این روزها همه چیز برای دانمارکی ها یادآور 29 سال پیش است و همه‌ی سرنخ ها نه تنها مردم این کشور بلکه جهان فوتبال را به سمت تکرار یک افسانه قدیمی هدایت می‌کند، تکرار چیزی شبیه به شب رویایی فینال جام ملت های اروپا 1992 همان شبی که تاج قهرمانی به سر ملتی نشست که در جشن باشکوه پادشاهان اروپایی کارت دعوتی نداشتند.
می‌گویند در حالت عادی هیچ افسانه‌ی متعلق به گذشته‌ای دو بار تکرار نمی‌شود، افسانه‌ها در دل پرآشوب تاریخ جا خوش می‌کنند تا فقط نشانه‌ای باشند از یک روزگار خیلی دور؛ اما همیشه هم در روی یک پاشنه نمی‌چرخد، گاهی افسانه‌ها برای اثبات وجودشان در کتاب تاریخ آشکار تر از هر زمانی چشمان منتظر را میعادگاه نمایش ویژه‌ی خود می‌کنند؛ حالا دانمارک در شرایطی به نیمه نهایی جام ملت های اروپا 2020 رسیده که درست مثل یورو 92 کسی روی آن ها حسابی باز نمی‌کرد، اما آن هایی که با خصلت وایکینگ ها آشنا هستند خوب می‌دانند هر جنگجوی وایکینگی با یک خصلت مبارزه طلبانه پا به جهان می‌گذارد، فرقی ندارد سرمای سوزناک اسکاندیناوی چند درجه‌ی سانتی گراد باشد، آن ها غسل تعمید شدن در سردترین دریاچه های این کشور را از همان روز اول تولد تجربه می‌کنند، پس تعجبی ندارد هر زمان که کار برای شمالی ترین مردم منطقه‌ی اروپا سخت تر می‌شود، قدرت آنان برای برنده شدن به همان میزان شتابی غیرمنتظره و مافوق تصور می‌گیرد.
تیم ملی دانمارک - جام ملت های 1992
تکرار شیرین تاریخ؟
در دهم نوامبر 1989 وقتی فروپاشی آخرین قطعات دیوار برلین برای همیشه به جدایی حزن انگیز آلمان ها پایان داد کسی فکر نمی‌کرد پیامد این اتفاق دامن مستطیل های سبز و فوتبال را هم بگیرد، اما با سقوط دیوار جدایی افکن، امپراطوری های بزرگ و مستبد هم یکی پس از دیگری فرو ریختند تا با فروپاشی اتحاد جماهیر شوروی، کشورهای کوچکی در قاره‌ی سبز سر بر آورند، بروز جنگ های خونین در اوایل دهه‌ی نود در نهایت باعث رد صلاحیت یوگسلاوی از حضور در مسابقات یورو 92 شد تا دانمارک تیمی که با دوم شدن در گروه یوگسلاوی به مسابقات راه نیافته بود در سریع ترین زمان ممکن عازم یورو شود، آن هم در حالی که بسیاری از ستاره‌های سرخپوش در حال تدارک برای سفرهای تابستانی خود بودند، اما آن ها تعطیلات را رها کردند، عازم یورو شدند و در کمال شگفتی همراه با جامی نقره‌ای به کشور بازگشتند تا فوتبال یک بار دیگر خاص بودن خود را به رخ سایر ورزش ها بکشد.
21 سال بعد و در یورو 2020 دانمارک نیازی به فروپاشی یک کشور دیگر نداشت، همه چیز عادی به نظر می‌رسید، بازی افتتاحیه‌ی سرخ ها یک جشن بزرگ ملی بود، جایی که دانمارکی ها بدون ماسک، در آغوش هم و مغرور از پشت سر گذاشتن همه گیری گسترده‌ی کرونا، توانا بودن کشورشان را در جشن باشکوه ورزشگاه شهر کپنهاگ به رخ دیگر جهانیان می‌کشاندند، اما بیماری بزرگتری در راه بود، بزرگتر از ویروس کرونا، طبیعت که انگار خوی و خصلت وایکینگ ها را خوب شناخته باشد، ترس همراه با کمی هیجان به خون آن ها ریخت تا بلکه وایکینگ ها دوباره در غیر منتظره ترین شرایط کاری بس بزرگ و شگفت آفرین کنند.
