در نظرخواهی بزرگ تیم منتخب و برترین های قرن ورزش ایران به سراغ یکی دیگر از کاندیداهای حضور در تیم منتخب رفته ایم. رحمان رضایی با سابقه بیش از 50 بازی ملی و سال ها حضور در فوتبال اروپا مقابل دوربین طرفداری قرار گرفت تا برترین های خود را معرفی کند.
رحمان رضایی ملاک های متفاوتی در انتخاب هایش داشت و شاید جذاب ترین قسمت برنامه، صحبت های رضایی درباره خودش و زنده یاد ناصر حجازی بود. این برنامه را تماشا می کنید. همچنین فرم نظرخواهی تکمیل شده رحمان رضایی در انتهای متن قرار گرفته است:
سلام و درود خدمت مخاطبین رسانه طرفداری. با یکی دیگر از برنامه های تیم منتخب قرن در خدمتتان هستیم. در کنار من رحمان رضایی، پیشکسوت و ملی پوش سابق فوتبال و یکی از کاندیداهای حضور در تیم منتخب حضور دارند.
آقای رضایی سلام. خیلی ممنون که مقابل دوربین طرفداری هستید.
من هم خدمت شما، همکاران تان و مخاطبین طرفداری سلام عرض می کنم. در خدمتتان هستم.
به تیم منتخب و انتخاب بازیکنان فکر کرده اید؟
قطعا بازیکنان بزرگ و خیلی خوبی در فوتبال ایران و بین المللی در کشورمان داشته و داریم اما خوب ملاک هایی که این بازیکنان را شاخص می کند، می تواند متفاوت باشد. من بیشتر ملاک های بین المللی و فوتبال ملی و حضور در کشورهای صاحب سبک را در نظر می گیرم چون باید در میان بهترین ها بازی کنیم تا در بهترین تیم قرار گیریم. البته کار سخت است. با احترام به همه بازیکنان، در هر مقطع بازیکنان خوبی داشته ایم اما خوب باید 11 نفر انتخاب شوند، بنابراین مجبوریم عملکرد بازیکنان را به بهترین شکل در نظر بگیریم.
با پست دروازه بان شروع کنیم. انتخاب شما کیست؟
ایران در دوره های مختلف دروازه بان های خوبی داشته است. ما در سال های دور دروازه بانی به نام ناصر حجازی داشتیم که به لحاظ سیو ها، نوع نگاهش به پست خود و در فوتبال آن زمان و محدودیت ها، می توانست یکی از بهترین لژیونرهای تاریخ باشد. با توجه به اینکه در آن زمان یکی از بهترین تیم های دنیا خواهانش بود، می توان این مسئله را در نظر گرفت و نام ایشان را در این پست نوشت.
به سراغ خط دفاع برویم.
از سمت راست دفاعی شروع می کنم. در این پست بازیکنان بسیار خوبی داشته ایم. متاسفانه یا خوشبختانه بهترین ها در پرسپولیس و استقلال هستند. البته از طرفی می توان حق داد. معمولا در فوتبال ما به این شکل است که هر بازیکن وقتی به پختگی کامل و درجه ای از بازیکن شدن برای حضور در تیم ملی یا بین المللی شدن می رسد، جذب این دو تیم می شود. البته این مسئله اکنون کمتر شده ولی از قدیم الایام به این شکل بوده است. این نشان می دهد این دو تیم با توجه به پتانسیل شان، می توانند بازیکن را پرورش داده و به یک بازیکن ملی و بین المللی تبدیل کنند. بنابراین اینجا را بیشتر مد نظر داریم. علاوه بر این، بازیکنانی داریم که لژیونر می شوند و سال های سال در فوتبال اروپا بازی می کنند. برای پست دفاع راست، من به لحاظ حضور زیاد در بوندسلیگا و تعداد بازی هایش در تیم ملی و باشگاهی، مهدی مهدوی کیا را انتخاب می کنم. او به این لحاظ خود را نسبت به بقیه شاخص می کند و یک چهره در کشورمان است.
دو دفاع وسط می خواهیم که خیال ناصر خان حجازی را در خط دروازه راحت کنند و همچنین پستی است که خود شما کاملا محق هستید درش قرار بگیرید.
