۱۵-فابیو کاناوارو
تمرکز بالا و بازی خوانی فوق العاده فابیو کاناوارو همیشه زبانزد اهالی فوتبال ایتالیا بوده است. تکل های دقیقش در کنار زمین، قدرت بدنی بالا و آمادگی همیشگی اش باعث شده است تا همیشه از او به عنوان یکی از بهترین مدافعان فوتبال دنیا یاد شود.
فابیو کاناوارو در دو نظرسنجی که در ایتالیا و آلمان برگزار شده، به عنوان خوش هیکل ترین بازیکن فوتبال انتخاب شده است.
کاناوارو در بین طرفداران فوتبال ایتالیا به عنوان متواضع ترین و خوش اخلاق ترین بازیکن فوتبال شناخته شده است.
فابیو کاناوارو یکی از موسسان انجمن خیریه FCF است و همیشه در رابطه با حرکات بشردوستانه پیش قدم بوده است. “FCF” مخفف “فابیو کاناوارو و فرارا” است.
الگوی او در فوتبال، چیرو فرارا و دیه گو مارادونا بوده اند.
فابیو کاناوارو با ۱۳۶ بازی رکورد دار بازی در تیم ملی ایتالیاست و پس از ناکامی این کشور در دفاع از عنوان قهرمانی و حذف از مرحله گروهی جام جهانی ۲۰۱۰ از فوتبال ملی کناره گیری کرد.
او از سال ۲۰۱۰ در تیم الاهلی دوبی توپ میزد و ژوئیه سال ۲۰۱۱ پس از یک سری معاینات پزشکی تصمیم به خداحافظی از دنیای فوتبال گرفت.
۱۴-ساندرو ماتزولا
هافبک هجومی و افسانه ای اینتر اولین بازی خود را در سن 18 سالگی انجام داد که درآن بازی معروف مقابل یوونتوس نه بر یک شکست خوردند. پس از آن شکست، دوران درخشان ماتزولای پسر آغاز شد و 170 گل با پیراهن اینتر به ثمر رساند. او تمام دوران فوتبالی خود را در اینتر سپری کرد.
او از سال ۱۹۶۳ میلادی عضو تیم ملی فوتبال ایتالیا بوده و در ۷۰ بازی ملی حضور داشته‌است. او در بازی‌های ملی‌اش ۲۲ گل به ثمر رساند. ساندرو مازولا آخرین بازی ملی خود را در سال ۱۹۷۴ میلادی انجام داد."ساندرو ماتزولا"از بازیکنان بسیار قدیمی باشگاه اینترمیلان ویکی از بهترین گلزنان تاریخ این باشگاه ست
۱۳-گائتانو شیره آ
کاپیتان، شاید تنها کلمه ای باشد که او را به درستی وصف کند. او نزد هواداران و تیم های رقیب بسیار قابل احترام و برای هواداران یوونتوس همانند یک بت بود. این مدافع شاید بهترین مثال از یک بازیکن جوانمرد در فوتبال باشد. او در 37 سالگی در یک سانحه رانندگی جان باخت.
شیره آ مدافع برازنده‌ای در مهارت و توانایی‌های تاکتیکی بود.
با وجود اینکه بیشتر مدافعان تاکتیک‌های خشن و بعضی مواقع ظالمانه را به کار می‌بردند، که مهم‌ترین آن‌ها همبازی خودش کلاودیو جنتیله بود، او به جوانمردی و اخلاق بزرگ منشانه مشهور بود.
شیره آ در طول تمام دوران حرفه‌ای خود چه در یووه و چه در ایتالیا اخراج نشد، که احتمالاً یک رکورد جاودانه برای یک مدافع در سطح بین‌المللی فوتبال در کل تاریخ خواهد بود و این گویای چیزهای زیادی در مورد اخلاق و سطح مهارت اوست. او بیشترین نقش خود را به صورت مدافع آخر و لیبرو انجام می‌داد، و این نقش که توسط فرانس بکن بائر آغاز شده بود را به بهترین شکل توسعه داد، او در این نقش به هنگام حمله خودش را از دفاع جدا می‌کرد و پتانسیل حمله‌ای تیم خود را افزایش می‌داد و در اغلب گل‌ها نقش داشت و گاهی اوقات خود تأثیر مستقیم در به ثمر رساندن گل می‌گذاشت همچون گل دوم در فینال جام جهانی ۸۲ و در عین حال مرکزی‌ترین و دفاعی‌ترین پست به هنگام دفاع بر عهدهٔ او بود که این را نیز به بهترین نحو ممکن انجام می‌داد.
۱۲-لوئیجی ریوا
او از سال ۱۹۶۵ میلادی عضو تیم ملی فوتبال ایتالیا بوده و در ۴۲ بازی ملی حضور داشته‌است. او در بازی‌های ملی‌اش ۳۵ گل به ثمر رساند.
از دیگر خصوصیات او می توان به قدرت رهبری بالا و شوت ها و ضربات آزاد بسیار دقیق و البته سهمناک او اشاره کرد که در جریان یک مسابقه در جام جهانی 74 او شوتی بسیار محکم و البته خارج از چهارچوب زد که توپ به بازوی یکی از تماشاچیان خورد و بازوی او را شکست! او به دلیل شوتهای سنگینش به غرش تندر مشهور شد.
