شنبه ای در قرنطینه ویروس کرونا. شنبه ای در خانه و بدون فوتبال. شنبه ای بدون لیگ برتر انگلیس و سری آ، بدون فوتبال فانتزی و بدون داشتن اضطراب تمرین. با این حال، در نقطه ای از دنیا، افرادی در حال فوتبال بازی کردن بودند. یک اپلیکیشن نتایج زنده را باز کردم تا کمی از بی حوصلگی ام کم شود و دیدم که لیگ بلاروس به صورت منظم در حال برگزاری است. طبیعی بود که خبر برگزاری مسابقات فوتبال در بلاروس آن هم در حالی که تمام دنیا در قرنطینه بودند، تیتر یک خبرگزاری ها شود. حتی الکساندر هلب، اسطوره فوتبال بلاروس در آن زمان از کریستیانو رونالدو و لیونل مسی دعوت کرد تا به لیگ بلاروس بیایند.
نتیجه یکی از بازی های لیگ بلاروس را باز کردم تا نتیجه اش را چک کنم؛ وقتی چشمم به یک اسم خورد، شوکه شدم. اسلاتسک با نتیجه 1-0 به دینامو برست باخته بود. گلزن بازی، آرتم میلفسکی بود. یک دقیقه صبر کنید، این همان آرتم میلفسکی بود که به او لقب آندری شوچنکوی جدید داده بودند؟ در 35 سالگی همچنان خوش تیپ به نظر می رسید. فکرم معطوف به زمانی شد که از میلفسکی به عنوان بزرگ ترین استعداد فوتبال اوکراین نام می بردند و بزرگ ترین باشگاه های اروپا، او را می خواستند. برای کسانی که این نام را نمی شناسند، به خصوص جوان ترها، آرتم میلفسکی یکی از بهترین استعدادهای اروپا در ابتدای قرن 21 بود.
او فوتبالش را در تیم ملی زیر16 سال بلاروس آغاز کرد اما فدراسیون فوتبال اوکراین برای دادن پاسپورت اوکراین به میلفسکی وارد عمل شد تا او دو تابعیتی شود. سال 2006، نقطه اوج فوتبال میلفسکی بود. او در سال 2006 ابتدا با تیم زیر 21 سال تیم ملی اوکراین، به فینال جام ملت های اروپا رسید و در فینال، اوکراین به هلندِ کلاس یان هونتلار 1-0 باخت. فقط یک ماه بعد، میلفسکی برای حضور در جام جهانی 2006 به تیم ملی بزرگسالان اوکراین دعوت شد. اولین بازی او، وقت های اضافه بازی با سوئیس در مرحله یک هشتم نهایی بود. در ضربات پنالتی که اوکراین توانست 3-0 سوئیس را شکست دهد و راهی یک چهارم نهایی شود، قرار شد میلفسکی پنالتی بزند. پنالتی را چیپ گل کرد و انگشتش را به نشانه سکوت مقابل دهانش قرار داد تا سوئیسی های حاضر در استادیوم را ساکت کند. در دور بعد قرار شد اوکراین به مصاف ایتالیایی برود که در نهایت قهرمان جهان شد. زوج خط حمله اوکراین را در آن بازی دو شوچنکو تشکیل داده بودند؛ آندری شوچنکوی افسانه ای و آرتم میلفسکی ملقب به آندری شوچنکوی جدید. با این حال اوکراین با قبول شکست 3-0 از یک چهارم نهایی جام جهانی حذف شد.
پس از جام جهانی 2006، بایرن مونیخ و اینتر اولین تیم هایی بودند که برای جذب میلفسکی از دینامو کیف اطلاعات خواستند اما پیشنهادی واقعی از راه نرسید. میلان هم به توصیه شوچنکو، اقدام کرد. همه از پتانسیل این بازیکن که می توانست یک پدیده شود، آشنا بودند و در عین حال نقطه ضعف بزرگش هم می دانستند؛ هیولایی که آرام آرام فوتبال میلفسکی را نابود کرد: الکل، الکل های زیاد. نوشیدن مشروبات الکلی فراوان و ماراتن های مستی بی پایان در شب های طولانی کیف. بالاترین حد مستی که در اوکراین آن را "Zapoj" می نامند، همیشه همراه آرتم میلفسکی بود. امانوئل کارره، نویسنده فرانسوی در خصوص اصطلاح Zapoj می گوید:
این کلمه به معنای مست ماندن برای چندین روز بدون لحظه ای هوشیاری است. مثل رفتن از مکانی به مکانی دیگر است اما نمی دانید از کجا به کجا می روید. هر چیزی که به خاطر دارید را از یاد می برید و در این حالت رازهای پنهان زندگی تان را به هرکسی که می بینید می توانید در میان بگذارید. این مثل یک سفر طولانی است.
دوران فوتبال آرتم میلفسکی هم مثل یک سفر Zapoj، طولانی بود و مثل تمام سفرها فراز و نشیب داشت. در سال 2013، دینامو کیف پس از یازده سال همکاری با میلفسکی، بالاخره از سهل انگاری ها و راحت طلبی های او به ستوه آمد. میلفسکی در آستانه انتقال به لیورنو ایتالیا بود تا در سری آ به میدان برود اما او در نهایت سر از قاضی آنتپ اسپور ترکیه درآورد. تیم ها عوض شدند اما مستی های سنگین باقی ماند. در یکی از این شب های مستی، میلفسکی با فراری کالیفرنیای 200 هزار یورویی اش به شدت تصادف کرد و به شکلی معجزه آسا زنده ماند. تست های الکل نشان دادند او اصلا هوشیار نبوده است.
قاضی آنتپ اسپور پس از این اتفاق، قرارداد او را فسخ کرد. هایدوک اشپیلت کرواسی، کونکوردیای رومانی، توسنو روسیه و کیشواردای مجارستان، سایر مقاصد ناموفق میلفسکی بودند تا بالاخره او در سال 2019 به دینامو برست بلاروس، سرزمین پدری اش برگشت؛ جایی که فقط توپ و الکل وجود نداشت. میلفسکی 36 ساله که حالا عضو باشگاه مینای اوکراین است، داستانش حالا فراموش شده است و دیگر کسی او را به عنوان جانشین شوچنکو به یاد نمی آورد. 8 گل در 50 بازی، حاصل کار میلفسکی در تیم ملی اوکراین بود.
به قلم مارکو ترومبتا از وب سایت گل