اینجا بگویم که ارتباط میان دروازه بان و مدافع بسیار اهمیت است؛ مدافعی که بتواند برای دروازه بانش جان بدهد. اگر دروازه بان این تیم ناصر حجازی باشد، فکر می کنم خودم می توانم دفاع جلوی او باشم. حجازی در رشد و پرورش من تاثیر زیادی داشت و کمک بزرگی به من کرد. او مرا از مهاجم به دفاع آورد و مرا به یکی از بهترین ها در یک فاصله کم تبدیل کرد و باعث شد به فوتبال ایتالیا راه یابم و نزدیک به 160-170 بازی در آنجا کنم. من با احترام به بقیه، خودم را انتخاب می کنم. این را دال بر خودبینی و غرور نمی بینم. این را بابت حضور در ایتالیا و تعداد بازی ها در آنجا، جام های جهانی و جام های ملت های آسیا خودم را قرار می دهم.
اما برای انتخاب دومین مدافع وسط، در کشورمان در پست های دفاعی بازیکنان زیادی داشته ایم ولی حضور مستمر در مسابقات ملی و بین المللی، بازیکنان شاخص کمی داشته ایم. آن کسی که ثبات داشته باشد و بتواند جلوی چهره های بزرگ دنیا بازی کند. من بین شاخص ترین ها، آقای قلیچ خانی را دیده ام به خاطر قدرت سرزنی، بازیخوانی و گل های مهمی که در مقدماتی جام جهانی به ثمر رسانده است. حس می کنم ایشان می تواند مهره ما در این پست باشد.
دفاع چپ از آن پست هاست که می تواند بسیار شاخص باشد. اگر بخواهیم یک دهه را مد نظر قرار دهیم، بر اساس بازی های ملی و حضور مستمر در فوتبال، فکر می کنم 2-3 نفر می توانند در این پست حضور داشته باشند. آقای آندرانیک اسکندریان و آقای مجتبی محرمی می توانند در این لیست باشند ولی با توجه به بین المللی و لژیونر شدن اسکندریان، ایشان را به عنوان دفاع چپ تیمم انتخاب می کنم.
به سراغ خط هافبک برویم. انتخاب هایتان چه کسانی هستند؟
اول سراغ هافبک دفاعی برویم. بازیکنان شاخص و چند پسته ای در اینجا داشته ایم که توانسته اند خیلی خوب ظاهر شوند. ما چند چهره داریم که می توانند در این پست قرار گیرند مانند جواد نکونام و کریم باقری. هر دو نیز از لحاظ بازی ملی، نوع بازی و تعداد گل می توانند در این تیم باشند. هر دو بازیکنان شاخصی بودند ولی فکر می کنم از لحاظ سبک بازی، من فوتبال کریم باقری را می پسندم و او را برای تیمم انتخاب می کنم.
برای هافبک راست، مهدی مهدوی کیا نیز می توانست در این پست نیز بازی کند ولی او را دفاع راست بردم. برای پست هافبک راست، آقای علی پروین را در تیمم قرار می دهم به خاطر گلزنی، دربیل زنی، رسیدن به عمق و حضور مداوم در فوتبال و یکی از شناسنامه های فوتبال ایران است.
برای پست هافبک چپ، فکر می کنم حسن روشن یکی از قهارترین بازیکنان این پست باشد. اگر یک بازیکن شاخص باشد و بتواند یک دهه در آن پست بدرخشد، آن شخص حسن روشن است. او در تمامی مقاطع و در تمامی مسابقات باشگاه و ملی گلزنی کرده و از آنجا رسیدن به دروازه واقعا قابلیت بزرگی است و به همین دلیل حسن روشن را بهترین گزینه می دانم.
هافبک هجومی که به آن فوروارد نصفه هم می گویند. می دانیم که بازیکنان این پست باید دو شاخصه مهم داشته باشند. اول بازیسازی و دادن پاس آخر، و دیگری رساندن به دروازه، دربیل زنی و گلزنی است. فکر می کنم در این پست در فوتبال مان چندین نفر شاخص بودند ولی به نظرم علی کریمی بهترین بوده است. او یکی از بهترین لژیونرهایمان بوده و در سطح ملی نیز کارنامه بسیار خوبی دارد. به نظرم او برای این پست شاخص ترین است.
دو مهاجمی که توسط این هافبک های فوق العاده تغذیه می شوند، کدام هستند؟
مهاجم سمت راست را علی دایی انتخاب می کنم به خاطر بازی های ملی و البته بین المللی در آلمان. حضور در لیگ قهرمانان اروپا می تواند بهترین گزینه باشد. امیدواریم رکوردش همچنان باقی بماند و افتخاری برای فوتبال مان باشد.