همچنین او یکی از وفادار ترین و متعصب ترین بازیکنان تاریخ است که سالهای سال برای یک تیم متوسط مثل کالیاری بازی کرد. او رکورددار گلزنی در باشگاه کالیاری با 164 گل است که هیچکس حتی به نزدیکی آن نیز نرسیده است. به کمک و کاپیتانی لوئیجی ریوا کالیاری توانست در فصل 70-1969 برای اولین بار و آخرین بار قهرمان سری آ شود. همچنین او کمک شایانی به تنها قهرمانی ایتالیا در یورو 68 کرد.
۱۱-فرانچسکو توتی
او در اروپا به‌عنوان یک الگوی وفاداری شناخته می‌شود. هنگامی‌که رم در یک بازی دوستانه پیش از فصل مقابل بارسلونا بازی کرد، لیونل مسی خواستار پیراهن توتی و عکس گرفتن با او شد و این تصویر را با این عنوان در اینستاگرام به اشتراک گذاشت: “عالی! چه پدیده‌ای”. این تصویر 1.8 میلیون لایک داشت.
آمارهای سرد و سخت، نظر فوتبال‌دوستان سایر نقاط اروپا را تایید می‌کند، تا طرفداران بریتانیایی. تنها سیلویو پیولا در دورانی که هنوز آفساید وجود نداشت، بیشتر از توتی در سری آ گل زده بود. توتی پنج بار بازیکن سال ایتالیا شده، در سال 2007 کفش طلای اروپا را به خود اختصاص داد و البته در سال 2006 فاتح جام جهانی هم شد. نشریه فورفورتو از مربیان، هم‌تیمی‌های سابق و هواداران توتی می‌پرسد که چرا این گلادیاتور فوتبال اروپا در خارج از کشور چنین مورد احترام است، اما در بریتانیا اینگونه غیرقابل اعتماد و درک است؟ نشانه مهم او چیست؟ چگونه توتی این همه مدت قادر به ماندن در شهر ابدی بوده است؟
۱۰-آندره آ پیرلو
پیرلو با اینکه دوران موفقی را در یوونتوس تجربه کرد اما بیشتر اوقات خوش او در پیراهن روسونری رقم خورد. "مایسترو" نقشی مهم در خط هافبک میلان آنچلوتی ایفا می کرد و در چهار سال، دو بار قهرمانی لیگ قهرمانان اروپا را تجربه کرد.
پیرلو با تیم ملی فوتبال ایتالیا نایب قهرمانی در یورو ۲۰۱۲ و قهرمانی در جام جهانی ۲۰۰۶ را در کارنامه دارد. او به خاطر تکنیک، دریبل، دید عالی، تخصص عالی در ضربات آزاد و شوت و پاس‌های بلند و دقیق تحسین شده‌است. هم تیمی‌هایش در تیم ملی فوتبال ایتالیا به او لقب معمار را داده‌اند، زیرا پاس‌های دقیق او سبب گل‌های فراوانی برای تیم ملی شده‌است. در ده سال حضورش در تیم میلان، که به قول خودش «نه سال از آن ده سال فوق‌العاده بودم» به او لقب مترونوم داده بودند؛ زیرا مانند مترونوم در موسیقی که سرعت نواخت آهنگ را تنظیم می‌کند، آهنگ حرکت تیم را تنظیم می‌کرد.
پیرلو معمولاً نقش هافبک دفاعی خلاق و بازی ساز را در تیم ملی ایتالیا و یوونتوس را بر عهده دارد. پیرلو تکنیک، دریبل، کنترل، بازی خوانی و پاس دقیق نقطه‌ای دارد و او متخصص ضربات آزاد چه به صورت شوت و پاس را دارد. هم تیمی‌هایش در تیم ملی لقب معمار را داده‌اند، چون پاس‌های دقیق او موجبات گل‌های زیادی برای تیم ملی ایتالیا شده‌است.
۹-آلساندرو دل پیرو
الکس، یکی از برترین شماره ده های تاریخ فوتبال است. "پینتوریکیو" تمام افتخارات ممکن را با یوونتوس کسب نمود و 19 فصل افسانه ای در فوتبال تجربه کرد. دلپیرو رکورد دار بیشترین بازی با 705 بازی و بیشترین گل زده یوونتوس با 290 گل است. دلپیرو یعنی یوونتوس!
دل پیرو موفق شده بود که در تمام ِ مسابقاتی که در اون ها به میدان رفت گل زنی کنه . دل پیرو در لیست ِ FIFA 100 که شامل ِ 125 بازیکن ِ بزرگ ِ 100 ساله ی فوتبال بود نیز حضور داشت . لیستی که توسط ِ پله انتخاب شد . همچنین دل پیرو در سال ِ 2004 و در نظرسنجی بزرگ ِ یوفا ، جزء 50 بازیکن ِ برتر قاره ی اروپا شناخته شد . در سال ِ 2000 هم دل پیرو به عنوان ِ پر در آمد ترین بازیکن ِ سال از طریق ِ حقوق ِ سالیانه ی باشگاه ، پاداش ها و امور ِ تبلیغاتی شناخته شد . در دسامبر 2012 و با لیستی که از طریق ِ یوفا منتشر شد ، دل پیرو به عنوان ِ دهمین گلزن ِ برتر ِ ادوار ِ چمپیونز لیگ نامیده شد . از 6 جایزه ی ملی اخلاق در کارنامه ی این شخصیت ِ برجسته هم نمیشه چشم پوشید . همچنین دل پیرو موفق به کسب ِ جایزه ی Golden Foot که به بازیکنان ِ بالای 29 سال تعلق میگیره ، شد .
