حسن تفتیان مهمان طرفداری در برنامه ملاقات با چهره ها بوده است. در بخش اول گفت و گو با سریع ترین مرد ایران، یگانه عصاری موضوعات مهمی را مطرح می کند. شرایط و امکانات دو و میدانی ایران، علاقه تفتیان به این ورزش و همچنین رابطه او با بزرگان دو و میدانی جهان. تا پایان این بخش از گفت و گوی جذاب با ما همراه باشید.
سلام خدمت مخاطبان طرفداری. یگانه عصاری هستم، امروز در خدمت سریع ترین مرد ایران، آقای حسین تفتیان هستیم. آقای تفتیان به رسانه طرفداری خوش آمدید.
سلام خدمت شما و همه بینندگان، در خدمتتان هستم.
با کرونا چه کار می کنید.
این روزها مقوله جدیدی آمده که بعد از جنگ های جهانی دنیا را بهم ریخته و شرایط جدیدی را برای مردم همه دنیا به وجود آورده است. این قابل استثنا هم نیست و حتی ورزشکاران هم مثل خیلی دیگر از مردم تمرین و ورزش می کنند، من هم بعد از دوران قرنطینه خانگی که باید به هرحال در خانه بود، تقریبا می توان گفت تمریناتم را شروع کردم. خداراشکر با این شرایط سخت هم توانستم چند مسابقه بدهم و فعلا هم سخت تمرین می کنیم برای مسابقات المپیک که اعلام شد قطعا برگزار می شود، تقریبا 9 ماه دیگر تا المپیک فاصله داریم و همچنین مسابقات قهرمانی داخل سالن جهان که اواخر امسال برگزار می شود.
الان سریع ترین مرد ایران روزی چند ساعت تمرین می کند.
روزی شاید 5 ساعت، بعضی وقت ها کمتر و بعضی وقت ها بیشتر ولی خیلی هدفمند تمرین می کنم.
این تغییر زمان برگزاری المپیک به سود شما بود یا به ضرر شما.
بخواهم خیلی واقع گرایانه نگاه کنم، متاسفانه این اتفاق به ضرر ما شد چون شرایطی ایجاد شد در ورزش ایران که مقداری توجه و امکاناتی که باید در اختیار المپیکی ها قرار داده شود فعلا نیفتاده چون همه می دانیم شرایط، شرایط خاصی است و در این وضعیت خاص باید اتفاق ویژه ای رقم بخورد من همیشه مثالم این است، وقتی مربی فوتبال یا بازیکن خارجی فوتبال را می آوریم و یک اتفاقی برایش می افتد و تمام ارگان های دولتی و حتی خیلی از ارگان های خارج از ورزش هم می آیند به این بحث ورود می کنند و دست به دست هم می دهند تا اتفاق مورد نظر بیفتد و خدایی نکرده اتفاق بدی برای ورزش کشور نیفتد، الان هم فکر می کنم المپیک میدان خیلی بزرگی است و نیاز به حمایت ملی دارد. حتی ارگان های خارج از ورزش باید کمک کنند تا بتوانند شرایط ویژه تری را برای المپین هایمان در زمان باقی مانده داشته باشیم تا بتوانیم با آمادگی خوبی در مسابقات شرکت کنیم چون به نظر من اینکه صرفا در المیپک شرکت کنیم، خود سهمیه آوردن افتخار است اما اینکه در آنجا با نتایجی خوب که حتی می تواند این رقابت نزدیک باشد به مدال، خیلی اتفاقات جالبی برای کشورمان رقم می خورد.
شما جزو اولین نفراتی بودید که سهمیه المپیک توکیو را گرفتید. از روی که سهمیه را گرفتید، حمایت ویژه و اتفاق ویژه ای برایتان از سمت فدراسیون افتاده است؟
متاسفانه در بدترین زمان ممکن به سهمیه رسیدم چون رئیس فدراسیون در اواخر کارشان بودند و فدراسیون با سرپرست اداره می شد و شرایط با ثباتی نبود و متاسفانه تا به این لحظه حمایت ویژه ای ندیده ام البته شرایط این اواخر عوض شده و تقریبا یک ماه پیش انتخابات فدراسیون بود و آقای صیامی آمدند که به ایشان تبریک می گویم امیدوارم زودتر کار را شروع کنیم و بتوانیم با هدف مندی خوب و حمایت جدی، به جلو برویم و در این شرایط سخت مقداری حمایت نسبت به ورزشکار داشته تا سال آینده اتفاقات خوبی را شاهد باشیم.
مشخصا چه انتظاری از مسئولین دو و میدانی دارید.