مهاجم سمت چپ، وحید هاشمیان را انتخاب می کنم. بازی های ملی و بین المللی زیادی داشته و بیش از یک دهه حضور مفید در فوتبال آلمان داشته و یکی از 3-4 لژیونر اول به لحاظ تعداد بازی در فوتبال آلمان است. او می تواند در این پست جزو شاخص ترین ها باشد. حتی فکر کنم یک سال آقای گل بوندسلیگای 2 نیز شد.
یک انتخاب سخت تر داریم. سه بازیکن برتر این ترکیب 11 نفره کدام بازیکنان هستند؟
مجددا آقای حجازی را می گذارم. ناصر خان حجازی برترین بازیکن قرن، یکی علی پروین را می گذارم، علی پروین که هرجور حساب کنید جزو بزرگان فوتبال ما در آن دو سه دهه بودند، تقریبا دو دهه فوق العاده بودند. از لحاظ کسوت هم حساب کنید، به هرکی مراجعه کنیم این قضاوت را خواهند داشت. نفر بعدی هم آقای قلیچ خانی هستند، هم از لحاظ کسوت و هم از این نظر که مهره قهاری در فوتبال ما در آن دهه ها بودند. خب حساب کنید این فوتبالی که الان هست، از 2000 تا الان را حساب کنید، شاید 20 سالی که گذشت برای دو دهه بعد خیلی مملوس تر باشد تا اینکه ما بخواهیم از 1980 تا 2000 یا 1970 تا 1990 را حساب کنیم. این باعث شده که فکر می کنم کمی این موضوع کمرنگ باشد. ولی مطمئمنا آن زمان هم بازیکنان خیل قوی و قهاری بودند که الان هم می توانستند جز بهترین مهرها های بین المللی ما باشند. آقای قلیچ خانی را اینجا می گذارم.
آقای رحمان رضایی در این مرحله دو مربی می خواهیم که بتوانند این تیم را هدایت کنند؛ یکی ایرانی و دیگری خارجی.
مربی های خوب زیادی داشتیم. از جنبه های مختلف اگر بخواهید حساب کنید، چه فنی، چه اخلاقی و چه افتخاراتی که برای فوتبال مان کسب کردند، می توانیم همه این ها را کنار هم بگذاریم و یکی را انتخاب کنیم. فکر می کنم آقای مهاجرانی می تواند نفر اول باشد چون به عنوان یک مربی ایرانی ما را به جام جهانی برد. این می تواند از لحاظ لول جهانی و بین المللی برای فوتبال ما خیلی قابل اهمیت باشد.
آن هم در روزهایی که رفتن به جام جهانی خیلی سخت تر از الان بود.
بله، مربی خارجی هم مطمئنا آقای برانکو است. شاید یک سری مربیان دیگر بودند که در مقطع باشگاهی آمدند و خیلی بیس سازی کردند و به فوتبال ما و پرورش استعدادها کمک کردند. بازیکنان خوبی را رشد دادند ولی فکر می کنم وجه تمایز برانکو این است که در سطح باشگاه و ملی بوده است. هم توانسته در سطح باشگاه با سه قهرمانی خود را اثبات کند که در فوتبال ما بی سابقه بوده است. هم به لحاظ بین المللی ملی که تیم ملی به جام جهانی رفت و در جام ملت ها عنوان کسب کرد. کی روش هم بود ولی کاری را کرد که خیلی از مربیان خارجی هم توانستند انجام دهند ولی خروجی خوبی نداشت. اینجا برانکو را انتخاب می کنم.
حشمت مهاجرانی و برانکو. برترین داور قرن از نظر شما کیست؟
چند داور داشتیم که از لحاظ بین المللی خوب درخشیدند؛ آقای فنایی که در فینال جام جهانی حضور داشت، البته نفر اول نبود ولی فینال جام جهانی تاپ ترین لول فوتبال جهان است که نمیشه از آن به راحتی گذشت. آقای فغانی هم بودند که فوق العاده درخشیدند به لحاظ رقابت های آسیایی، جهانی و بین المللی. فکر می کنم علیرضا فغانی صلاحیت بیشتری برای این عنوان دارند.