دل پیرو در 3 دوره جام جهانی و 4 دوره یورو به همراه ِ تیم ملی ایتالیا شرکت کرد و با 27 گل در مقام ِ چهارم ِ برترین گلزنان ِ ادوار ِ تیم ملی ایتالیا به همراه ِ روبرتو باجو قرار گرفت .
دل پیرو معمولاً به عنوان مهاجم کمکی بازی می‌کند ولی گاهی هم در پست تره‌کوارتیستا یعنی بازیکن خلاق پشت دو مهاجم مورد استفاده قرار می‌گیرد. با اینکه او قامت کوتاهی دارد ولی بسیار خلاق است، پاس گل‌های زیادی می‌دهد و گل‌های فراوانی نیز به ثمر می‌رساند و فقط یک گلزن صرف نیست.او در ضمن بهترین ضربه آزاد زن دنیاست؛ که لقب شاه ضربات ایستگاهی به او داده شده‌است که حتی دیوید بکام مرد لحظه‌ها می‌گوید هنوز نتوانستم مانند دل پیرو ضربه ایستگاهی بزنم.هوادارن یووه به نقطه‌ای از زمین بازی لقب محوطهٔ دل پیرو داده‌اند که در واقع جایی در سمت چپ محوطهٔ حریمهٔ حریف است که الکس همواره گل‌های زیادی را از آن منطقه به ثمر رسانده‌است.
افتخارات:
باشگاهی
قهرمانی سری آ: ۱۹۹۵ ۱۹۹۷ ۱۹۹۸ ۲۰۰۲ ۲۰۰۳ ۲۰۱۲
نایب قهرمانی سری آ: ۱۹۹۴ ۱۹۹۶ ۲۰۰۰، ۲۰۰۱
قهرمانی جام حذفی: ۱۹۹۵
نایب قهرمانی جام حذفی: ۲۰۰۲ ۲۰۰۴ ۲۰۱۲
قهرمانی سوپر کاب ایتالیا: ۱۹۹۵ ۱۹۹۷ ۲۰۰۲ ۲۰۰۳
نایب قهرمانی سوپر کاب ایتالیا: ۱۹۹۸ ۲۰۰۵
قهرمانی سری بی: ۲۰۰۷
قهرمانی جام باشگاه‌های اروپا: ۱۹۹۶
نایب قهرمانی جام باشگاه‌های اروپا: ۱۹۹۷ ۱۹۹۸ ۲۰۰۳
نایب قهرمانی جام یوفا: ۱۹۹۵
قهرمانی اینترتوتو: ۱۹۹۹
قهرمانی سوپر کاپ اروپا: ۱۹۹۶
قهرمانی جام باشگاه‌های جهان: ۱۹۹۶
ملی
قهرمانی جام جهانی فوتبال: ۲۰۰۶ آلمان
نایب قهرمانی جام ملت‌های اروپا: ۲۰۰۰ بلژیک و هلند
قهرمانی جام ملت‌های اروپا زیر ۲۱ سال: ۱۹۹۴ فرانسه
قهرمانی جام ملت‌های اروپا زیر ۲۱ سال: ۱۹۹۶ اسپانیا
۸-پائولو روسی
روسی یک مهاجم سریع، چالاک، گلزن، با دیدی خوب و ضرباتی دقیق و بسیار باهوش که علی رغم اینکه قد بلندی نداشت با پرش های بلندش ضربات سر خوبی نیز می زد.
در جام جهانی ۱۹۸۲ اسپانیا، روسی تبدیل به اسطوره فوتبال ایتالیا شد. پس از بازی‌های ضعیف دور مقدماتی که در آن ایتالیا به سه تساوی رضایت داد و روسی هم مورد انتقادات شدید محافل فوتبالی وقت ایتالیا قرار گرفت که چرا حتی یک گل هم نزده‌است، برخی از روزنامه‌های ایتالیا نیز رفتارهایی غیراخلاقی را به او و آنتونیو کابرینی، مدافع تیم نسبت می‌دادند که باعث تحریم مطبوعات از سوی تیم ملی شد. نمایش درخشان وی در دیدار دوم مرحله دوم نهایی رقابت‌ها در مقابل برزیل، شانس بزرگ قهرمانی جام، آغاز شد. روسی هر سه گل تیمش را که منجر به پیروزی ۳ بر ۲ بر برزیل شد، وارد دروازه این تیم کرد. سپس ایتالیا لهستان را هم در نیمه نهایی با دو گل روسی شکست داد. جام جهانی ۱۹۸۲ اسپانیا، دیدار تیمهای ایتالیا و برزیل در فینال این مسابقات در برابر آلمان غربی، روسی اولین گل ایتالیا را زد. در پایان، ایتالیا با نتیجه ۳ بر ۱ پیروز شد و سومین قهرمانی جهان را به دست آورد و پائولو روسی هم با زدن ۶ گل، آقای گل جام و بهترین بازیکن جام جهانی اسپانیا لقب گرفت. به علاوه وی در همان سال، عنوان بهترین بازیکن فوتبال اروپا و جهان را هم از آن خودش کرد.
