نیما امیننولان رو بخاطر دقتش به جزئیات در فیلم هاش تحسین می کنم.
حتی اگه از یه فیلمش خوشم نیاد.
شاید تمام کارهایی که میسازه نوآوری نباشه
اما قابلیت این رو داره که بیننده رو پای فیلم بنشونه و کمتر از دیدن فیلم خسته بشه.
این لازم ترین شرط یه فیلم خوبه بنظرم.
البته بنظرم نقطه ی اوج کارهای نولان پرستیژ بود و با یک اختلاف کم اینسپشن. بقیه اش کپی های تمیزی بوده از روی دست دیگران، یا مثل ممنتو، فقط ذهن بیننده رو بازی داده. با همه این وجود بعضا کپی ها از اصل بهتر در اومدن (مثلا بی خوابی یا اینسامنیا، لااقل تنه به تنه ی نسخه اصلی با بازی اسکارزگارد میزنه به گفته اونایی که دیدن).
