با وجود تمام حرکات روان خط هافبک، آزادی عمل اسپیناتزولا در پست مدافع چپ، استفاده کیه زا و اینسینیه از فضاها با سرعت و تکنیک شان و پاس های زیبای وراتی در میانه میدان، ما می خواستیم همان فرم همیشگی ایتالیا را هم ببینیم. در بازی با بلژیک در یک چهارم نهایی یورو، خط دفاعی ایتالیا نشان داد که چگونه می توان از برتری یک گله دفاع کرد. در وقت های اضافه بازی با اسپانیا، ایتالیا عقب کشید و در مقابل افزایش فشارهای اسپانیا مقاومت کرد و در نهایت موفق هم شد.
روح بازی ایتالیایی، همواره ثبات دفاعی می طلبد که این ریشه در کاتناچو دارد. کاتناچو همان سیستم دفاعی معروفی است که ایتالیا با آن بسیار موفق بود اما پس از ظهور توتال فوتبال، ضعف های کاتناچو آشکار شد. کاتناچو با رو کردن پست لیبرو در دهه 90، دوباره پا گرفت و سری آ طی ده سال، نه نماینده در فینال جام باشگاه های اروپا داشت. طی سال های 1985 تا 1989، هیچ یک از تیم هایی که قهرمان اسکودتو شده بودند، در هر سه بازی بیش از دو گل دریافت نکردند. این مسئله فراتر از فوتبال است. تحمل و یافتن راه هایی برای غلبه بر مشکلات، ویژگی هایی است که ایتالیایی ها عمیقا به آن افتخار می کنند. دیدن صحنه آهسته حرکاتی چون پاهای باز شده برای زدن توپ، شاهکارهای تاکتیکی در باب "اگر توپ برود، یار نرود" و سرسختی ها برای گرفتن یا از دست ندادن توپ، از جمله فعالیت هایی است که ایتالیایی ها را به اندازه حرکات تهاجمی یا خوشحالی های پس از گل، جذابیت دارد.
در حال حاضر روبرتو مانچینی تیمی با فشار بازی بالا و رو به پیشرفت ساخته است و از شاگردانش حسابی مراقبت می کند. در خط دفاعی، لئوناردو بونوچی و جورجو کیه لینی، بازیکنانی هستند که گل خوردن را یک بی احترامی به فلسفه فوتبال ایتالیایی می دانند. در همین راستا بونوچی در شروع مسابقات یورو گفته بود:
خیلی خوشحالم که ایتالیا جذاب و تهاجمی بازی می کند اما در مواقع نیاز می توانیم کثیف هم بازی کنیم.
در این تورنمنت، سختی کشیدن برای ایتالیا عامل ترس نبوده است بلکه ایتالیا از این طریق توانسته ثابت کند که می تواند خودش را نجات دهد. کیه زا و بونوچی در مصاحبه های پس از بازی، با چهره ای خندان در این باره صحبت کرده اند. کلودیو رانیری نیز با همان لبخند، در گاتزتا دلو اسپورت یادداشت مشابهی نوشت و تیتر رپوبلیکا هم درباره این موضوع بود: "ایتالیا چه قدر رنج می کشد اما رویا هم نزدیک است". در واقع می توانیم رستگاری ایتالیا را از طریق عملکرد زوج خط دفاعی اش به تصویر بکشیم. آخرین باری که ایتالیا با زوج کیه لینی و بونوچی در خط دفاعی شکست خورد، مربوط به نوامبر 2017 بود. همان بازی نحس مقابل سوئد در پلی آف جام جهانی که آن ها را به پَست ترین سطح ممکن رساند و تاریک ترین شب ایتالیایی ها پیش از طلوع دوباره رقم خورد.
ده برد، شش تساوی و صفر باخت
از زمان باخت به سوئد در سال 2017، ایتالیا در هیچ دیداری با زوج بونوچی و کیه لینی شکست نخورده است
پس از عملکرد درخشان ایتالیا در این تابستان، فراموش کردن این مسئله که طی دو سال اخیر نگرانی های زیادی درباره مدافعان مرکزی ایتالیا وجود داشت، خیلی راحت است. کیه لینی در فصل گذشته فقط در 16 بازی سری آ از ابتدا برای یوونتوس به میدان رفت و در همین فصل 21-2020 بونوچی و کیه لینی فقط در 9 بازی با یکدیگر زوج بودند. یکی از این بازی ها باخت 2-0 به اینتر بود که به امیدهای قهرمانی یوونتوس در سری آ پایان داد. کیه لینی به شکلی خیلی نزدیک با لوکاکو یارگیری می کرد و مهاجم بلژیکی بارها توانست او را دور بزند. یک توپ بلند ساده از طرف الساندرو باستونی باعث شد بین مدافعان یوونتوس سردرگمی ایجاد شود و اینتر گل دومش را به یووه زد.
