آتزوری روبرتو باجوسلام و درود خدمت دوستان عزیز و گرامی.به عنوان کسی که 32 ساله که طرفدار ایتالیا هستم فقط به این نتیجه رسیدم که فوتبال ملی ایتالیا طوریه که هیچوقت نمی تونی پیش بینی کنی که تو بازی بعدی چه اتفاقی می افته یعنی بر فرض مثال یهو تو یه بازی اینقدر ضعیف کار می کنه که با سلام و صلوات میبره بعد تو بازی بعدیش که با یه تیم گردن کلفت تر بازی داره اون تیم رو خیلی راحت تر شکست میده. و معمولا ایتالیا سیستمش رو دفاعی انجام میده و این یعنی دق کردن من و امثال من برای هر بازی. ولی این دوره برای اولین باره که می بینم ایتالیا یه فوتبال هجومی و باطراوت و شاداب رو انجام میده که نکته جالبش اینجاست که وقتی تو بازی گل میزنه رو به بازی دفاعی نمیاره مثل زمانهای قدیم نیست که پس از هر گل تو لاک دفاعی بره.و این شجاعت و قدرت مانچینی عزیز رو می رسونه.من خودم لحظات زیبا و غمگین زیادی رو با آتزوری نازنین داشتم مثل بازی ایتالیا و نیجریه تو جام 94 که روبرتو باجو در آخرین دقایق بازی دروازه نیجریه رو باز کرد و یا بازی نیمه نهایی جام جهانی 90 که بر اثر اشتباه بیرون آمدن زنگا کانی گیا دروازه ایتالیا رو باز کرد و اون بازی رو تو پنالتی واگذار کردیم. و یا پنالتی باجو تو فینال 94 تو بازی با برزیل و اوج خوشحالیم قهرمانی جام جهانی 2006هست.خلاصه که ایتالیای عزیز برای ما آتزوری فنها یعنی زندگی.یعنی عشق. یعنی نفس کشیدن.و در آخر به امید قهرمانی لاجوردی پوشان در این جام در خاک انگلیس.
