طرفداری / به نقل از دویچه وله، در منطقه ای به نام "داندورا" دور از نایروبی پایتخت کنیا، بزرگترین زباله دانی این کشور قرار دارد که جوهانا اومولو در آن بزرگ شده است؛ برخی از دوستان وی برای یافتن کالاهای قابل بازیافت برای فروش مجدد، زباله گردی می کنند. افرادی از آنها برای تأمین غذای خانواده های خود به گروه های تبهکار پیوستند و تعدادی نیز در جنگ کشته شدند. او در این باره می گوید:
من تقریباً در نزدیکی محل تخلیه زندگی می کردم. در آنجا بوی تعفن، غیر قابل تحمل است. از کیسه‌های پلاستیکی برای ساخت یک توپ فوتبال استفاده میشد و در کنار آنجا فوتبال بازی می‌کردیم. بسیاری از خانواده ها با کمتر از یک دلار در روز زندگی می کنند؛ بنابراین تنها راه ممکن فوتبال یا جنایت بود. من خوش شانس بودم زیرا فوتبال را انتخاب کردم.
این بازیکن 31 ساله می داند که چقدر خوش شانس بوده است. در 17 سالگی، اومولو خانه را برای تأمین خانواده اش ترک کرد تا به اروپا برود. در طول 14 سال زندگی حرفه ای، او در بلژیک، لوکزامبورگ و اکنون ترکیه به میدان رفته است. جوهانا اومولو در ادامه گفت:
از میان 6000 کودک که از آفریقا می آیند، می توانم به شما بگویم که شاید چهار یا پنج نفر موفق شوند.
اکثریت قریب به اتفاق کسانی که نمی توانند وارد فوتبال حرفه ای شوند همچنان سعی می کنند در اروپا بمانند و از بازگشت به خانه بسیار شرمسارند. دکتر "ارنست آچامپونگ"، یکی از این موارد است؛ او سالها را در اروپا به عنوان دانشجو، محقق و دستیار مربی فعالیت کرد. اکنون دکتر آچامپونگ مدرس گروه بهداشت - تربیت بدنی - تفریح و ورزش (HPERS) در دانشگاه آموزش و پرورش، وینبا در غنا است. وی سال گذشته تحقیقی با عنوان "فوتبالیست های آفریقایی در اروپا: مهاجرت، جامعه، و رفتارهای بازگشت" را منتشر کرد. او به عنوان بخشی از تحقیقات خود، با چندین فوتبالیست آفریقایی از جمله ستاره های سابق "ساموئل اتوئو" و "عابدی پله"، در مورد تجربیات خود در انتقال به اروپا صحبت کرد. آچامپونگ به دویچه وله گفت:
بیشتر بازیکنان آفریقایی حتی تحصیلات رسمی ندارند. بیشتر آنها ترک تحصیل کرده اند.
یکی از این نمونه ها "نی اودارتی لمپتی" است که در سال 1991 با غنا قهرمان جام جهانی زیر 17 سال شد. او هنگام آمدن به اروپا نه می توانست بخواند و نه بنویسد و این درک او در قراردادش را دشوار می کرد. لمپتی گفت سالها توسط مدیر برنامه اش فریب خورده است. به گفته آچامپونگ، در دهه 1980 میلادی والدین آفریقایی درباره ی ایده ورود پسرانشان به فوتبال حرفه ای بدبین بودند؛ اما این دیدگاه در اوایل دهه 90 تغییر کرد. وی در ادامه توضیح داد:
پس از موفقیت تیم های آفریقایی در مسابقات قهرمانی زیر 17 سال جهان (غنا 1991- 1995 و نیجریه 1993) مدیر برنامه های خارجی این قاره پی بردند تا فوتبالیست ها را به بازار فوتبال اروپا منتقل کنند.
بیشتر بازیکنان آفریقایی استعداد بالایی دارند اما از نظر تاکتیکی منظم نیستند، بیشتر مشکلات مربوط به عدم مربیگری توسط مربیان واجد شرایط است.
بنیاد جوهانا اومولو
اومولو در سال 2017 بنیادی را تأسیس کرد که به جوانان در داندورا چشم انداز بهتری برای آینده می دهد. بنیاد جوهانا اومولو از خانواده های فقیر با توزیع لباس فرم و وسایل بهداشتی حمایت می کند. این بنیاد همچنین یک آکادمی فوتبال را برای توسعه بیشتر مهارت های پسران و دختران اداره می کند؛ اما اگر آنها در فوتبال موفق نشوند، تحصیلات رسمی مناسبی را پشت سر می گذارند که این شانس موفقیت آنها را در یک زمینه های دیگر بهبود می بخشد. ملی پوش کنیایی معتقد است در دراز مدت بهتر است بازیکنان نوجوان و جوان آفریقایی در کشورهای خود بمانند و میگوید:
وقتی بزرگ شدم، آنها به من می گفتند بچه هایی که فوتبال بازی می کنند در مدرسه چیزی نمی دانند. اما وقتی (به اروپا) آمدم، فهمیدم که این درست نیست. ما به آنها فرصتی می دهیم. اگر ورزش نتیجه نداد، آموزش می تواند كمك كند. من می خواهم این بچه ها موفق شوند. ما در حال تلاش برای ایجاد سازه ای در خانه خود هستیم زیرا در صورت انجام چنین کاری، بسیاری از آنها قادر به تأمین هزینه های زندگی خود خواهند بود.