با این حال فرم موقت و کلاسِ کاری، همیشگی است. می توان گفت برای مدافعان ایتالیایی، سن بی معنی است. بونوچی و کیه لینی در ده فصل گذشته، به غیر از آن فصل کابوس وار بونوچی در میلان، نه فصل با هم در یوونتوس هم تیمی بوده اند. بونوچی سریعا فهمید که بدون کیه لینی، یک جای کار اشکال دارد و در همین راستا در ماه فوریه گفته بود:
فکر می کنم کیه لینی را بهتر از همسرم می شناسم.
| بازیکن |
دور کردن توپ |
دور کردن توپ با سر |
بلاک ها |
تکل ها |
پاس های بلند موفق |
| جورجو کیه لینی |
2.2 |
3.9 |
0.6 |
1.1 |
3.3 |
| لئوناردو بونوچی |
0.5 |
2.0 |
0.5 |
0.3 |
6.2 |
می توانیم نتیجه بگیریم بونوچی و کیه لینی هر کدام در اعمال وظیفه فردی به عنوان یک مدافع بسیار کامل هستند. کیه لینی یک مدافع زیرک و مدافعِ مدافع تیمش است که ضربات سر را می زند، شوت ها را بلاک می کند و هنرهای تاریک دفاعی را در عرض یک چشم به هم زدن، انجام می دهد. او با سرعتی چهار برابر بونوچی، توپ ها را با ضربات سر دور می کند و سه برابر او تکل می زند. بونوچی نیز یک مدافع همه کاره است. او در طول یورو فقط دو تکل زده و طی 555 دقیقه فقط سه دور کردن توپ با سر داشته است. با این حال از نظر ارسال پاس و مالکیت توپ، بونوچی به وضوح از کیه لینی بهتر است. بونوچی در یورو سه دریبل زده (کیه لینی صفر دریبل)، 42 پاس به یک سوم دفاعی حریف ارسال کرده (کیه لینی 20 پاس) و میانگین حمل توپش نیز بالاتر از کیه لینی بوده است.
میزان حمل توپ لئوناردو بونوچی در یورو
اهمیت همکاری بونوچی و کیه لینی فقط به خاطر نقش های غریزی شان نیست بلکه آن ها درک متقابل و هماهنگ بالایی از کنار یکدیگر دارند. آن ها به خوبی در عوض کردن نقش هایشان و پوشش دادن یکدیگر، هماهنگ عمل می کنند. وقتی یک بازیکن برای ضربه سر می رود، دیگری عقب می نشیند تا بتواند او را پوشش دهد. اگر یکی از آن ها برای بلاک کردن توپ بدود و یا حریف را تعقیب کند، دیگری عقب می نشیند تا بتواند مانع پاس ارسالی احتمالی شود. این هماهنگی منطقی مدافعان مرکزی که در فوتبال باشگاهی هم تیمی هستند، یک استراتژی موفق برای مربیان ملی جهت استفاده از آن ها در تیم ملی است. این در واقع یک کد تقلب است؛ مدافعان هم تیمی در فوتبال باشگاهی در تیم ملی هم خیلی سریع می توانند با یکدیگر هماهنگ شود و سرمربی می تواند روی استراتژی های حمله متمرکز شود.
در سال 1958 برزیل از زوج دفاعی بلینی و اورلاندو که هر دو در واسکودوگاما هم تیمی بودند، استفاده کرد. در جام جهانی 1974 تیم ملی آلمان غربی از فرانتس بکن باوئر و هانس شوارتزنبرک، زوج دفاعی بایرن مونیخ بهره برد. آلمان در سال 1996 با مارکوس بابل و توماس هلمر این حقه را تکرار کرد. در سال 1988، فرانک رایکارد و رونالد کومان که شش سال در آژاکس با یکدیگر هم تیمی بودند، زوج دفاعی هلند را تشکیل دادند. نمونه اخیر قبل از بونوچی و کیه لینی، اسپانیای 2010 است که آن ها با زوج دفاعی پیکه و پویول در مراحل حذفی هیچ گلی نخوردند. ایتالیا هم مثال های خودش را دارد. گائتانو شیره آ و کلودیو جنتیله با یکدیگر در یوونتوس زوج بودند. مارکو ماتراتزی و فابیو کاناوارو که در 2006 قهرمان جهان شدند، چند سالی با هم در اینتر هم تیمی بودند.
تمام مثال های بالا، افتخارات بزرگی کسب کردند و یکشنبه شب، کیه لینی و بونوچی که اواخر دوران فوتبالی شان را سپری می کردند، فرصت این را دارند که یک جشن باشکوه بگیرند و وداع شان زیبا رقم بخورد. کیه لینی که ممکن است پس از قهرمانی ایتالیا، حتی از فوتبال خداحافظی کند و کاملا احساس آزادی و شادابی. خنده به دی بروین پس از بلوکه شدن شوت او، شوخی جالب با جوردی آلبا پیش از شروع ضربات پنالتی بازی اسپانیا و آن حمایت زیبا از مانوئل لوکاتلی پس از پیروزی ایتالیا در ضربات پنالتی، می تواند آخرین لحظات احساسی کیه لینی در تیم ملی ایتالیا باشد. با افزایش سن، سرعت و کیفیت افت می کند اما کیه لینی زیاد نگران این مسئله نیست. در ایتالیا، همه بازی های زیبای او را به یاد خواهند داشت.
ترجمه یادداشت دنیل استوری از وب سایت Theanalyst.com