امیدواریم به دومین داور ایرانی هم تبدیل شوند که در فینال جام جهانی حضور دارند چرا که شانسش را هم دارند.
بله، می گویم از کشوری مثل ایران رفتن و به آن لول رسیدن کار ساده ای نیست، شاید به زبان ساده باشد ولی رسیدن به آن لول ساده نیست. حتی شما از فوتبال ایران بخواهید به فوتبال کشورهای عربی مثل قطر یا امارات یا حتی ترکیه و کشورهای دیگر مثل بلژیک، چین و کره رفتن هم ساده نیست. کشورهایی که فوتبال درجه دو فوتبال اروپا را دارند مثل بلژیک و پرتغال البته الان پرتغال هم نماینده ای دارد که جز هشتای اروپاست. شما موقعی به عمق این مطلب پی می برید که بتوانید بحث رقابت را برای اینکه یک بازیکن را می خواهید بگذارید داخل زمین، مدنظر قرار دهید. رقابتی که آنجا و حتی در کشورهای عربی بین بازیکنان هست، چون شما می بینید بازیکنان حرفه ای می آورند، هر تیم سه بازیکن حرفه ای می آورد. و هر بازیکن حرفه ای با آن قراردادی که می بندند و انتظاری که دارند، باعث می شود بازیکن در تاپ ترین لول جسمی و روحی خود بازی کند. هنوز به این لول در فوتبال مان نرسیدیم. حساب کنید در فوتبال ما بازیکن وقتی یک بار، دو بار، سه بار اشتباه می کند باز هم احتمال دارد بازی کند. این موضوع را خودم لمس کردم. ولی در فوتبال روز دنیا شما بخواهی یک بار اشتباه کنی، بار دوم هم برسد، بار سوم روی سکو هستی. بار چهارم، اگر نتوانی در تمرینات خودت را برسانی، روی سکو هم نمیری و بار پنجم تو خونت هستی! این چیزی است که در فوتبال ما نداریم چون به لحاظ کیفی لیگ ما لیگی است که باید خودش را به آن لول برساند ولی هنوز نرسانده است. از لحاظ رقابت و کیفیت بین بازیکنان در پست های مختلفی که هست، این باعث می شود چیزهایی که مدنظرم بود و این را عنوان کردم، بیشتر چهره هایی را انتخاب کردم که بتوانند لول بین المللی داشته باشند. این است که می تواند ملاک باشد. شاید شما بهترین بازیکن را ببینید ولی نتواند ده بازی در زمین حضور داشته باشد، ممکن است سه، چهار سال حضور داشته باشند ولی نتواند سالی پنج بازی انجام دهد. پس معنی استعداد چیست؟ که بتواند جایی به ظهور برسد و جایی آن را نشان دهد. اگر آن را نتواند نشان دهد، آنجا فوتبالی نیست که پارتی باشد، آشنا باشد، داور با او دوست باشد، رفاقت باشد، آنجا مطمئنا ملاک اول لیاقات و کیفیت یک بازیکن است. منی که سال ها آنجا بودم، دیدم و لمس کردم و اینجور چیزها را چشیدم، برایم واقعا عمق این مطلب کاملا روشن است که فوتبال بازی کردن در لول بین المللی و لیگ های معتبر، چه معنایی می تواند داشته باشد و اینجاست که بحث را کمی به حاشیه بردم و اینجا هم آقای فغانی را بایجازه انتخاب می کنم.
خیلی نکات جالبی هم بود. شاید در معیارهایی که در ضبط این برنامه داشتیم تا حالا صحبت از این موضوع که بازیکن باید در سطح بین المللی ثبات داشته باشد نشد. برای مخاطبین هم مطئمن هستم جالب بوده است.
همیشه در فوتبال ایران باشگاه ها را بیشتر از فوتبال ملی می شناسیم. چرا؟ چون ملی یک سطح بالاتر است. ما آنجا را کم تر می بینیم. بیشتر لیگمان را می بینیم و بیشتر آن را لمس می کنیم. بیشتر هیاهو و تنش در لیگ است. هواداران هر کدام مغرضانه یا متعصبانه به تیم خودش نگاه می کند. ملاک بازیکن بودن یا بهترین بودن را در تیم خود می سنجد. ولی شما حساب کنید در لیگ های معتبر دنیا اول می گویند بازیکن چند بازی ملی دارد، دیگر نمی گویند چند بازی باشگاه داشته است؟ شما ده سال باشگاهی بازی کن ولی ده بازی ملی نداشته باشی، می گویند لولش در حد فوتبال ایران است ولی وقتی ملی بازی می کنید، ملاک فوتبال آسیایی می شود که در آن کره، ژاپن، چین زیاد نه و برخی کشورها که در حال رشد کردن هستند. حتی خود چین هم باشگاه های قوی ای دارد، مربیای و بازیکنان خوبی دارد و پول های هنگفتی هزینه می کند و به این شکل در حال بالا کشیدن لول فوتبال خودش است. به این شکل ملاک ملی و بین المللی بودن می تواند خیلی مهم باشد برای انتخاب برترین ها.