۷-جانلوئیجی بوفون
ملقب به پسر خدا، بسیاری از افراد این غول ایتالیایی، بهترین دروازه بان تاریخ به شمار می‌رود. چه در پارما و یا یوونتوس و یا در تیم ملی ایتالیا، از او به عنوان بهترین دروازه بان تاریخ این تیم‌ها یاد می‌شود.
بوفون رکورد دار انجام بیشترین بازی برای تیم ملی ایتالیا است. یکی از نقاط اوج بازی حرفه‌ای او، جام جهانی ۲۰۰۶ بود که توانست ۴۵۳ دقیقه دروازه‌ی خویش را بسته نگه دارد و با این تیم قهرمان جام جهانی شود. بوفون موفق به دریافت ۵ بار جایزه‌ی «بهترین دروازه بان جهان» شده است. شاید تنها حسرت بزرگ او در دوران حرفه‌ای خویش، نداشتن قهرمانی در لیگ قهرمانان اروپا باشد.
افتخارات:
جایزه براوو در سال ۱۹۹۹. بهترین دروازه‌بان جهان در سال ۲۰۰۳–۲۰۰۲.
فیفا وی را در سال ۲۰۱۰ بهترین دروازه‌بان ۲۴ سال گذشته جهان و همچنین بهترین سنگربان قرن ۲۱ معرفی کرد.
وی با ایتالیا در پنج دوره جام جهانی، جام جهانی فوتبال ۱۹۹۸ و جام جهانی فوتبال ۲۰۰۲ و جام جهانی فوتبال ۲۰۰۶، جام جهانی فوتبال ۲۰۱۰ و جام جهانی فوتبال ۲۰۱۴ حاضر بوده و در سال ۲۰۰۶ با ایتالیا قهرمان جهان شد. وی در پارما شناخته شد.
وی گرانترین دروازه‌بان جهان بعد از ادرسون دروازه‌بان منچستر سیتی نیز می‌باشد که با رقم سرسام‌آور ۵۴٫۲ میلیون یورو در سال ۲۰۰۱ شماره ۱ یوونتوس شد.
وی در مسابقات یورو ۲۰۰۴ و یورو ۲۰۰۸ حاضر بوده‌است. او در یورو ۲۰۰۸ به دلیل مصدومیت فابیو کاناوارو کاپیتان ایتالیا بود. او بهترین دروازه‌بان جام جهانی ۲۰۰۶ شناخته شد.
بوفون تاکنون ۱۰ بار بهترین دروازه‌بان سری آ و ۵ بار بهترین دروازه‌بان جهانرا در کارنامهٔ شخصی اش دارا می‌باشد.
رکورد گرانترین دروازه‌بان تاریخ (از پارما به یووه) و گرانترین خرید تاریخ باشگاه یوونتوس پس از هیگواین و رونالدو نیز در اختیار بوفون است.
وی بیشترین بازی با پیراهن تیم ملی ایتالیا را با ۱۷۵ بازی نیز در کارنامهٔ خویش دارد. او در فصل ۱۶–۲۰۱۵ رکورد بیشترین تعداد و بیشترین زمان بسته نگاه داشتن دروازه در سری آ را شکست. این رکورد پیش از این در اختیار روسی دروازه‌بان میلان بود.
۶-جاچینتو فاکتی
یک بازیکن تک باشگاهی دیگر پر تاریخ اینتر! فاکتی یکی از بهترین مدافعان کناری تاریخ فوتبال بود و رکورد بیشترین گل زده توسط یک مدافع در سری آ با 60 گل، متعلق به اوست. او نیز قهرمانی اسکودتو و جام قهرمانان اروپا را در کارنامه دارد.
احتمالا تنها تیمی که می توانست مانع رسیدن فاکتی به جام جهانی شود، وحشتناک ترین نمونه یک تیم ملی بود: برزیل ۱۹۷۰. به قامت و نحوه ایستادن فاکتی دقت کنید. مردی مصمم، کاپیتانی مقتدر که در وسط جمعیتی چند صد نفری هم قابل تشخیص است.
۵-دینو زوف
۲۸فبریه ۱۹۴۲ در ماریانو دل فریولی دینو متولد شد.
۱۴ سال بیشتر نداشت که برای انجام تست به مدرسه ی فوتبالی رفت اما به دلیل قامت کوتاهش در تست ها رد شد.بعد ها در سن ۱۹ سالگی او دوران حرفه ای خود را با اودینزه آغاز کرد.زوف حالا بلند قامت تر شده بود و ۱۸۵ سانتی متر بلندای قامت وی بود. دینو پس از انجام ۴ بازی همراه با اودینزه و شکست سنگین برابر فیورنتینا در سال ۱۹۶۱ به سری ب رفت.
در سال ۱۹۶۳ با عضویت در تیم مانتوا دینو به سری آ بازگشت و تا سال ۱۹۶۷ در همین تیم حضور داشت و سپس در آخرین روز نقل و انتقالات همان سال به ناپولی منتقل شد.زوف در ۱۴۳ بازی برای ناپلی ها به میدان رفت و عملکرد قابل قبولی را از خود به جا گذاشت.او در ۶ سال حضور در سن پائولو ۱۱۰ گل خورد.زوف از همین ناپل بود که به تیم ملی نیز راه یافت.وی نخستین بازی ملی خود را در سال ۱۹۶۸ در مقابل مجارستان انجام داد که آن دیدار با پیروزی ۲ بر ۰ ایتالیا همراه بود.