همیشه گفته ام، حداقل هایی که نیاز است برای یک ورزشکاری که در سطح المپیک است را باید فراهم کنیم در واقع وظیفه فدراسیون است که این امکانات را برای ملی پوشان فراهم کند. این ها هم خواسته های زیادی نیست، مثل مربی، اردوی تدارکاتی، مسابقات تدارکاتی و امکاناتی که برای ورود به مسابقات المپیک جزو حداقل ها است و ما همیشه دغدغه این اولیه ها را داشته ایم و این خیلی بد است.
برخی ورزشکاران معتقدند تقسیم منابع دو و میدانی عادلانه نیست و مشخصا به احسان حدادی می رسد نه بقیه ورزشکاران که شاید محق تر هم باشند. شما قبول دارید؟
من نمی توانم راجع به شخص خاصی صحبت کنم که چه کسی حقش است و چه کسی حقش نیست و در این جایگاه نیستم، مطمئنا کسی که دارد مدیریت می کند فدراسیون را، این تصمیم را خیلی بهتر از من می تواند بگیرد اما صحبتی که هست این است که ما باید به تمام ورزشکارانمان به یک چشم نگاه کنیم در واقع با توجه به رکوردها و عناوین و سبقه ورزشی که دارند به آنها امکانات دهیم و آنها را به سمت جلو پیش ببریم و فکر می کنم اگر این اتفاق بیفتد هیچکس ناراضی نیست.
الان گفتید امکانات برای شما که سریع ترین دونده ایران هستید، حداقلی است. بله؟
فعلا که هیچ اتفاقی نیفتاده است.
یعنی تمام چیزهایی که برای یک تمرین سبک می خواهیم هم مهیا نیست؟
می توانم بگویم در یک سال گذشته امکانات صفر بوده و چیزی نبوده که بخواهیم در موردش صحبت کنیم به هرحال بخشی از آن کرونا بود اما بخشی از آن هم به این موضوع ارتباط نداشت و خیلی از فعالیت های ورزشی در ایران هم در حال انجام بود ولی هیچ چیزی در اختیار من نبود، نه مربی داشتم، نه اردو، الان نزدیک 4 سال است که حقوق هم نمی گیرم و تنها حمایتی که این مدت شده، حقوقی است که از طرف کمیته ملی المپیک بوده و آن هم به همه سهمیه دارها پرداخت می شود.
یعنی الان حقوقی از ورزش نمی گیرید.
به جز کمیته ملی المپیک، نه متاسفانه.
اولین بار چه زمانی متوجه شدید می توانید دونده شوید.
خودم خیلی دو و میدانی را دوست داشتم حتی شاید خیلی از بچه ها فوتبال یا رشته های دیگر را نگاه کنند ولی همان معدود دفعاتی که تلویزیون دو و میدانی را نشان می داد ترجیح می دادم دو و میدانی را نگاه کنم و همیشه در مسابقاتی که در مدرسه برگزار می شد، دونده می خواستم باشم و همیشه هم برنده می شدم و این شاید در ذهن و استعداد من بود. خیلی اتفاقی این جرقه زده شد و به سمت دو و میدانی آمدم و الان نزدیک 15 سال است که دو و میدانی کار می کنم، نزدیک به 10 سال است که عضو تیم ملی هستم و این اتفاقاتی بوده که افتاده است.
قبل از آن هم فوتبال و تکواندو کار می کردید؟
بله فوتبال بازی می کردم و در سطح حرفه ای و چمن، سنم کم بود و هندبال و تکواندو.
الگویی داشتید که وارد این رشته شدید؟
آن زمان امکانات و فیلم نبود که ببینیم، اولین فیلم های صد متر دنیا که دیدم، دوستم که از اینترنت های ضعیف و کند داشت، دانلود کرده بود و روی سی دی ریخته بود و رایت کرد و به من داد و من توانستم روی کامپیوتر نگاه کنم. فکر می کنم 3 فیلم صد متر 10 ثانیه بود که من 300 بار آنها را دیده بودم و دیگر هیچی نداشتم و می زدم از اول پلی می شد ولی نه اینکه از اول الگو داشته باشم. ولی از زمانی که اسم ها را شناختم، برای خودم الگوهایی پیدا کردم.
