سحر ورمزیاری، داور لیگ برتر بانوان کشورمان در بخش بانوان قهرمان میهمان طرفداری بود. سحر ورمزیاری در ابتدا با بازی در لیگ بسکتبال و سپس داوری در آن کار خود را شروع کرد و خیلی اتفاقی با فوتسال آشنا شد و اکنون نیز سه سال است که در لیگ برتر فوتبال بانوان فعالیت می کند. او در این مصاحبه در خصوص تغییر رشته ورزشی و به تبع حضور در فوتبال، علاقه به کمک داوری تا داور وسط بودن، رویای حضور در جام جهانی و لیگ های اروپایی، مشکلات فوتبال و داوری بانوان و ... گفت.
گفتگوی مجتبی خیلاپور، خبرنگار طرفداری با سحر ورمزیاری را می خوانید:
ابتدا خودتان را معرفی کنید.
خدمت شما سلام عرض می کنم. سحر ورمزیاری هستم. متولد سال 1371 و کارشناس تربیت بدنی و علوم ورزشی هستم. از سال 1384 به صورت حرفه ای وارد دنیای ورزش شدم. در ابتدا کارم را با بسکتبال شروع کردم و در لیگ دسته یک و سوپر لیگ حضور داشتم. چندین سال در این رشته کار کردم و با تیم های زیادی نیز قرارداد بستم. داوری فوتبال نیز در سومین سال آن هستم و اولین داور خانم لیگ برتری استان مرکزی در رشته فوتبال هستم. علاوه بر داوری، باشگاه ورزشی در شهر مهاجران (شهری نزدیک اراک) دارم که در رشته هایی مانند فیتنس، بدنسازی، تی آر ایکس و ... کار می کنم.
وضعیت کرونا در یک سال اخیر روی کار شما و در کل ورزش چه تاثیری داشت؟
کرونا بین ما و دیگر داوران فاصله انداخت. ما هر سال قبل از شروع مسابقات یک سری جلسات داشتیم که هم تست آمادگی جسمانی و هم کلاس های دانش افزایی و یک سری امتحانات را پاس می کردیم که متاسفانه امسال نداشتیم و مجازی برگزار شد. یک وبینار آنلاین از طرف فدراسیون برایمان گذاشتند که خیلی خوب بود و همه راضی بودند اما هرکاری هم کنیم، آن کیفیت دورهم بودن نیست ولی باز هم فدراسیون زحمت کشید و این کار را برای داوران انجام داد. تست آمادگی جسمانی نیز برای عدم تردد در مسیر در استان انجام شد ولی باز هم آن هر سال برایمان مزیتی بود که با داوران بودیم و از نظر روحی و روانی بهتر بود. علاوه بر این در قرنطینه بودیم و تمرینات آمادگی جسمانی به آن شکل نداشتیم زیرا همه جا تعطیل بود. حال من خودم باشگاه داشتم و در آنجا تمرینات را پیگیری می کردم ولی پارسال از بهمن ماه همه جا تعطیل شد و همه خانه نشین شدند. من خودم به شخصه آمادگی جسمانی ام افت کرد ولی خوب دیگر وقتی متوجه شدیم شرایط کرونا به همین شکل است، مجبور شدیم خودمان را با شرایط وفق دهیم. بنابراین تمرینات هوازی مان را بیرون داشتیم و تمرینات وزنه را در سالن خودم پیگیری می کردم اما باز هم مثل همیشه نبود ولی به هر حال عادت کردیم. به هر حال باید با این شرایط خودمان را وفق دهیم. من از کرونا یاد گرفتم که باید قدر با هم بودن هایمان را باید بدانیم، قدر اینکه در زمینه داوری چند شب کنار هم در اردو بودیم و خیلی خوب بود و اطلاعات مان را رد و بدل می کردیم و به همدیگر روحیه می دادیم و ... در کل خیلی خوب بود اما امسال همه چیز مجازی شد و مجبور شدیم خودمان را با شرایط وفق دهیم. به هر حال کرونا به ما آموخت که این اتفاقات می افتد و باید قدر کنار هم بودن را بیشتر بدانیم.