اما دوران طلایی زوف هنوز اغاز نشده بود.
سال ۱۹۷۲ زوف به یوونتوس پیوست.وی ۱۱ سال در یووه حضور داشت و دراین مدت موفق شد همراه با بیانکونری ۶ قهرمانی سری آ ۲ بار قهرمانی کوپا ایتالیا و یک قهرمانی یوفا را تجربه کند.اما شکست در فینال لیگ قهرمانان اروپا ۱۹۸۳ در مقابل هامبورگ در آتن پایان ماجراجویی های زوف با بانوی پیر شهر تورین بود.
تنها چیزی که مانع از آن می‌شود که جان لوئیجی بوفون به عنوان بهترین دروازه بان ایتالیایی در تمام دوران شناخته شود، این پسر یعنی دینوزوف است. او اسطوره تیمهای یوونتوس و ایتالیا محسوب می‌شود.
وی شش قهرمانی لیگ ایتالیا را با بیانکونری به دست آورد و در سال ۱۹۸۲ به همراه تیم ایتالیا و در ۴۰ سالگی توانست قهرمان جام جهانی شود و تبدیل به پیرترین بازیکنی شود که در این مسابقات به قهرمانی دست یافته است.
یکی از منحصر به فردترین رکورد‌های دینوزوف مربوط به بسته نگه داشتن دروازه در بازی‌های ملی است. جایی که او توانست ۱۱۴۲ دقیقه متوالی بین سالهای ۱۹۷۲ تا ۱۹۷۴ دروازه خود را در بازی‌های ملی بسته نگه دارد.
افتخارات:
افتخارات به عنوان بازیکنویرایش
یوونتوس
سری آ: ۱۹۷۳–۱۹۷۵٬۱۹۷۲–۱۹۷۷٬۱۹۷۴–۱۹۷۸٬۱۹۷۶–۱۹۸۱٬۱۹۷۷–۱۹۸۲٬۱۹۸۰–۱۹۸۱
کوپا ایتالیا: ۱۹۷۹–۱۹۷۸، ۱۹۸۳–۱۹۸۲
جام یوفا: قهرمان ۱۹۷۷–۱۹۷۶
تیم ملی ایتالیا
جام جهانی فوتبال: قهرمان ۱۹۸۲
جام ملت‌های اروپا: قهرمان ۱۹۶۸
افتخارات به عنوان مربیویرایش
قهرمان کوپا ایتالیا: ۱۹۹۰–۱۹۸۹
قهرمان جام یوفا: ۱۹۹۰–۱۹۸۹
نایب قهرمان جام ملت‌های اروپا: ۲۰۰۰
۴-فرانکو بارسی
او به همراه فرانتس بکن بائر یکی از بهترین مدافعان تاریخ فوتبال است. او در 719 بازی برای میلان به میدان رفته است و طولانی ترین مدت زمان کاپیتانی در میلان را داراست. فرانکو بارسی، در بیست سال حضورش در میلان، پانزده فصل کاپیتان بوده است و شش اسکودتو و سه قهرمانی اروپا را نیز کسب کرده است.
یک بازیکن کامل با خصوصیات توأم دفاعی، هجومی، بازیسازی، رهبری و هدایت‌کننده تیم که در قلب تیم میلان در اواخر دهه ۸۰ و اوایل دهه ۹۰ قرار داشت. وی به عنوان کاپیتان میلان دو بار در سالهای ۱۹۸۹ و ۱۹۹۰ جام قهرمانی باشگاه‌های اروپا را بالای سر برد. بارزی در نظرسجی مجلهٔ ورلد ساکر در لیست یکصد فوتبالیست برتر قرن بیستم در رتبهٔ نوزدهم جای گرفت.
او در جام جهانی ۱۹۹۴ در حالیکه بازوبند کاپیتانی تیم ملی ایتالیا را بر بازو داشت، در مرحله گروهی بازی‌ها دچار مصدومیت شد، اما با صعود ایتالیا، به دیدار نهایی رقابت‌ها، در این دیدار حضور داشت و با رهبری خط دفاع ایتالیا، ۱۲۰ دقیقه زوج خط حمله برزیل روماریو و ببتو را در گلزنی ناکام گذاشت. بارزی در ضربات پنالتی، به عنوان اولین پنالتی‌زن ایتالیا معرفی شد و آخرین ضربه خود برای تیم ملی کشورش را، به بالای دروازه کلودیو تافارل دروازه‌بان برزیل فرستاد. او پس از کسب نائب قهرمانی جام جهانی به همراه ایتالیا، از بازی‌های ملی خداحافظی کرد. بارزی تا سال ۱۹۹۷ در باشگاه میلان حضور داشت و در پایان فصل ۹۷–۱۹۹۶ کفش‌های خود را آویخت.
۳-روبرتو باجو
"دم اسبی آسمانی" با یوونتوس افتخارات بسیاری را کسب کرد و در سال 93 به عنوان برترین بازیکن سال فیفا انتخاب شد اما بد شانس بود و به دلیل مصدومیت های متعدد و ظهور استعدادی درخشان چون دلپیرو، بودای کوچک مجبور به ترک یوونتوس شد.
