امروز آخرین روز از فصل 21-2020 بوندسلیگاست. فصلی که قهرمان آن هفته ها قبل مشخص شده است و تنها حساسیت هفته آخر بازی برای بقاست. اما به 20 سال قبل و فصل 01-2000 بر میگردیم جایی که دراماتیک ترین قهرمانی تاریخ بوندسلیگا اتفاق افتاد. فصلی که قهرمان آن تا ثانیه های آخر مشخص نبود.
به قلم ران اولریش از بی بی سی اسپورت
باید اونجا اتفاق می افتاد، در پارک اشتادیون. استادیوم قدیمی شالکه همواره صحنه درام و سقوط بود. آخرین نمایش نیز تفاوتی نداشت.
پارک اشتادیون 38 سال خانه شالکه بود. بازی های مهمی به خود دیده بود، سقوط به بوندسلیگا 2 را دیده بود. همانطور که چارلی نیومن مدیر با سابقه و روح باشگاه می گفت زمانی بود که پول کافی برای خرید پودر لباسشویی نداشتیم. زمانی بود که فنجان های آبجو از آب بارانی که از دکل های نورافکن های کهنه چکه می کرد پر می شد.
در قسمت "Nordkurve" جایگاه ایستاده مخصوص اولتراهای استادیوم مردی با ریش خاکستری و موهای بلند می ایستاد. " من همیشه اونجا می ایستادم. بچه ها کنار من بزرگ شدند. و سپس آن ها با بچه های خودشان می ایستادند."
آخرین بازی برگذار شده در پارک اشتادیون قدیمی دراماتیک ترین بازی تاریخ بوندسلیگا بود.
هواداران شالکه تا ابد درباره آن بعد از ظهر صبحت می کنند. همه آن 4 دقیقه و 38 ثانیه ای که قهرمان بودند را به یاد دارند.
_1im.jpg)
رودی آسوئر مدیر سابق و محبوب شالکه که در سال 2019 بدلیل آلزایمر در سن 74 سالگی درگذشت
19مه 2001 ساعت 15:25 به وقت محلی (5 دقیقه پیش از شروع بازی)
آخرین بازی شالکه در پارک اشتادیون پیش از رفتن به استادیوم جدید و مدرن ولتینز آرنا بود. شالکه هرگز در فرمت جدید قهرمان بوندسلیگا نشده بود ولی در روز پایانی فصل همچنان رویای قهرمانی با آن ها بود. آن ها 3 امتیاز از رقیب خود بایرن عقب بودند ولی با تفاضل گل بهتر.
شالکه تا هفته 33 صدرنشین بود اما با گل دقیقه آخر مقابل اشتوتگارت بازنده شد و در طرف مقابل بایرن با گل دقیقه 90 مقابل کایزرسلاترن به پیروزی رسید تا جای تیم های اول و دوم عوض شود.
در روز پایانی هواداران شالکه همچنان امیدوار بودند. خورشید در حال درخشش بود، و مشخص نبود چهره سرخ هواداران از استرس است یا گرما. به طور رسمی 65 هزار نفر در استادیوم بودند، اما میعادگاه ورزشی خیلی بیشتر از پر بنظر می رسید.
رودی آسوئر مدیر ورزشی تیم با سیگاری بر لب نظاره گر بازی بود. بروکمن گزارشگر رادیویی تیم برای آخرین بار در جایگاه مخصوصش نشست که سال ها در آن گزارش می کرد. او می گوید " یک اتمسفر آرام را احساس می کردم. هیچ نشانه ای از وقوع یک درام نبود."
شالکه مقابل اونترهاخینگ و هامبورگ مقابل بایرن سرنوشت قهرمانی را مشخص می کرد.
یک نیمه دیوانه وار، به اتمام رسید. اونترهاخینگ پس از 27 دقیقه 2-0 جلو افتاد اما شالکه به بازی برگشت و نتیجه را 2-2 کرد. بعضی از هواداران شالکه شروع به تشویق سرگی باربارز گلزن قهار هامبورگ کردند و امیدوار به درخشش او مقابل بایرن بودند. اما در هامبورگ نیمه اول 0-0 تمام شد و همه چیز خبر از یک قهرمانی دیگر برای بایرن می داد.