با توجه به مشکلات و سختی های داوری به خصوص در ورزش بانوان، چرا به این رشته علاقه مند شدید؟
من در ابتدا هیچ علاقه ای به فوتبال نداشتم و خیلی اتفاقی با یکی از دوستان قدیمی ام وارد یک سالن فوتسال شدم و اتفاقی آن جا بازی کردم و از تیم نفت اراک کارم را شروع کردم. البته علاقه زیادی به فوتبال نداشتم زیرا رشته اصلی ام بسکتبال بود ولی داوری فوتبال را از ابتدا دوست داشتم. اکثر داوران نیز در ابتدا فوتبال بازی می کردند. من نیز تقریبا 6-7 سال بازی کردم و سپس به داوری روی آوردم. هیچ وقت پشیمان نشدم زیرا داوری را بسیار دوست داشتم. حتی اطرافیانم می گفتند تو که اصلا فوتبال را دوست نداشتی چرا داور آن شدی؟ کم کم وارد مسابقات شدم و بیشتر به جای اینکه حواسم به بازی باشد، به داوری بود. خلاصه اینکه خیلی اتفاقی شد و مشوقم مربی ام بود که کارت آن را گرفتم و الان هم واقعا از کارم لذت می برم و خیلی بیشتر از داوری فوتسال آن را دوست دارم.
در رابطه با ورزش بانوان نیز پرسیدید، بله شرایط ورزش ما سخت تر از ورزش آقایان است اما خوب این سختی ها به قول معروف عشق می خواهد و اگر آدم در کارش عشق و علاقه داشته باشد، این سختی ها به چشمش نمی آید.
با توجه به اینکه گفتید در ابتدا بسکتبالیست بوده اید، بین بسکتبال و فوتبال کدام را انتخاب می کنید؟
سوال سختی پرسیدید و باید به آن فکر کنم که جواب دهم زیرا بسکتبال برایم یک دنیای دیگر است و قضاوت در فوتبال نیز دنیایی دیگر. اگر الان بخواهم جواب دهم، ترجیح می دهم بسکتبال دیگر بازی نکنم و بیشتر سمت داوری فوتبال پیشرفت کنم. البته ناگفته نماند من دو سال است بسکتبال بازی نمی کنم ولی از دو تیم سوپر لیگ پیشنهاد داشتم که هر دو را رد کردم زیرا شهرستان بودند و به کار خودم آسیب می زد. اما امسال پس از 2 سال مجددا وارد بسکتبال شدم و می خواهم با تیم بسکتبال اراک بازی کنم و قرارداد هم بسته ام. در کل ترجیحم این است که داوری فوتبال را ادامه دهم. شاید از اطرافیانم بپرسید، می گویند بسکتبال انتخابش است ولی عمیق بخواهم فکر کنم باز هم برای پیشرفت، داوری فوتبال را انتخاب می کنم زیرا دنیای بازیگری در بسکتبال خیلی برایم پیشرفتی نداشت چون آن قدر که باید دیده می شدیم، نشدیم و مورد حمایت کافی نیز قرار نگرفتیم ولی در داوری خیلی بیشتر حمایت می شویم. راه برای پیشرفت در داوری نیز زیاد است. من سومین سال قضاوتم را تجربه می کنم و خیلی راه مانده تا بخواهم به هدفی که می خواهم برسم. البته آن چیزی که در خودم می بینم، به آن می رسم ولی واقعا تلاش می خواهد. بسکتبال واقعا زندگی و حرف اول و آخرم بود اما الان نه. حتی امسال برای تیم اراک بازی کردم، یک سری شرایط داشتم و با مربی شان صحبت کردم که قبول کردند. در کل داوری فوتبال را خیلی بیشتر به آن علاقه مند شده ام و در آن پیشرفت زیادی داشتم.
خودم هم فکرش را نمی کردم این قدر زود از بسکتبال کنار بروم. حتی در بسکتبال نیز قضاوت داشته ام ولی فوتبال به نظرم پیشرفت بیشتری دارد. با وجود اینکه بازیکن سوپر لیگ بسکتبال بودم، در داوری نیز موفق شدم خیلی راحت تست ها را پاس کنم و بدنم همیشه نسبت به بقیه آماده بود ولی همین الان بین داوری فوتبال و بسکتبال، داوری فوتبال را صد در صد انتخاب می کنم. به نظرم آدم برای شروع هر کار، باید انتهایش را نیز ببیند. در ابتدا به من می گفتند در فوتسال بمان و سمت فوتبال نرو ولی من در هر دو بودم و با محیط هر دو رشته آشنا بودم اما انتهای هر دو رشته را دیدم و خیلی مطمئن و با اعتماد به نفس فوتبال را انتخاب کردم چون پیشرفتم در این رشته خیلی بیشتر است.