باجو بازیکنی است که ما شبیه به وی را ندیده ایم. فکر کردن به این موضوع زمانی شگفت انگیز می شود که با وجود مصدومیت فلج کننده ای که در آغاز دوران بازی اش در ویچنتزا نصیبش شد و می توانست به دوران حرفه ای اش خاتمه دهد، موفق به نمایش چنین عملکرد درخشانی داشت. چه کارهایی وی می توانست بدون آن مصدومیت انجام دهد؟ بدون شک همانگونه می توان در مورد روبرتو باجو صحبت کرد که در مورد مارادونا و پله صحبت می شود. باجو بر روی توپ یک هنرمند بود. کسی که می توانست حرکتی با توپ انجام دهد، که دیگران حتی نمی توانستند فکر کنند که قرار است چه حرکتی انجام دهد. نحوه دویدنش که زمین بسیار کم پاهایش را لمس می کرد و عبور از مدافعان رودررو، من را یاد یک رقصنده باله می اندازد.
باجو در سال ۱۹۹۳ به عنوان مرد سال فوتبال اروپا انتخاب شد و جایزهٔ توپ طلای اروپا را کسب کرد.ظرافت بازی و تکنیک‌های نرم باجو هر فوتبالدوستی را به تحسین او وامی‌داشت.
افتخارات:
باشگاهی
یوونتوس
قهرمانی جام یوفا: ۱۹۹۲–۹۳
قهرمانی سری آ: ۱۹۹۴–۹۵
قهرمانی کوپا ایتالیا: ۱۹۹۴–۹۵
آث میلان
قهرمانی سری آ: ۱۹۹۵–۹۶
ملی
تیم ملی ایتالیا
سومی جام جهانی: ۱۹۹۰
نایب قهرمانی جام جهانی: ۱۹۹۴
فردی
گورین طلایی (بهترین بازیکن سری سی یک): ۱۹۸۵
جایزه براوو (بهترین بازیکن اروپایی زیر ۲۳ سال): ۱۹۹۰
بهترین گلزن جام در جام اروپا: ۱۹۹۰–۹۱
توپ پلاتینی: ۱۹۹۲–۹۳
بازیکن سال ورلد ساکر: ۱۹۹۳
توپ طلای اروپا: ۱۹۹۳; (جایگاه اول): ۱۹۹۴; (جایگاه سوم): ۱۹۹۰
بازیکن سال فوتبال جهان: ۱۹۹۳; (جایگاه اول): ۱۹۹۴; (جایگاه سوم): ۱۹۹۵
توپ طلای اونز: ۱۹۹۳; توپ برنزی اونزه: ۱۹۹۴; توپ نقره ایی اونزه: ۱۹۹۵
بهترین بازیکن مجله اونز: ۱۹۹۳, ۱۹۹۴, ۱۹۹۵
بهترین بازیکن اروپایی فصل یونیسف: ۱۹۹۲–۹۳
توپ نقره ایی جام جهانی: ۱۹۹۴
تیم منتخب جام جهانی: ۱۹۹۴
بهترین بازیکن مجله دون بالون: ۱۹۹۴
توپ طلای ویژه اونزه (جایگاه چهارم): ۱۹۹۵
گلدن گورین دوستی با آث میلان (جایزه ایی که توسط هواداران به بهترین بازیکن فصل باشگاه‌ها داده می‌شود): ۱۹۹۶
پنجاه بازیکن برتر جهان: ۱۹۹۶
یکصد بازیکن تمام دوران مجله ونردی #۳۲: ۱۹۹۷
یکصد بازیکن برتر قرن ۲۰ مجله ورلد ساکر #۱۶: ۱۹۹۹
پنجاه بازیکن برتر قرن ۲۰ مجله گورین #۲۷: ۱۹۹۹
بهترین بازیکن ایتالیایی قرن ۲۰ از نگاه فدراسیون بین‌المللی تاریخ و آمار فوتبال #۹: ۱۹۹۹
بهترین بازیکن اروپایی قرن ۲۰ از نگاه فدراسیون بین‌المللی تاریخ و آمار فوتبال #۵۳: ۱۹۹۹
بهترین بازیکن قرن ۲۰ از نگاه فرانس فوتبال #۱۸: ۱۹۹۹
یکصد بازیکن برتر قرن ۲۰ از نگاه مجله برزیلی پلاکار #۹۱: ۱۹۹۹
بازیکن قرن ایتالیا: ۲۰۰۰
بهترین تیم فیفا: ۲۰۰۰, ۲۰۰۲
گورین طلایی با برشیا (جایزه ایی که به بهترین بازیکن سری آ داده می‌شود): ۲۰۰۱
بهترین کار ملی "جائتانو اسکیره آ": ۲۰۰۱
اسکار بهترین بازیکن کالچو توسط اتحادیه بازیکنان ایتالیا: ۲۰۰۱
تیم رؤیایی فیفا: ۲۰۰۲
اسکار دوست داشتنی‌ترین بازیکن ایتالیایی کالچو: ۲۰۰۲
پای طلایی: ۲۰۰۳
فیفا ۱۰۰: ۲۰۰۴
نظرسنجی جوبیلی طلایی یوفا #۲۴: ۲۰۰۴
جایزه جوزپه پریسکو: ۲۰۰۴
یکصد جام مجله برزیلی پلاکار #۲۴: ۲۰۰۵
یکصد بازیکن برتر تمام دوران از دید انجمن آمار فوتبال #۷۹: ۲۰۰۷
تالار افتخارات آث میلان
مرد صلح: ۲۰۱۰
پنجاه اسطوره باشگاه یوونتوس
تالار افتخارات فوتبال ایتالیا: ۲۰۱۱
جنتلمن پلاتینی: ۲۰۱۵
پیاده‌روی شهرت ورزش ایتالیا: ۲۰۱۵
بهترین تیم تمام دوران باشگاه فوتبال فیورنتینا
اسطوره‌های فدراسیون بین‌المللی تاریخ و آمار فوتبال
بهترین تیم تمام دوران یوونتوس: ۲۰۱۷
سایر
پنجمین کلاس / شوالیه: شوالیه افتخار از جمهوری ایتالیا: ۱۹۹۱
۲-پائولو مالدینی
تنها یک پیراهن، 25 سال حضور در فوتبال و 26 جام. او رکورددار تعداد بازی برای میلان با 902 بازی، رکورددار تعداد بازی در سری آ با 647 بازی و رکورد دار بازی در لیگ قهرمانان اروپا با 147 بازی است. در یک کلمه می توان گفت: اسطوره!
