تیم ملی ایران در استادیوم فرهاتوویچ به مصاف بوسنی رفت، این دیدار با نتیجه 2-0 به سود ملی پوشان ایران به پایان رسید. این بازی دومین حضور دراگان اسکوچیچ روی نیمکت تیم ملی ایران بود و سرمربی کروات تیم ملی از لحاظ فنی با نحوه چینش ترکیب و بازیکنان، هواداران ایرانی را سورپرایز کرد.
به گزارش طرفداری، قبل از بررسی هر چیز توجه به چند نکته مهم است، این بازی یک بازی دوستانه بود و باید بدانیم که یک بازی دوستانه جایی برای آزمایش پلان ها و استراتژی های مختلف است پس نمی توانیم روی اتفاقاتی که در یک دیدار تدارکاتی رخ می دهد به اندازه یک بازی رسمی مانور بدهیم. سرمربی تیم ممکن است ایده ای را در سر داشته باشد و با به کار بردن آن در یک بازی دوستانه، متوجه نواقص آن شود و دست به ترمیم آن بزند یا حتی از به کار بردن آن منصرف شود.
تیم بوسنی در این دیدار بسیاری از نفرات خود را در اختیار نداشت و تا دقیقه 60 پنج تعویض انجام داد (یکی از تعویض ها به دلیل مصدومیت دروازه بان بود) این اتفاق در حالی رخ داد که تیم ملی ایران، اولین تعویض خود را دقیقه 61 انجام داد، در ادامه توضیح خواهیم داد برای به دلیل اتفاقاتی مشابه همین قضیه، خط دفاع ایران نتوانست محک جدی ای بخورد، آن هم خط دفاعی که تغییر ساختار داده بود.
دراگان اسکوچیچ در اولین بازی خود مقابل ازبکستان، از سیستم 4 دفاعه استفاده کرد و توانست در آن دیدار با نتیجه 2-1 پیروز شود. در بازی امروز ترکیب تیم ملی همه ما را سورپرایز کرد، در لیست نفرات اصلی تیم 3 دفاع میانی حضور داشت و اسکوچیچ تصمیم گرفته بود در این دیدار از سیستم 3 دفاعه پویایی استفاده کند که در مقاطع مختلف بازی با توجه به موقعیت و شرایط تیم به سیستم های مختلف دیگری سوویچ می شد. برای مثال زمانی که تیم ملی ایران مالک توپ و در حال حمله به سمت دروازه بوسنی بود، آرایش 3-4-3 را به خود می گرفت و در زمان از دست دادن توپ، ترکیب تیم به سیستم 4-4-2 سوویچ می شد یا زمانی که بوسنی صاحب توپ و میدان می شد ایران آرایش 5-3-2 یا 5-4-1 به خود می گرفت ( در ادامه در مورد این تغییر سیستم ها توضیح خواهیم داد )
قبل از توضیحات اضافه تر نگاهی به ترکیب تیم در این بازی بیاندازیم:
- امیر عابدزاده درون دروازه تیم ملی قرار داشت.
- حسین کنعانی زادگان، شجاع خیل زاده و مرتضی پور علی گنجی سه مدافع میانی بودند که در ترکیب تیم قرار داشتند.
- میلاد محمدی و صادقی محرمی به نوعی ویینگ بک های ایران در این دیدار بودند.
- احمد نوراللهی و احسان حاج صفی دو هافبک میانی تیم ملی در این دیدار بودند.
- علی قلی زاده، کاوه رضایی و وحید امیری مهره های هجومی ایران مقابل بودند.
قبل از این که وارد جزییات شویم باید به یکی از نکات مثبتی که در این دیدار اتفاق افتاد اشاره کنیم، آن هم تغییر پست بازیکنان در مقاطع مختلف بازی بود.همان طور که در ابتدا گفتیم، تیم ملی ایران در این دیدار آرایش های متنوعی را به خود می گرفت و در حین تغییر آرایش تیم ملی، بارها دیده شده که بازیکنان تیم در پست هایی خارج از پست تخصصی خود بازی می کردند، این اتفاق از جهات مختلفی برای تیم ملی ایران مفید واقع شد همین ترفند موجب می شود بازیکنان بتوانند توانایی خود در پست های غیر تخصصی شان را نشان بدهند و انتخاب های بیشتری برای اسکوچیچ در هر پست ایجاد شود.
اگر نگاهی به تیم های قبلی دراگان اسکوچیچ بیاندازیم، متوجه می شویم یکی از ترفند هایی که این سرمربی کروات به کار می برد، بازی دادن دفاع میانی در پست هافبک دفاعی است.
سرمربی کروات تیم ملی ایران در زمان حضورش در تیم ملوان، احمد آهی را که مدافع میانی تیم به حساب می آمد را در پست هافبک دفاعی بازی داد یا در تیم فولاد همچین اتفاقی را برای ایوب والی رقم زد و در تیم صنعت نفت آبادان هم محمد اهل شاخه را در پست هافبک دفاعی بازی داد.
قبل از بازی با دیدن احمد نوراللهی و احسان حاج صفی در خط میانی تیم خلا یک هافبک با خصوصیات تخریبی را حس می کردیم اما در این بازی مرتضی پورعلی گنجی در مقاطعی قبل از وردود عزت اللهی و نورافکن نقش هافبک تخریبی را برای تیم ملی ایران بازی کرد تا اسکوچیچ از این ترفند در تیم ملی ایران نیز استفاده کند البته باید دید در بازی های رسمی و مهم هم چنین اتفاقی رخ خواهد داد یا خیر...