یک خبرنگار تلوزیونی از آسوئر پرسید: آیا میخواهید به بایرن مونیخ قهرمانی را تبریک بگویید؟ آسوئر پاسخ داد: نه هنوز. هر اتفاقی ممکن است در فوتبال بیفتد.
16:58
تا دقیقه 73 پارک اشتادیون در سکوت بود. اونترهاخینگ دوباره 3-2 جلو افتاده بود و قهرمانی دور از دسترس بنظر می رسید. یورگ بومه از روی یک ضربه آزاد موفق شد نتیجه را 3-3 کند. یک دقیقه بعد بومه گل دوم خود را نیز به ثمر رساند تا شالکه 4-3 جلو بیفتد. هوداران دوباره شروع به شادی کردند. ابه ساند در دقیقه 90 کار را تمام کرد. هواداران اکنون تنها شعار هامبورگ هامبورگ سر می دادند. اندی مولر به سمت جایگاه هواداران دوید و پیراهن هامبورگ را به تن کرد. " من احساس می کردم اتفاقی خواهد افتاد"
پیش بینی اش درست بود.ناگهان استادیوم تا مرز انفجار پیش رفت. در هامبورگ اتفاقی در حال رخ دادن بود.
17:16 پایان بازی
هوادارن همچون ماهی در قلاب گیر کرده بی تابی می کردند. سرها به همه جهت میچرخید و تشویق محض شنیده می شد. همه دور کسانی که رادیو داشتند جمع شده بودند. انبوهی از جمعیت که حداقل 80 هزار نفر بودند به عقب و جلو هجوم می بردند آن هایی که از خبر آگاه بودند و آن هایی که خبر پخش شده در استادیوم را باور نمی کردند.
در جایگاه شمالی یک نفر با هدفونی در گوش ایستاده بود. مردم با التماس از او می پرسیدند: چه اتفاقی افتاده است؟ او لب هایش را بهم فشرد و با برقی در چشمانش زمزمه کرد حقیقت دارد: 1-0 به نفع هامبورگ.
سرگی باربارز در دقیقه 90 هامبورگ را پیش انداخته بود. زمزمه ها هر ثانیه بلندتر می شد و پس از مدتی فریادهای شادی در استادیوم طنین انداز شد. پارک اشتادیون می دانست با این نتیجه شالکه قهرمان خواهد شد.
همچنان که امید به واقعیت نزدیک می شد، صحنه رو به انفجار می رفت. در جایگاه جنوبی هواداران با خوشحالی به فنس ها فشار می آوردند تا وارد زمین شوند. ترکیبی از شادی وصف نشدنی و اضطراب حکمفرما بود. هیچوقت به این اندازه احساس خوشبختی نمی کردند.
مردم احساس می کردند استادیوم در حال تکان خوردن است. مانند یک دروازه به بهشت برین بنظر می رسید.
17:18
هوب استیونس سرمربی شالکه بازیکنان را به رختکن فرستاد اما بعضی ها به همراه اندی مولر و رودی آسوئر در زمین باقی ماندند.
حالا هزاران نفر در استادیوم به کلمات دو نفر دل بسته بودند. یکی درست کنار آن ها بود. بروکمن گزارشگر بازی گفت: بازی شالکه تمام شد. ما منتظر خبریم.
شایعه ای در استادیوم پخش شد که بازی در هامبورگ به پایان رسیده است. اما بروکمن با میکروفونش بارها و بارها اعلام کرد که در هامبورگ بازی همچنان ادامه دارد. نمایشگر استادیوم که قرار بود بلافاصله پس از پایان بازی شالکه بازی هامبورگ و بایرن را پخش کند تازه به کار افتاد. حالا دقایق آخر بازی در هامبورگ به صورت زنده در استادیوم پخش می شد.