خانواده چگونه با تصمیم تان کنار آمدند؟ مخالف حضورتان در داوری فوتبال نبودند؟
خانواده در ابتدا خیلی مخالفت می کردند زیرا من خیلی آسیب می دیدم. به قول خودمان از سالن می آمدیم دست و پایمان شکسته بود و زمین خورده بودیم. خلاصه که خانواده مخالفت می کرد و می گفت مگر به شما پول می دهند یا مورد حمایت قرار می گیرید؟ برای دو مسابقه به خود آسیب می زنید و ارزش ندارد. اما خوب من روی حرفم پافشاری کردم زیرا از جایی که خودم را می شناسم، با ورزش زندگی ام را ادامه داده ام و دیگر مشکلی نداشتند. الان هم موفقیت هایم در داوری را دیدند و خیلی خوشحال و پشتوانه ام هستند. خدا را شکر از این نظر همه چیز خوب است. بسیاری از بانوان از طرف خانواده چنین حمایت هایی را ندارند ولی من از طرف خانواده چنین حمایتی را مخصوصا از سوی پدر و مادرم داشتم.
به داوری می توان به چشم یک شغل و منبع درآمد نگاه کرد؟
به عنوان شغل که بخواهید روی درآمدش حساب کنید، خیر نمی توان روی آن حساب کرد مخصوصا تا جایی که اطلاع دارم آقایان داور نیز داوری شغل دومشان است و فکر نمی کنم کسی به چشم شغل اصلی و درآمد روی آن حساب کند. برای من نیز چنین چیزی اصلا ممکن نیست. برای آقایان نیز در صحبت ها که مطرح می شود، بعید می دانم این گونه باشد. بیشتر عشق و علاقه است که ما به سمت این کار می آییم.
از مشکلات داوری و فوتبال بانوان در کشورمان بگویید.
نبود امکانات در بخش بانوان خیلی مسئله مهمی است و متاسفانه آن گونه که باید، امکانات وجود ندارد. ما در فوتبال می بینیم که بانوان یک سری کم و کاستی ها دارند ولی خوب در آقایان این مسائل به ندرت دیده می شود. در رابطه با داوری، بارها شده که در کلاس هایی که رفتیم، داوران پیشکسوت و قدیمی تر خیلی وقت ها در خصوص یک سری مسائل صحبت کرده اند و باز خدا را شکر به نظر من وضعیت خیلی بهتر از سال های قبل شده ولی باز هم جا دارد که حمایت و رسیدگی شود. ما هم هر زمان صحبت کرده ایم، گفته اند به خاطر نبود بودجه است. من در این 2-3 سال نیز به نظرم تفاوتی از لحاظ درآمدی بین بانوان و آقایان به آن شکل نبوده، یعنی این طور نبوده که آقایان درآمد میلیونی یا میلیاردی داشته باشند و به هر حال کمی و کاستی وجود دارد اما مثلا در در بخش های دیگر آن حمایت نیست. مثلا اسپانسری که در داوری آقایان است، در بخش بانوان نیست. در واقع اسپانسرها از داوران حمایت نمی کنند. مثلا می بینیم یک تیم با اسپانسر خوب به زمین می آید و تیمی دیگر به نسبت ضعیف تر است. این ها جزو مشکلات است. فکر نمی کنم این برای ما باشد. به هر حال بابت وضعیت اقتصادی این مسئله در کشورهای دیگر نیز وجود دارد ولی در کل کمبود امکانات واقعا وجود دارد.
