. هیچ کس یادتان نمی دهد چطور با قهرمانی المپیک کنار بیایید. در افسردگی تقریبا سنگینی فرو رفتم. چیزی که کمکم کرد، تراپی بود.
به عنوان یک مرد به شما می گویم که به اندازه کافی در مورد سلامت روان صحبت نمی کنیم. دارد اتفاق می افتد و بسیار مهم است. خانم ها راحت تر در مورد این مسائل صحبت می کنند. ما مردها از روی آن به سادگی عبور می کنیم و فکر می کنیم درست می شود.
موردی که برای بایلز پیش آمد، از چند جنبه قابل بررسی است. اگر جنبه فشار وصف ناشدنی تعرض جنسی ناسار را کنار بگذاریم، به انتظارات بالایی که عموم جامعه از قهرمانانی در حد و اندازه بایلز دارند، می رسیم. بایلز که هنوز حتی 25 ساله هم نشده، به دلیل فیزیک فوق العاده مناسب و مهارت بالا در اجرای حرکات سریع و سخت ژیمناستیک، 25 بار قهرمانی جهان و 4 بار قهرمانی المپیک را تجربه کرده است. این در حالی است که او از سال 2013 که تنها 17 ساله بوده، قهرمانی جهان را تجربه کرده و 5 مدال المپیکی اش را در شرایطی که فقط 19 سال داشته، به دست آورده است. تعریف و تمجیدهای بسیار برای مهارت های فرا انسانی بایلز باعث شده او از جرگه انسان های معمولی خارج شده و همگان انتظار داشته باشند به جای عملکردی معمولی، همواره عملکردی ابرانسانی از خود نشان دهد و در مواقع نادری که چنین اتفاقی نمی افتد، همگان گیج می شوند. سیمون بایلز هم یک انسان است و ممکن است نتواند همواره بهترین عملکرد خود را بروز دهد.
با اینکه نمی توان به طور قطع در مورد دلیل کناره گیری بایلز، نظر داد، ولی این حقیقت که ورزشکاران برای برآورده کردن انتظارات عامه، تحت چه فشارهای کمرشکنی قرار دارند را نمی توان کتمان کرد و حالا یکی از مشهورترین ورزشکاران حال حاضر پیدا شده که جرات به زبان آوردن آن را نشان داده است.
بایلز در این باره گفته است: «باید مراقب تن و روان خود باشیم و صرفا نباید بریم و آنچه دنیا از ما انتظار دارد را انجام دهیم.» کنار کشیدن سیمون از بازی های المپیک شاید باعث از دست رفتن چند مدال طلا برای آمریکا شده باشد، ولی دستاورد دیگری برای ورزشکاران بزرگ دنیا خواهد داشت؛ دستاوردی که می تواند نگرش به نسل بعدی ژیمناست ها و ورزشکاران را خیلی بیشتر از یک یا چند مدال المپیکی، دستخوش تغییر قرار دهد.
بخشی از یادداشت برگرفته از نیویورکر و بخش ورزشی بی‌بی‌سی