گفتید فوتبال بازی کرده اید و خیلی ها الان معتقدند که امکانات در اختیار فوتبالیست ها است و در رشته های انفرادی خیلی امکاناتی نیست ولی فوتبالی ها می گویند به ما حسادت می شود و چنین چیزی نیست. چنین نظری داری و در اصطلاح، ضد فوتبالی؟
نه ضد فوتبال نیستم من حس می کنم با توجه به محبوبیتی که فوتبال در دنیا و کشورمان دارد حتی شاید امکاناتشان کم هم است ما می بینیم خیلی وقت ها تیم ملی مان روی چیزهای خیلی ابتدایی مصاحبه می کنند سرمربی و بازیکنانش یا همین تیم های باشگاهی، با توجه به این جایگاهی که فوتبال دارد در کشورمان شاید بعضی وقت ها انتقادی شود ولی همیشه صحبتم این بوده که دو و میدانی ایران با دو و میدانی جهان خیلی فاصله دارد حتی شناخته شدنش توسط مردم واقعا خیلی اختلاف دارد با چیزی که در دنیا، آمریکا و اروپا است و من همیشه از این ناراحتم که چرا دو و میدانی درکشورمان شناخته شده نیست و خودم را هم یکی از این دلایل می دانم و نمی گویم تمام تقصیر دیگران است، خود من به عنوان بخشی از جامعه دو و میدانی باید کاری کنم تا دو و میدانی شناخته شود. فدراسیون وظیفه اش این است که بیشتر شناخته شود، رسانه های جمعی و همه، باید کاری تیمی انجام شود تا همه دو و میدانی را بشناسند.
همین الان پشیمان نیستی که فوتبال را ادامه ندادی و رفتی دو و میدانی.
اگر از لحاظ مالی بخواهم نگاه کنم که مطمئنا خیلی زیاد البته در کشور ما اینجور است، ورزشکاران صد متر مرد که در دنیا دارند مسابقه می دهند، خیلی درآمدهای عیجب و غریبی دارند و از فوتبالیست ها کم ندارند ولی متاسفانه اینجا شرایط مالی و قراردادها خیلی کم و افتضاح است. ولی از لحاظ اینکه من علاقه مند بودم و عشق این کار را داشتم، من صد بار دیگر هم می خواستم به عقب برگردم، دو و میدانی را انتخاب می کردم چون خیلی خاص است و حال می کنم به من می گویند سریع ترین مرد ایران و از این بابت خوشحالم.
یوسین بولت زمانی در تمرین تیم دورتموند شرکت کرده بود و پیشنهادهایی هم داشت، به خاطر سرعت بالایت شده فکر کنی بروی سمت فوتبال.
بله خیلی زیاد به سرم زده.
کلا با تیم های فوتبال تمرین داشته ای؟
با بازیکنان فوتبال زیاد، با آنها در ارتباط هستم حتی بعضا به آنها تمرین می دهم و با هم تمرین می کنیم و آن هم به خاطر این موضوع سرعت است چون فاکتور مهمی در فوتبال است ولی تا حالا با تیمی تمرین نکرده ام.
چرا دونده های ما نمی توانند به رکوردی برسند که دونده های آفریقایی و آمریکایی رسیده اند، کلا چنین پتانسیلی نداریم یا به خاطر موضوع امکانات است؟
این بحثی است که ساعت ها می توانم در خصوصش صحبت کنم چون یک عامل نیست که این اتفاق می افتد.
چرا ما به زیر 10 ثانیه نمی رسیم.
خیلی جالب شد، حسن تفتیان چند سال است که در رکورد 10 ثانیه می چرخد و رکوردش 9 نمی شود با اینکه چند صدم ثانیه با آن فاصله دارد. چون حسن یک مسیری را طی کرده مثلا از 13 ثانیه، از 13 به 12 و 11 رسیده و این 11 تا 10 را صدم به صدم آمده و یک اتفاقاتی افتاده، ولی از یک جایی به بعد، این در هرشغلی است و هر بیننده ای که دارد می بیند، در شغل و حرفه خودش اگر بخواهد به تاپ دنیا برسد خیلی سخت است، چه پیانیست یا نویسنده باشد، هرچیزی، کارگردان، بازیگر و هرکسی که این ویدیو را می بیند، در شغلش خودش فکر کند و این واقعا زیر 10 ثانیه همان تاپ دنیا است. یعنی باید ابر و باد و مه و خورشید و فلک دست به دست هم دهند تا شاید این اتفاق بیفتد، اگر اینطوری نبود خیلی از دونده های گردن کلفت در دنیا داریم، استعدادهای عجیب و غریب، ژنتیک عجیب و غریب و امکانات خوب ولی باز هم این اتفاق برایشان نیفتاده است اما من در ایران، واقعا می گویم، خیلی وقت ها فکرم درگیر چیزهایی