در خصوص این مسئله، همه چیز به پول برمی گردد. همه مسائل به اسپانسر قوی بازمی گردد. دختران مان باید بیشتر حمایت شوند. اینکه همه به خصوص آن ها که در لیگ های پایین تر هستند، اسپانسر مالی خوب داشته باشند. طوری نباشد که یک تیم خیلی خوب ساپورت شود ولی تیمی دیگر نه. از جانبی دیگر، خیلی خوب می شد اگر خانمی به عنوان ورزشکار با یک باشگاه قرارداد می بست و آن قدر قرارداد مالی خوبی می بست که دیگر خیالش راحت باشد و شش دانگ حواسش به بازی باشد نه اینکه به خاطر مشکلات، مجبور شود از کارش مرخصی بگیرد و سر مسابقه بیاید. خوب پس این یک مشکل است. بهتر است بازیکن تمرکزش را روی فوتبال به عنوان کار خود بگذارد زیرا از آن پول درمی آورد. این گونه نباشد مثلا مرخصی بگیرد که سه روز می خواهد مسابقه دهد و تازه نگران این نیز باشد که آن شغلش را از دست ندهد. در آقایان نیز همین گونه است و شغل دوم محسوب می شود. اگر ساپورت مالی شود، شغل اصلی اش می شود ولی الان در ورزش بانوان این گونه شده که چه بازیکن چه داور باید از آن شغل خود مرخصی بگیرد تا سراغ فوتبال بیاید. اگر این حمایت بود وضعیت خیلی بهتر می شد. این ها بستگی به ساپورت مالی دارد که داور یا بازیکن نیازی به کار کردن در جایی دیگر نداشته باشد. این مسئله در تمامی رشته های ورزشی نیز است و این گونه نیست فقط بگویم در فوتبال وجود دارد. اطرافیان من بازیکن، ورزشکار و مربی هستند و می گویند در رشته های ما نیز این مشکلات وجود دارند، اسپانسر نیست و ... حتی ممکن است در کشورهای دیگر نیز درگیر این قضیه باشند زیرا کرونا همه مسائل را درگیر کرده و شرایط اقتصادی به هم ریخته است. مثلا بابت کرونا، ما امسال در پیش فصل نتوانستیم کلاس های دانش افزایی مان را سپری کنیم ولی به جای آن وبینار گذاشتند. انصافا فدراسیون تا جایی که توانست کلاس ها را خوب برگزار کرد و به خوبی جبران شد و تست ها نیز خود استان برایمان اوکی کرد که به خاطر کرونا جایی نرویم. باز هم این ها پوئن مثبتی بود.
اگر مشکلات مالی وجود نداشت و داوری شغل و منبع درآمد اصلی شما بود، این مسئله باعث می شد تمرکزتان بهتر شود و به تبع روی قضاوت تان تاثیر بهتری بگذارد؟
بله تاثیر بیشتری که قطعا دارد. نه فقط بازیکن، بلکه داور نیز اگر درآمد بیشتری داشته باشد، تمرکز بیشتری روی کارش می گذارد اما تا به حال نشده که من یا همکارانم بیایند و بگویند امروز بد سوت زدم زیرا تمرکزم جایی دیگر بود و با رئیسم در اداره یا شرکتم درگیر شده بودم. برای من که این چنین نشده است. با این حال اگر درآمدها بیشتر شود ، وضعیت خیلی بهتر خواهد شد و به پیشرفت من و بقیه کمک می کند. خوشبختانه تا به حال این چنین نشده که کسی بابت عدم تمرکز بد سوت بزند. اصطلاحی ما داریم که هر اتفاقی افتاده، پشت در بگذاریم و وارد زمین شویم. یعنی تمام حواس مان باید به قضاوت باشد و قضاوت نیز کاری آسان نیست. دوست نداریم وقتی از زمین بیرون می آییم، خودمان شرمنده خود شویم. دوست داریم شب راحت بخوابیم. البته اشتباه پیش می آید. هر داور هرچقدر خوب و آپدیت و بین المللی باشد، باز هم اتفاق و اشتباه پیش می آید و هیچکس کامل نیست.
مسئولان هیات فوتبال، کمیته داوری، تربیت بدنی و دیگر ارگان ها، انتظارات تان را برآورده کرده و در شان داوری برخورد کرده اند؟
در مورد فدراسیون که صحبت کردم که وضعیت چگونه بوده است اما در مورد هیات فوتبال و دیگر ارگان های استان، حمایت ها خوب بوده ولی یک سری انتظارات خودم دارم. مثلا دوست دارم کلاس های بیشتری برایمان بگذارند و دورهمی ها و جلسات داوری بیشتر باشد ولی خوب اکنون به خاطر کرونا چنین چیزی نیست. خیلی وقت است هیات داوری جلسه نگذاشته، شاید هم بوده و من در جریان نبودم اما خوب به عنوان لیگ برتری این انتظار را دارم هر ماه برایمان یکی دو جلسه بگذارند. الان کتاب و قوانین جدید آمده و خود فدراسیون با وبینار این ها را برایمان به روز کرد اما خوب استان هیچ جلسه ای برای داوران نگذاشته که کتاب را برایمان تفسیر و ما را آپدیت کنند. من به عنوان یک داور لیگ برتری انتظار دارم حداقل ماهی یک بار این جلسات را بگذارند. البته ناگفته نماند ویروس کرونا در این مسئله دخیل بوده است. تا سال گذشته جلساتی بود که آقای آذرنیا می گذاشتند ولی الان خیلی وقت است چنین کلاسی حتی مجازی نیز نداشته ایم. انتظار داریم با نفرات محدود در رابطه با قوانین برایمان کلاس بگذارند. حتی مجازی هم بگذارند مشکلی نیست. مثلا فدراسیون یک وبینار باکیفیت برایمان گذاشت و کارش را انجام داد اما استان هنوز چنین کاری انجام نداده و حمایت نکرده اند تا قوانین و کتاب جدید به دستم برسد و ما دوره کنیم.