لحظهای که قلب اریکسن ایستاد
چیزی به پایان نیمه‌ی اول دیدار با فنلاند نمانده بود که کریستین اریکسن رهبر ارکستر هیجان انگیز دانمارکی ها به زمین افتاد تا جهان همراه با تپش های ناآرام و کم آورده‌ی قلبش متحیرانه و نگران منتظر یک اتفاق بهتر بایستد، کرونا از پس مردم مرفح دانمارک بر نیامد اما قلب ناسازگار اریکسن ورزشگاه را تبدیل به عزا خانه کرد، گریه‌های دسته جمعی، دست هایی روی سینه برای دعا و نگاه هایی که ناامیدانه به نظر می‌رسید، همه‌ی این کنش های جمعی برای مردمی که از لحاظ سطح رفاه و شادمانی جزو نحستین کشورهای جهان هستند نا آشنا و تازه می‌نمود، با این وجود چشمان نیمه باز کریستین خبر از بازگشت او داد تا کپنهاگ به صحنه‌ی تراژدی ورزشیِ بزرگ قرن جدید تبدیل نشود.
دانمارک دوباره با شرایطی غیر منتظره روبرو شده، آن ها در سال 92 قرار نبود به یورو پا بگذارند و در این یورو هم در آستانه‌ی ترک رقابت هایی بودند که با وضع ناخوش اریکسن دل و دماغی برای آن ها باقی نگذاشته بود، ولی حالا آنان در نیمه نهایی این رقابت بزرگ‌اند و بوی قهرمانی را جاه طلبانه استشمام می‌کنند.
مثلث کسپر
این روزها دانمارک روی محور سه فرد با نام های کسپر می‌چرخد، سه فردی که لقب "کسپرز" به خود گرفته‌اند، نخستین کسپر، کسپر هیولماند مربی آنان است، مردی که بعد از تراژدی روز نخست به خوبی تیم را جمع کرد، مرد 49 ساله‌ی دانمارکی که یکی از خوش فکرترین مربیان این کشور است جایگزین مربی نروژی آنان یعنی آگه هاریده شد.
کسپر هیولمند - سرمربی دانمارک
کسپر اشمایکل دیگر رهبر آن هاست که در درون دروازه عملکرد بی نظیری را از خود بر جا گذاشته و با واکنش هایش نقش زیادی در موفقیت های اخیر آن ها داشته، مردی که به همراه سیمون کیایر وظیفه‌ی حفط اتحاد و همبستگی تیم در روزهای نبود کریستن اریکسن را هم برعهده گرفت.
کسپر دالبرگ دیگر پدیده‌ی دینامیت های سرخ است، پدیده‌ی جوان و 23 ساله‌ای که با 3 گل بهترین گلزن آنان هم هست.
شفافیت یک رویا
دانمارک در یوروی اخیر بعد از بلژیک و به عنوان تیم دوم گروه B و با تنها 3 امتیاز به مرحله‌ی بعدی صعود کرد، صعود آنان کمتر از معجزه نبود وقتی که 2 بازی ابتدایی خود را مقابل بلژیک و فنلاند باختند و تنها در دیدار آخر از سد روسیه گذر کردند، اما مرحله‌ی حذفی شروع آتش بازی تیمی شد که در دو بازی 6 گل به ثمر رساند، آن ها هر چند اریکسن را ندارند اما حالا یک ملت به اسم کریستین برای دینامیت ها بازی می‌کند، چه در درون زمین و چه در بیرون آن، شاید هنوز هم تصور قهرمانی آن ها رویا پردازانه باشد، اما این رویا به شکل عجیبی شفاف است، آن قدر شفاف که متصور نبودنش غیر ممکن است، رویایی که با سقوط اریکسن روی چمن های خیس ورزشگاه تلیا پارکن رنگ کابوس به خود گرفت و حالا و با استقامت بازیکنان و مردم دانمارک که جانانه و فقط بخاطر جنگیدن برای اریکسن در جام ماندند فاصله‌ای با تحقق ندارد.
