|
"غرور. می توانید بینی شکسته خود را درمان کنید، اما اگر به کسی اجازه گلزنی بدهید، غرور خود را نمی توانید ترمیم کنید. اگر با دقت به تیم ما نگاه می کردید، دیگرانی بزرگ تر از من می دیدید اما من این مسئله را دریافتم که اگر قرار بود در نبردی موفق شوم باید با 150 درصد توان خود به سراغ آن می رفتم. نه 80 درصد و نه 90 درصد، بلکه 150 درصد. این قدرت ذهنی است."
|
|
نمانیا ویدیچ و قرار دادن سر خود مقابل ضربه امانوئل آدبایور
|
این بخشی از مصاحبه نمانیا ویدیچ دربازه ذهنیت خود در زمین بود؛ کسی که در زمین بازی به قول خودش 150 درصد توان خود را بکار میگرفت و تا پای جان میجنگید. گاهی رفتار بازیکنان عصر کنونی را در زمین از چهار چوب تلویزیون میبینم و به فکر فرو میروم؛ به این فکر که چه چیزی باعث این تغییر ذهنیت و رفتار بازیکنان در چند سال شد؟ ناگهان کری های چیپ بازیکنان حال حاضر در فضای مجازی را به یاد می آورم و حسرت آن تا دویدن های بی وقفه، آن جنگ های میانه میدان و جدیت بازیکنان و عزم و اراده شان برای تغییر اوضاع بیشتر به دلم میوفتد؛ بازیکنانی که هیچ ترسی از اخراج و اتفاقات حین و بعد بازی نداشتند و گویی ذهنیت جنگنده از بدو تولد در آنها گنجانده شده بود.
|
باستین شواین اشتایگر در فینال جام جهانی 2014
|
به نظر حرفه ای گری بیش از حد ما را از آن فوتبالی که میشناختیم و با آن بزرگ شدیم دور کرده؛ بازیکنانی که از ترس گرفتن کارت و اخراج یا از ترس مصدومیت روی پای بازیکن حریف تکل نرفته و یک پسوند مدرن جلوی نام پستی که در آن بازی میکنند اضافه میکنند؛ بازیکنانی که با خنده به بازی وارد میشوند و برای هر بازی مدل موی مختص آن را دارند.
|
پائولو مالدینی در آستانه 40 سالگی و تکل بر روی پای استیون جرارد - فینال لیگ قهرمانان اروپا سال 2007
|
|
"به همه دوست دخترهای ام خیانت کردم ولی به رم هرگز!"
فرانچسکو توتی
|
وفاداری، کلمه ای که ردپای آن در فوتبال پر زرق و برق گم شده؛ ایجنت هایی که باعث شده اند بازیکنان خود از باشگاه و هوادارن بزرگتر ببینند؛ کسانی که در برهه های حساس سال با مصاحبه هایشان سرنوشت یک تیم را عوض میکنند و باشگاه را در مقابل هواداران قرار داده و آن عشق را از بین میبرند، همان عشقی که توتی و جرارد را در باشگاه هایشان نگه داشت، با وجود همه ضعف و کم و کاستی ها، مگر میشود کسانی که در شرایط بد همراهت بودند را فراموش کنی؟!
|
اشک های فرانچسکو توتی در روز خداحافظی با معشوقه اش
|
به راستی که چنین عشقی نمیتوان در فوتبال تخیل کرد؛ بازیکنان اکادمی، فرزندان باشگاه، کسانی که گویی زاده شده اند که برای آن تیم بجنگند، حضور آنها در زمین به هواداران دلگرمی میدهد زیرا ازین بابت اطمینان دارند که آنها در زمین از هیچ چیز مضایقه نمی کنند و هر لحظه این بیت از نظامی را برایمان تداعی میکنند:
بگفت از دل شدی عاشق بدین سان بگفت از دل تو میگویی من از جان
|
کارلس پویول فرزند لاماسیا
|
اما دست تقدیر بی رحم تر از این حرف هاست که عشق را درک کند، گاهی محکوم به ترک کردن هستی، ترک کردن آن چیزی که روزی تا پای جان برایش میجنگیدی؛ انگار که رسم عاشقی این است،
جان بدهی و ترک کنی؛ عاشق ها دوبار میمیرند، یکبار وقتی از عشقشان جدا میشوند و بار دوم مرگ طبیعی
|
اشک های ایکر کاسیاس در روز خداحافظی
|
عاشق ها همیشه نگران هستند؛ نگران آن روزی که چشم باز کنند و ببینند معشوقه شان رفته و چیزی دیگر جای آن را گرفته است، حتی تصور آن روز هم به تمام بدنم لرزه می اندازد؛چه بلایی بر سر آن فوتبالی که من میشناختم آمده؛ تو آن فوتبال مورد علاقه من نیستی؛ من فوتبال را با وفاداری توتی و جرارد، با دویدن های بی امان مالدینی و زانتی، با بوسه های پویول بر بازوبند کاپیتانی و با هزاران بای دیگر شناختم...اینگونه میشود که ارزو میکنی برگردی به آن دوران