با توجه به مشکلاتی که گفتید، بین داوران خانم و آقا تبعیض وجود دارد؟
متاسفانه بله چنین چیزی است. نه فقط در کشور خودمان، بلکه در کشورهای دیگر نیز تبعیض جنسیتی وجود دارد. خودتان حتما شنیده اید که چقدر فرق بین ورزش بانوان و آقایان می گذارند. در کشور ما نیز متاسفانه چنین شرایطی است. این مسئله به نبود اسپانسر برمی گردد. مثلا ما اعتراض می کنیم چرا فلان امکانات آقایان برای بانوان نیست، می گویند اسپانسر برای بانوان خیلی هزینه نکرده است. یعنی فدراسیون مقصر نیست. در واقع اسپانسر به خاطر اینکه بازی های بانوان پخش زنده ندارد و خیلی رسانه ای نمی شود، خیلی برای بانوان هزینه نمی کند. پارسال و امسال که اسپانسر نفت پارس برای داوران بود. در فوتسال نیز دقیق یادم نیست ولی یک دوره نامینو اسپانسرمان بود. مسلما اسپانسر هزینه می کند تا دیده شود. وقتی در بانوان آن قدر تبلیغ نمی کند، به خاطر این است که تبلیغش دیده نمی شود. ما نیز نمی توانیم کاری کنیم. کسی هم پاسخگو نیست. فقط می گویند اسپانسر خیلی هزینه نکرده است. ما نیز به دنبال مقصر نمی گردیم.
در خصوص دوران حرفه ایتان در این 3 سال بگویید.
سال اول قضاوتم کلا داور چهارم بود. در سال دوم هم کمک داور و هم داور چهارم بودم. سال سوم که امسال است، از هفته قبل بود که بازی های لیگ دسته اول را به عنوان داور کمک پرچم زدم. می دانید که داور خودش انتخاب می کند چه نقشی داشته باشد و من بیشتر کمک داوری را دوست دارم. در واقع کمک داوری را بیشتر از داور وسط دوست دارم. مسابقات مهمی نیز قضاوت داشته ام که یکی از آن ها، دیدار هفته گذشته البرز و همیاری بود که البرز 2-1 پیروز شد.
به نظرتان جوانگرایی در داوری امری خوب است؟
بله خیلی موافق این هستم که از داوران جوان استفاده شود اما نه اینکه طوری شود که داوران قدیمی کلا کنار گذاشته شوند. به داور جوانی مانند من ابلاغ می شود و وقتی ببینم در آن تیم داوری، دو داور باتجربه حضور دارند، خیلی خوشحال می شوم و خیالم راحت می شوم. هم اینکه می توانم از تجربیات شان استفاده کنم و هم اینکه ما شب قبل بازی جلسه می گذاریم و صحبت می کنیم و این واقعا برایم خیلی خوب است. در واقع کار کردن با داوران باتجربه و کاربلد خیلی خوشایند است زیرا از آن ها پس از هر مسابقه چیزهای زیادی یاد می گیرم. در کل موافقم به داوران جوان میدان داده شود. کاری که فدراسیون کرده و امسال سال دومی است که داوران کم سن و سال را وارد کار می کند. ما سال گذشته در داوری می دیدم که بچه های متولد 78-79 حضور دارند ولی خوب خیلی کم تجربه بودند. این نشان می دهد فدراسیون برای این بچه ها برنامه دارد. امسال خیلی از استان ها داوران جوان خود را معرفی کرده اند. شاید یکی دو سال به آن ها قضاوت نرسد اما به نوعی آن ها را نگه داشته اند و روی آن ها کار می شود تا در سال های آینده به فدراسیون و لیگ تزریق شوند. در کل موافق جوانگرایی هستم ولی به شرط اینکه داوران باتجربه نیز در لیگ باشند زیرا واقعا دلگرمی هستند. در واقع وقتی در ابلاغ هایم می بینم داور باتجربه و بین المللی نیز کنارم است، دلم قرص می شود. از طرف دیگر خوب است داوران جوان نیز بیایند و کنار این داوران با تجربه قضاوت کنند تا وقتی آن ها کنار رفتند، بتوانند جایگزین خوبی برای قدیمی ها باشند.