بعضی ها گمان می کردند که تصاویر در حال پخش تکراری است. در حالی که بازی در هامبورگ از نمایشگر استادیوم در حال پخش بود رولف فرمن گزارشگر کنار زمین قهرمانی را به اندی مولر تبریک گفت . مولر بعد ها گفت "پس از آن روز هر بار فرمن را می بینم از من عذرخواهی می کند."
بخشی از استادیوم در حال جشن گرفتن بودند و بخشی دیگر به نمایشگر نگاه می کردند و فهمیدند که پخش زنده است نه تکرار. مولر گفت: هنوز اتفاقی خواهد افتاد. میدونم. اوه خدای من.
17:20
پاتریک اندرسون از روی یک ضربه آزاد غیر مستقیم در دقیقه 94 بازی را به تساوی کشاند. بایرن قهرمان شد.
مردی پیر در جایگاه جنوبی استادیوم با لحنی ملتمسانه گفت "من فقط میخواستم برای یک بار که شده قهرمان شویم." آسوئر گیج و مبهوت به سمت تونل رفت. درون زمین هواداران از ناراحتی فریاد می کشیدند و بعضی ها توان گریه کردن را هم نداشتند. سکوت استادیوم را فرا گرفت. تنها صدای انفجار ترقه ها به گوش می رسید همانند اجرای گروه موسیقی در زمان غرق شدن تایتانیک.
17:25
هوداران درون زمین در حال سوگواری بودند. در رختکن ابه ساند پخش زمین شده بود. بطری ها و صندلی ها از بالای سرش رد می شدند. یورگ بومه سیگاری روشن کرد. تلاش استیونس و آسوئر برای آرام کردن بازیکنان بی فایده بود. مارکو فن هوگدالم بازیکن سابق شالکه می گوید " نیمکت ها، درها، تلوزیون ها، هیچ چیز سالم نماند. خوشبختانه کسی برایمان قبض نفرستاد."
آسوئر در کنفرانس خبری پس از بازی گفت "دیگر به من نگویید فوتبالیست ها خشک و بی احساس هستند." او ادامه داد "من ایمانم را به خدای فوتبال از دست دادم."
استیونس بازیکنان را دور هم جمع کرد و به آن ها بابت عملکردشان تبریک گفت و همچنین یادآوری کرد که هنوز جام حذفی برای بردن باقی مانده است. سپس آن ها را به درون زمین و میان هواداران فرستاد. هواداری با صدای گریان و به آرامی فریاد زد شاااااالکه! و بارها و بارها تکرار کرد. کم کم افراد بیشتری به او اضافه شدند. بازیکنان در حالی که " تو هرگز تنها قدم نخواهی زد" پخش می شد ایستادند و استیونس دیگر نتوانست جلوی اشک هایش را بگیرد.
200 نفر همچنان در استادیوم بودند و نمی توانستند به خانه هایشان بروند. آسوئر از دفترش بیرون رفت و یک سخنرانی آتشین کرد. دوشنبه صبح قبل از فینال جام حذفی 15000 هوادار از تمرین تیم دیدن کردند.
شنبه بعد شالکه در فینال 2-0 یونیون برلین را شکست و قهرمان جام حذفی شد.
چارلی نیومن مدیر با سابقه و نماد باشگاه شالکه
شالکه پس از سال 1958 هنوز قهرمان بوندسلیگا نشده است و این فصل را نیز در قعر جدول به پایان رساند.
پس از وقایع سال 2001 چارلی نیومن مدیر سابق و اسطوره شالکه که از سال 1950 در تیم فعالیت می کرد گفت " از خدا میخواهم که اجازه بدهد یک بار دیگر جام قهرمانی را به استادیوم بیاوریم."
در سال 2007 که شالکه این بار قهرمانی را در هفته 33 و در دورتموند از دست داد، نیومن که 85 ساله و به شدت مریض بود اصرار داشت او را به جایگاه هواداران شالکه ببرند. هواداران ابتدا آهسته و سپس بلندتر با فریاد چارلی چارلی او را تشویق کردند. آخرین دعای نیومن برآورده نشد و او در 11 نوامبر 2008 چشم از جهان فرو بست.
