به دنبال کناره‌گیری غیرمنتظره «سیمون بایلز» از رقابت‌های تیمی ژیمناستیک المپیک توکیو که تأثیر مستقیمی بر از دست رفت مدال طلای آمریکا داشت، شماری از رسانه‌های محافظه‌کار آمریکا و شخصیت‌های تندرو، سه‌شنبه این هفته به این ورزشکار تاختند و او را «خودخواه روانی» و «مایه ننگ کشورش» خواندند. بایلز می‌گوید برای حفظ سلامت روانش از رقابت کناره‌گیری کرده است.
بایلز فوق‌ستاره که اغلب بهترین ژیمناست زن تاریخ دانسته شده و قهرمان چهار دوره المپیک است، راند اول را برخلاف همیشه متزلزل آغاز کرد. بایلز که از کنار زمین هم‌تیمی‌هایش را تشویق می‌کرد، اولین فردی بود که کسب مدال طلا را به رقبای روس‌اش تبریک گفت.
بایلز پس از این رقابت در حالی که اشک می‌ریخت گفت: «می‌دانم که میدان بازی‌های المپیک است، اما می‌خواستم برای خودم بازی کنم. به اینجا آمدم، اما احساس کردم که دارم این کار را برای دیگران می‌کنم. بنابراین وقتی دیدم کاری که عاشقش هستم را برای خوشایند دیگران انجام می‌دهم دلم شکست.» این ورزشکار در شبکه‌های اجتماعی نوشت: «واقعاً گاهی احساس می‌کنم که بار همه دنیا بر دوش من است.»
بایلز در گذشته از آزار جنسی تحت «لری نصار» پزشک تیم ملی آمریکا گفته بود. او در ماه آوریل امسال گفت که بازگشت او به میادین بیشتر برای رساندن صدای قربانیان آزار جنسی به جهانیان بوده است.
هرچند بسیاری از سلبریتی‌ها از اقدام ناگهانی بایلز حمایت کردند، اما بعضی از رسانه‌های جناح راست آمریکا او را به هدف انتقادات تند و تیز قرار دادند.
«کلی تراویس» و «باک سکستون» مجریان رادیویی، سه‌شنبه هم کناره‌گیری بایلز و هم حمایت‌هایی که از او صورت گرفت را نکوهش کردند. تراویس می‌گوید: «چرا می‌گویند این اقدام شجاعانه بوده؟ چه چیزی این اقدام را شجاعانه می‌کند؟ چون موضوع بحث این است.»
«پی‌یرس مورگان» مجری بریتیانیایی که پیش‌تر از مصاحبه «مگان مارکل» و «پرنس هری» انتقاد کرده بود، وارد این بحث شده و می‌گوید: «آیا «مشکلات سلامت روان» عذری شده برای عملکرد ضعیف در میان نخبگان ورزشی؟ عجب شوخی‌ای. فقط اعتراف کنید که خوب عمل نکردید، اشتباه کردید، و دفعه بعد بیشتر تلاش می‌کنید. بچه‌ها به الگوهای قوی‌تری نیاز دارند نه این مزخرفات.»
«جان دنیل دیویدسون» نویسنده تندرو «فدرالیست» می‌نویسد: «بایلز از هیچ بیماری روانی مشخصی رنج نمی‌برد، دست کم یک بیماری که شناخته‌شده باشد. چیزی که او تجربه کرد بیماری نبود، چیزی بود که در میان ورزشکاران حرفه‌ای عمومیت دارد: او اعتماد به نفسش را از دست داد. وقتی لازم بود از نظر روانی سرسخت نبود. هیچ اشکالی ندارد. این حالت برای «لبران جیمز» همیشه پیش می‌آید (و وقتی پیش می‌آید، واضح است؛ از تلاش کردن دست برمی‌دارد و موجب شکست خوردن تیمش می‌شود). اما به جای اینکه شرمنده شود، و از هم‌تیمی‌ها و هم‌وطنانش عذرخواهی کند، بایلز مراقبت از «سلامت روان» را بهانه می‌کند که معلوم نیست یعنی چه.»
«چارلی کرک» پادکستر آمریکایی حتی پا را فراتر می‌گذارد و می‌گوید: «تو نماینده کشورت هستی، خودخواه روانی. می‌دانی مدال طلا را چه کشوی گرفت؟ روسیه! باید آن ورزشکاران یک و نیم متری المپیکی را ببینم که مدال طلا را به گردن می‌گیرند و به آمریکایی‌ها پوزخند می‌زنند. من با این قضیه مشکل دارم!»
کرک سپس از این موضوع شکایت می‌کند که جامعه آمریکا در حال «پرورش دادن نسلی از انسان‌های ضعیف مثل سیمون بایلز است» و این ورزشکار را «مایه ننگ این کشور» می‌خواند. او در پایان می‌گوید: «سیمون بایلز به همه ملت نشان داد که وقتی شرایط سخت می‌شود، باید [از هم پاشید و] هزار تکه شد.»