در داوران خارج و داخلی چه بین بانوان و چه آقایان، الگو یا الگوهایی دارید؟ دوست دارید جای کدامیک باشید؟
از داوران آقا، آقای علیرضا فغانی الگوی من است که متاسفانه از ایران رفتند. در بخش بانوان، خانم مهناز ذکایی و خانم مهسا قربانی را به چشم الگو می بینم. هردو از داوران خوب و بین المللی فوتبال مان هستند. از بین بانوان اروپایی، خانم استفانی، اولین داور لیگ اروپا یکی از الگوهایم است و خیلی از قضاوت هایشان را دیده ام. تا به حال نشده بخواهم که جای کسی باشم. سعی کرده ام الگو قرار دهم و مانند یک داور خوب، قضاوت کنم اما خوب خانم ها ذکایی و قربانی را الگو قرار می دهم. هر دو از همکاران خوب هستند و کنار هردو نیز داوری کرده ام. با خانم قربانی در دسته یک کمک ایشان بودم ولی ایشان کمک من در بازی بود. اولین تجربه من در کنار ایشان بود. خیلی استرس داشتم و اولین بار بود می خواستم پرچم بزنم. ایشان خیلی به من کمک کرد و دلداری داد و گفت نگران نباش. هرکجا که مشکل داشتی ما کمکت می کنیم. باید از جایی شروع کنی تا ترست بریزد. خانم ذکایی نیز هر زمان با ایشان داوری کرده ام، خیلی کمکم کرده اند و اطلاعات شان را به من و دیگر داوران داده ام. در مورد آقای فغانی، خوب تا به امروز ایشان را ندیدم ولی دوست دارم یک روز این اتفاق بیفتد و کنار داوران بزرگ قضاوت داشته باشم و پرچم بزنم چه در ایران و چه در خارج از ایران. چرا که نه؟ من هم دوست دارم در کشورهای دیگر قضاوت کنم. واقعا همه این هایی که اسم بردم، یک روز مانند من بوده اند و با صبر و تلاش زیاد به این مرحله رسیده اند و مزد زحمات خود را گرفته اند.
سقف آرزوهایتان چیست؟ به داوری در خارج از کشور فکر می کنید؟
یکی از آرزوهای بزرگم، قضاوت بین المللی است و خیلی به آن فکر می کنم و برایش تصویرسازی ذهنی انجام می دهم. باید برای آن تلاش کنم. سقف آرزوهایم در داوری این است که بتوانم یک روز در کنار بزرگان داوری و کسانی که حرفی برای گفتن دارند، چه آقا چه خانم، در سطحی بالاتر از آسیا قضاوت کنم. حتی به جام جهانی هم فکر می کنم. چرا که نه؟ وقتی این همه خانم و آقا کنار هم در مسابقات سطح بالا راحت قضاوت می کنند، چرا من جزوی از آن ها نباشم؟ هیچ محدودیت و مانعی نیست مگر اینکه خودم محدود و مانع شوم. واقعا یکی از آرزوهای بزرگم است که در داوری در کنار بزرگان در بازی های بزرگتر از سطح آسیا مانند جام جهانی یا لیگ های اروپایی قضاوت کنم. نه فقط من، بلکه خیلی از بانوان و آقایان دیگر نیز ممکن است این آرزو را داشته باشند. این مسئله به این بستگی دارد که شما چقدر تلاش کنید زیرا هیچ چیز بدون تلاش به دست نمی آید.
و حرف پایانی؟
صحبتی ندارم. از شما و رسانه طرفداری تشکر می کنم که از بانوان حمایت می کنید. انشاالله روزی برسد که هیچ تفاوتی میان زن و مرد در هیچ جای کره زمین نباشد و همه با هم یکسان و یکدل باشیم. باز هم از شما تشکر می کنم. از این مصاحبه نیز لذت بردم و خوشحال شدم. مجددا از حمایت تان از ورزش بانوان تشکر می کنم.