در گزینه بعدی برترین تیم قرن را داریم. این گزینه می تواند هر کدام از تیم های ملی یا باشگاهی باشد.
به هر حال در شش، هفت دوره ای که در جام جهانی حضور پیدا کردیم، مطمئنا هم مهره های خیلی خوبی بودند و هم بازی های خیلی خوبی به نمایش گذاشتند. متاسفانه یک چیزی که به نظر من در نتایج خیلی موثر بوده، عدم خود باور بوده است. حتی دوره هایی داشتیم که بازیکنان بسیار با کیفیتی حضور داشتند و هر کدامشان برای خود یک تیم بودند ولی خوب نتیجه نگرفتند. با این حال فکر می کنم اگر بخواهیم خیلی ملموس و عینی این انتخاب را داشته باشد، تیم ملی است که به جام جهانی 2002 صعود نکرد و می دانید در مقدماتی فقط با 1 باخت حذف شدیم و تقریبا همه تیم ها را برده و یکی دو مساوی داشتیم ولی نتوانستیم با آن باخت با توجه به اینکه می توانستیم با یک مساوی هم برویم ولی به جام جهانی صعود نکردیم. بعدش در جام ملت ها عنوان کسب کردیم و بعد از آن هم به جام جهانی رفتیم و خب بگذریم با توجه به مسائلی که به وجود آمد نتواستیم به رغم قابلیت ها و بازیکنانی که داشتیم آنجور که باید و شاید بازی کنیم. ولی به نظر من آن تیم می تواند بهترین تیم باشد؛ تیم ملی ایران در جام جهانی 2006.
با سه انتخاب دیگر پرونده برترین های قرن ما بسته می شود. اینجا به سراغ تمام ورزش ها می رویم و محدودیتی وجود ندارد. سه ورزشکار برتر قرن کشور؟
دو یا سه رشته هستند که در کشور ما خیلی ریشه دار هستند و می بینیم عناوین زیادی کسب شده است. بحثم روی افتخارات بین المللی است. چه به لحاظ انفرادی و چه گروهی می دانیم که کشتی، فوتبال، والیبال و تکواندو هست، این ها ورزش هایی هستند که ما افتخارات زیادی در سطح جهانی داشتیم ولی از آن جایی که کشتی ورزشی است که با فرهنگ و مردم ما عجین شده است، چه در دهه های گذشته و چه الان با جوانان و سالخورده ها عجین است و افتخاراتی که به لحاظ جهانی، بین المللی و المپیکی کسب شده اند، کم نیستند. اجازه بدهید سه نفر را از کشتی انتخاب کنم. یکی مرحوم تختی است که به خاطر اخلاق، مردانگی، پهلوانی و گذشتی که داشته همچنان که همچنان است اسوه و الگو است.
روح جهان پهلوان تختی شاد.
آن یکی هم آقای عبدالله موحد است که شما می دانید تداومی که در کسب افتخارات داشته، منحصر به فرد خودش بوده و کسی نتواسته آنجوری طی سال های متمادی عناوین و قهرمانی کسب کند. نفر دوم ایشان را می گذارم. نفر سوم هم خب به یکی دو دهه جلوتر بیاییم. آقای سوریان را انتخاب می کنم به خاطر اینکه شما می دانید جزو پر افتخارترین و بیشترین مدال قهرمانی را در مقاطع مختلف المپیک و جهانی کسب کرده است و نفر سوم ایشان را می گذارم.
برای ثبت این فرم امضای شما هم در این قسمت می خواهیم. تصویر شما هم که بعد اینجا قرار می گیرد. ممنون از شما.
خواهش می کنم.
فرم نظرخواهی تکمیل شده رحمان رضایی