مالدینی نخستین بازی خود را با لباس میلان در تاریخ ۲۰ ژانویه ۱۹۸۵ در دیدار با تیم اودینزه انجام داد. او پس از انجام بیش از ۹۰۰ بازی با لباس میلان، سرانجام در سن ۴۱ سالگی در دیدار با تیم فیورنتینا در تاریخ ۳۱ مِه سال ۲۰۰۹، از دنیای فوتبال خداحافظی کرد. او در هنگام خداحافظی از فوتبال، با ۲۵ سال وفاداری به باشگاه میلان و بالای سر بردن ۲۶ جام مختلف از جمله: ۵ عنوان قهرمانی در لیگ قهرمانان اروپا، ۷ قهرمانی در سری آ، ۱ قهرمانی در جام حذفی فوتبال ایتالیا، ۴ قهرمانی در سوپرجام اروپا و ۲ قهرمانی در جام بین قاره‌ای از اسطوره‌های میلان و جزء پر افتخارترین بازیکن های تاریخ فوتبال جهان محسوب می‌شود.
مالدینی ۱۲۶ بازی برای تیم ملی ایتالیا انجام داد. او در ۴ دوره حضور خود در جام جهانی فوتبال و ۳ دوره جام ملت‌های اروپا هرگز نتوانست جامی را بالای سر ببرد. تنها افتخارات ملی او، نایب قهرمانی در جام جهانی فوتبال ۱۹۹۴، سومی در جام جهانی فوتبال ۱۹۹۰ و نایب قهرمانی در جام ملت‌های اروپا ۲۰۰۰ است. او در جام‌های جهانی ۱۹۹۰ و ۱۹۹۴ در تیم ستاره‌های جام جای گرفت.همچنین در سال ۱۹۹۴، مالدینی، از سوی مجله ورلد ساکر به عنوان بازیکن سال انتخاب شد. او نخستین مدافعی بود که به این افتخار دست پیدا کرد.
سر الکس فرگوسن:
"زمانی که من به نسل فعلی فوتبال نگاه می‌کنم لیونل مسی بارسلونا را برتر می‌بینم؛ اگر چه فوتبال کاکا مرا به وجد می‌آورد و زیدان هم عالی بوده اما بی شک پائولو مالدینی بازیکن فوتبال مورد علاقه من است. حضورش فوق‌العاده است؛ خوی بی‌نهایت طلبی و ورزشکارانه اش ویژگی برجسته اوست. اگر چه مدافع است اما تمام تیمهای تاریخ فوتبال میلان را طی حضور باورنکردنی و پیروزمندانه اش تحت تأثیر قرار داده است ."
