حمید تراختورچیمن از وقتی یادم میومد علی دایی نوک تیم ملی بود ، یک مهاجم تمام کننده و باهوش و البته نه چندان تکنیکی ، دایی هر چی که بود سالها هیچ مهاجمی نتونست حتی بهش نزدیک بشه ، بعد دایی چند سالی خلا مهاجم نوک به شدت در فوتبال ملی احساس میشد تا اینکه سر و کله یه جوون ۱۸ ،۱۹ ساله پیدا شد ، مهاجمی که فقط سرزن نبود ، تکنیک ، سرعت ، هوش و خلاصه هر چیزی که یک مهاجم کامل نیاز داشت رو میشد تو این جوون دید ، اون اوایل که دیدن یک مهاجم فانتزی و پا به توپ اصلا برامون عادی نبود هر چقدر با دیدن بازی هاش ذوق میکردیم همون قدر هم مطمئن بودیم این پسر گنبدی که فوتبال رو حرفه ای یاد گرفته میتونه تو بهترین باشگاه های اروپایی توپ بزنه ، اون موقع حتی تصور نمیکردیم سردار آزمون که با ۱۸ سال مهاجم اول تیم ملی شده ، لیگ روسیه رو برای تمام دوران فوتبال خودش انتخاب میکنه و تو این لیگ خودش رو هدر میده ، تو این سال ها هر وقت به خودمون گفتیم خوب شاید اصلا سطح فوتبالش در حد همون روسیه بوده و ما زیادی بزرگش کرده بودیم، تلنگر گلهاش به بایرن و اتلتیکو در لیگ قهرمانان اومد به سراغمون و داغ دلمون تازه شد که چرا سردار هیچ وقت ساحل امن روسیه رو رها نکرد و برای رسیدن به رویاهای بزرگ نجنگید ، حسرت و افسوس که چرا هر چی جلوتر رفتیم سردار بیشتر و بیشتر از متن فاصله گرفت و به حاشیه پرداخت ، انقدر که حتی اونایی که روزگاری از دیدن بازی هاش حظ میبردن و و با ذوق و شوق از آینده درخشانش حرف میزدن تبدیل به منتقدای سرسختش شدن، البته هنوز هم برای سردار هیچی دیر نشده ، خیلی از بازیکنا از ۲۶ سالگی به پختگی میرسن و سالهای گل فوتبالشون شروع میشه ، ما هنوز هم امید داریم ، امید به اینکه این بار سردار تصمیم به جنگیدن بگیره و خودش رو به جایی برسونه که حق استعدادهای بزرگه