آرایش ابتدایی و پایه تیم ملی ایران را می توانیم سیستم 3-4-3 یا به نوعی 3-4-1-2 بدانیم:
تیم ملی ایران در این بازی حساب زیادی را روی اشتباهات بازیکنان تیم ملی بوسنی باز کرده بود و پرس سنگینی را در ابتدای بازی روی تیم حریف اعمال کرد، کاوه رضایی در این دیدار نقش مهمی را در باز پس گیری توپ ها و پرسینگ تیم ایفا می کرد.
کاوه را می توانیم نمونه یک مهاجم مدرن بدانیم که علاوه بر قدرت تمام کنندگی بالایش با دوندگی بالا مدافعان حریف را آزار می دهد.
در سه تصویر بالا مشاهده می کنید در دقیقه 17 مدافع بوسنی یک پاس به عقب می دهد. کاوه رضایی با هوشیاری از سرعت و دقت پایین توپ استفاده می کند و خودش را در موقیعیت تک به تک قرار می دهد.
وحید امیری هم که به نوعی همیشه آچار فرانسه تیم هایش است در لحظاتی از بازی در کنار کاوه در نوک حمله و در مقاطعی هم برحسب نیاز تیم در سمت راست خط هافبک ایران حضور داشت، وحید هم در پرسینگ تیم شرکت موثری داشت و حتی گل اول ایران که در دقیقه 46 به ثمر رسید، روی قطع توپ وحید در حین پرس حریف و پاسش به کاوه رضایی به ثمر رسید.
در تصاویر بالا مشاهده می کنید که در دقیقه 46 وحید امیری با دندگی بالا خودش را به بازیکن بوسنی می رساند و توپ را مال خود می کند.
امیری با یک پاس عرضی، کاوه رضایی را در موقعیت گل قرار می دهد.
طراوت و خلاقیت پایین تیم ملی ایران در میانه میدان کمی توی ذوق می زد و دابل پیوت ( توضیح فنی) نوراللهی و حاج صفی نمی توانست آن طور که باید شاید مهاجمان تیم را تغذیه کند، به همین دلیل اکثر تهدید های ایران روی دروازه بوسنی با قطع توپ و اشتباهات مدافعان بوسنی ایجاد شد.
حضور بازیکنی همچون سعید عزت اللهی یا علی کریمی که علاوه بر خصوصیات تخریبی شان دارای قدرت خوبی در بازی سازی هستند می تواند به اسکو کمک کند. سعید با ورودش به زمین یک پاس گل را به ثبت رساند.
می توان ادعا کرد که این اتفاقات باعث شد تا تیم ملی ایران در نیمه اول بازی چشم نوازی را به نمایش نگذارد چرا که تیم وقتی صاحب توپ می شد،عملا نمی توانست موقعیت گل ایجاد کند.
میلاد محمدی و صادق محرمی، وینگ بک های ایران در این دیدار بودند. یکی از نیاز های بازی کردن با سیستم 3 دفاعه حضور وینگ بک های مناسب و آماده در زمین است. بازیکنانی که در این پست بازی می کنند باید از قدرت دوندگی بالایی برخوردار باشند.
این بازیکنان باید هم توانایی های لازم برای بازی در پست وینگر و هم دفاع کناری در لحظات مختلفی از بازی را داشته باشند.
همان قدر که حضور این بایکان در خط حمله می تواند مفید و موثر باشد، فضای خالی پشت سرشان نیز می تواند برای تیم کشند باشد.
حضور میلاد محمدی در محوطه جریمه بوسنی به عنوان مهره هجومی
میلاد و صادق در این دیدار عملکرد متوسطی را بر جای گذاشتند البته در طول بازی اشتباهاتی نیز از سوی آن ها رخ داد که بایکنان بوسنی نتوانستند از آن استفاده کنند. همانطور که در ابتدای مطلب هم گفتیم، این بازی خط دفاعی ایران خیلی محک جدی ای نخورد شاید اگر ایران در یک بازی رسمی و پرفشار با این سیستم بازی کند، آن زمان می توان عملکرد وینگ بک های تیم را ارزیابی کرد.
هنگامی که تیم بوسنی صاحب توپ می شد، ایران آرایش های مخلفی را به خود می گرفت ،برای مثال در لحظاتی شجاع خلیل زاده به پست دفاع چپ منقل می شد، میلاد محمدی هم جلوتر از شجاع قرار می گرفت و تیم آرایش 4 دفاع به خود می گرفت.
یکی از آرایش های ایران در زمان انتقال به دفاع
در لحظاتی هم که بوسنی کاملا صاحب توپ و میدان بود،عرض 5 نفره دفاعی ایران شکل می گرفت:
تصویر بالا تنها یکی از حالت های دفاعی ایران بودد و تیم ملی در بازی آرایش های 5-4-1 ، 5-3-2 را هم به خود گرفت.
ایده دراگان اسکوچیچ برای بازی با چنین سیستمی در نگاه اول جذاب به نظر می رسد اما اگر سرمربی کروات تیم ملی قصد ادامه کار با چنین سیستم و برنامه هایی دارد، نیاز به زمان زیادی دارد و در برخی از انتخاب هایش نیز به خصوص در میانه زمین باید تجدید نظر کند.
تعویض های بازی
البته فدراسیون فوتبال هم قبل از آغاز رقابت های انتخابی جام جهانی باید چند بازی دوستانه دیگر را مقابل تیم های مطرح برگزار کند تا دراگان اسکوچیچ بتواند ایده های خود در تیم ملی ایران را پیاده کند چرا که تیم با توجه به شرابطش در بازی های انتخابی جام جهانی فرصت لغزش ندارد و باید تمام امتیاز ها را در آن بازی ها کسب کند.