افتخارات:
باشگاهی
سری آ (۷): ۱۹۸۷–۱۹۸۸، ۱۹۹۱–۱۹۹۲، ۱۹۹۲–۱۹۹۳، ۱۹۹۳–۱۹۹۴، ۱۹۹۵–۱۹۹۶، ۱۹۹۸–۱۹۹۹، ۲۰۰۳–۲۰۰۴
جام حذفی فوتبال ایتالیا (۱):۲۰۰۳
سوپر جام ایتالیا (۵): ۱۹۸۸، ۱۹۹۲، ۱۹۹۳، ۱۹۹۴، ۲۰۰۴
جام قهرمانان اروپا (۵): ۱۹۸۸–۱۹۸۹، ۱۹۸۹–۱۹۹۰، ۱۹۹۳–۱۹۹۴، ۲۰۰۲–۲۰۰۳، ۲۰۰۶–۲۰۰۷
سوپر جام اروپا (۲): ۱۹۸۹، ۱۹۹۰، ۱۹۹۴، ۲۰۰۳، ۲۰۰۷
جام بین قاره‌ای (۲): ۱۹۸۹، ۱۹۹۰
جام باشگاه‌های جهان (۱): ۲۰۰۷
ملی
مقام سومی در جام جهانی: ۱
۱۹۹۰
مقام دومی در جام جهانی: ۱
۱۹۹۴
مقام دومی در جام ملت‌های اروپا :۱
۲۰۰۰
عناوین شخصی
بازیکن سال زیر ۲۱ سال اروپا(۱): ۱۹۸۹
بازیکن سال مجله "ورلد ساکر"(۱): ۱۹۹۴
حضور در تیم ستاره‌های جام جهانی(۱): ۱۹۹۴
حضور در تیم ستاره‌های لیگ قهرمانان اروپا(۳): ۱۹۸۸، ۱۹۹۶، ۲۰۰۰
حضور در تیم ستاره‌های فیفا(۳): ۱۹۹۰ , ۱۹۹۴
کاندید بازیکن سال ۱۹۹۵ فیفا(۱): مقام دوم
حضور در بین سه کاندید توپ طلای اروپا(۱): ۱۹۹۴، ۲۰۰۳
بهترین مدافع سری آ(۱): ۲۰۰۴
حضور در تیم سال اروپا(۲): ۲۰۰۳، ۲۰۰۵
حضور در تیم فصل مجله ESM اروپا (۴): ۱۹۹۴–۹۵، ۱۹۹۵–۹۶، ۱۹۹۹–۲۰۰۰، ۰۳–۲۰۰۲
بهترین مدافع لیگ قهرمانان اروپا(۱):۲۰۰۷
حضور در باشگاه صدتایی‌های فیفا (فیفا ۱۰۰):۱
جایزه ویژه دستاوردهای یک عمر یوفا (۱):۲۰۰۹
حضور در تیم منتخب ورلدساکر
جله ورلد ساکر در سال ۲۰۱۳ در طی یک نظرسنجی، پائولو مالدینی را به عنوان بهترین مدافع چپ تاریخ در تیم منتخب تاریخ دنیای فوتبال در کنار بزرگانی چون بابی مور، فرانتس بکن‌باوئر، پله، دیگو مارادونا و لیونل مسی قرار داد.
۱-جوزپه مئاتزا
یکی از بزرگترین بازیکنان ایتالیایی تاریخ. مه آتزا بیشتر عمر فوتبالی خود را در اینتر سپری کرد و رکورد دست نیافتنی 288 گل برای نراتزوری را ثبت کرده است. رکوردی که پس از 70سال هنوز پا برجا مانده است. استادیوم مشترک اینتر و میلان به افتخار این مهاجم بزرگ، به نامجوزپه مه آتزا خوانده می شود.
سوپراستار بحث برانگیز اینتر که موجب قهرمانی ایتالیا در جام های جهانی 1934 و 1938 شد.
وقتی که جوزپه 7 ساله بود او به مدرسه شبانه روزی در شهر میلان فرستاده شد. آنجا کامل بود و از زمین فوتبال تا استخر شنا و باغ وحش نیز داشت. به ترتیب از آن ها برای تقویت ریه های ضعیف خود استفاده می کرد.
درمان او به شکل بسیار جالبی جواب داد. دریبل های گیج کننده وی و از سویی رشد فیزیکی اش در سطح جوانان مشهود بود. به همین دلیل روزنامه لا گاتزتا به اندازه ای درباره او مطمئن بود که پس از پیوستنش به اینتر این گونه تیتر نوشت: "یک ستاره متولد شده است"
زمانی که او در سال 1947 بازنشسته شد، 2 قهرمانی در جام جهانی به دست آورد و 2 قهرمانی در لیگ نیز به همراه اینتر به دست آورد. در حالی که یک آهنگ معروف، ادعا می کرد که مه آتزا "با ریتم فاکسورتیک گلزنی می کند". با این وجود، او هم مانند بسیاری از اسطوره های فوتبال ایتالیا، جاذبه ای برای جنجال بود.
او بهترین گلزن باشگاه فوتبال اینترمیلان و یکی از بهترین گلزنان تاریخ رقابت‌های سری ا است. مه آتزا همچنین به همراه ایتالیا در ۲ دوره متوالی جام‌های جهانی ۱۹۳۴ و ۱۹۳۸ در ترکیب ایتالیا بود و در هر دو به مقام قهرمانی رسید.از تیم اینترمیلان او تنها بازیکنی است که در هر دو جام جهانی ۱۹۳۴ و ۱۹۳۸ قهرمان جهان گردید.
افتخارات:
اینتر میلان
سری آ: ۳۰–۱۹۲۹؛ ۳۸–۱۹۳۷؛ ۱۹۳۹-۱۹۴۰
کوپا ایتالیا: ۱۹۳۹
آقای گل سری A در سال ۱۹۳۰ با ۳۱ گل زده
آقای گل سری A در سال ۱۹۳۶ با ۲۵ گل زده
آقای گل سری A در سال ۱۹۳۸ با ۲۱ گل زده
بهترین گلزن تاریخ باشگاه اینترمیلان تاکنون
برنده کاپوکانونیره(کفش طلای سری A):
۱۹۳۰، ۱۹۳۶، ۱۹۳۸
تیم ملی
جام جهانی: ۱۹۳۴؛ ۱۹۳۸
جام ملت‌های اروپای مرکزی: ۱۹۲۷/۱۹۳۰؛ ۱۹۳۳/۱۹۳۵
توپ طلای جام جهانی ۱۹۳۴