بوده که حتی رقیبانم به آنها فکر هم نکرده اند. من 3 4 مسابقه جهانی را به خاطر ویزا از دست دادم در صورتی که رقبایم اصلا نمی دانند ویزایشان چطوری گرفته می شود و شرایط سفرشان چطور مهیا می شود. من خیلی وقت ها این دغدغه را داشته ام که توروخدا برایم مربی بگیرید که بروم تمرین کنم، توروخدا اردو بگذارید تا تمرین کنم چون المپیک و قهرمانی جهان را در پیش دارم ولی هیچ وقت رقبای من حتی به این فکر هم نکرده اند. من خیلی بی دردسر و آسان و با هزینه شخصی ورودی المپیک را گرفتم در صورتی که کشورهای دیگر خیلی سرمایه گذاری می کنند و پول خرج می کنند تا سهمیه المپیک را بگیرند و آن هم در رشته دو و میدانی و گل سر سبدش، دوی صدمتر و ما همین حضورمان در 50 مرد سریع سال خودش یک اتفاق عجیب و غریب است. همه این ها را باید کنار بگذاریم و ببینیم که آیا توانسته ایم کمی به حسن کمک کنیم تا بتواند به سمت 9 ثانیه برود؟ خیلی وقت ها بوده و خیلی وقت ها هم نه. یعنی شاید حمایت های مقطعی ای بوده و اردوها و تمریناتی بود که نتایجش را دیده ایم، 10.03 اتفاق افتاده دو بار، قهرمانی جهان برای اولین بار رفته ایم و به فینال دنیا رفتیم، قهرمان آسیا شده ایم چندین و چند بار در حالی که ما قبلا به فینال آسیا هم فکر نمی کردیم. اما تا قطع می شود، خب این پایین می آید و دوباره رساندنش به پیک بدن و رکورد حول و حوش 10 ثانیه دیگر اینجا واقعا سخت است چون این مرز 10 ثانیه خیلی سخت است و دارید می روید برای رسیدن به تاپ دنیا. یعنی نه و نود و خورده ای، واقعا در رقابت مدال المپیک است و وارد مدال جهان و المپیک می شوی و این اتفاق را شما در نظر بگیرید، به هر ایرانی ای بگویید، یک ایرانی می تواند در صدمتر المپیک مدال بگیرد، می گوید نه. خب کار سخت است وقتی هیچکس باور ندارد و یک حمایت همه جانبه می خواهد ولی متاسفانه این اتفاق تا الان نیفتاده است.
از بین رقبایتان با کسی در ارتباط هستید؟
با خیلی ها، از یوسین بولت گرفته زمانی که ورزش می کرد، آسافا پاول که دوستم است چون ما رقابت های تدارکاتی زیادی داریم مثل لیگ های جهانی و این مسافرت ها را ورزشکاران به صورت انفرادی و با هم می روند تا مسابقه دهند و این سفرها، یک شب قبل از مسابقه، یک روز، روز مسابقه و یک روز هم روز بعد از مسابقه شرایطی را به وجود می آورد که در صرف غذا و هتل و این ها، دوستی ای بین همه به وجود می آید، یک دوستی خیلی صاف و صمیمی که من خیلی خوشم می آید از آن یعنی شاید در آن 10 ثانیه با هم دشمن هستند ولی قبلش خیلی راحت و خونسرد با هم دوست هستن، شما نگاه کنید دیگر، یوسین بولت و یوهان بلیک اول و دوم دنیا بودند در حدی که هرکدام اول می شد کلی میلیون دلار پول بیشتر گیرش می آمد ولی قبلش خیلی خوب با هم تمرین می کردند و خیلی با هم دوست بودند و این را خیلی دوست دارم.
با توجه به شرایطی که وجود دارد، چه انتظاری از خودت داری و چه نتیجه ای را در المیپک برای خودت پیش بینی می کنی.
به لحاظ ذهنی آدم خیلی نامحدودی هستم و ذهنم ته ندارد و نمی گویم این ته ذهن من است، مثلا من طلای المپیک را بگیرم و کنار بگذارم خیلی دوست دارم بروم تا جایی که می توانم و واقعا هم تلاش می کنم نه اینکه دوست داشته باشم فقط، تنها کافی نیست. هیچ مرزی نمی گذارم برای خودم و می روم المپیک تا برای خودم باشم شاید بهترین خودم بودن و راضی بودن اتفاقی باشد که خیلی ها دوست داشته باشند و خیلی ها هم ناراحت شوند مثل المپیک قبلی که نیمه نهایی خیلی خوشحال شدند ولی برای من آن ته کار نبود و فکر می کنم توانایی این را دارم اگر شرایط به وجود بیاید که در فینال توکیو حضور داشته باشم.
پایان بخش اول
بخش دوم تا ساعاتی دیگر تقدیم شما می شود...
