وقتی که عصر های سه شنبه و چهار شنبه فرا می رسید، وقتی که سرود دورتموند در وست فالن پخش می شود، احساسی ترین لحظات زندگی یک دورتموندی شروع می شود.
در این بخش، به بررسی 5 شب احساسی و دیوانه وار تاریخ دورتموند در چمپیونز لیگ می پردازیم.
یورگن کوهلر، از جان کندن در وست فالن تا تشویق شدن در تئاتر رویاها؛ نقش اول نیمه نهایی چمپیونز لیگ 1997
گاهی اوقات، تنها چیزی که برای جاودانه شدن کافی است، 90 دقیقه بازی است. این داستان یورگن کوهلر است. مردی که حاضر بود که مردن را انتخاب کند اما به هیچ وجه نمیخواست پیراهنی سرخ رنگ بالا تر از زرد جاودانه دورتموند باشد. این همان فلسفه زرد یا مرگ است که پایه های عشق را در وست فالن پایه گذاری کرده است. می میریم، اما لطفا برایمان سنگ قبر زرد بزنید!
در یک بازی فوق العاده در وست فالن، دورتموند توانست با نتیجه 1 بر 0 منچستر یونایتد را شکست دهد. اما بسیاری انتظار داشتند که تیم سر الکس فرگوسن با حضور بزرگانی مانند اریک کانتونا ، اندی کول ، دیوید بکهام ، پل اسکولز و رایان گیگز در اولدترافورد پیروز شوند. بازی رفت پایاپای بود. اما بازی برگشت شاید یک طرفه ترین بازی تاریخ چمپیونز لیگ بود. ولی ما دورتموندیم.
لارس ریکن. جوان با اعتماد بنفس. بعد از تنها 8 دقیقه گل اول دورتموند را در اولترافورد به ثمر رساند تا دورتموند خیلی زود از حریفش پیش بیوفتد. همه امیدوار شدند. دورتموند در دفاع بی نظیر بود. اما اگر یورگن کوهلر نبود، شاید دورتموند 5 یا 6 گل دریافت میکرد. یورگن کوهلر با در آوردن سه توپ روی خط دروازه، هوادران منچستر را تا حد دیوانگی رساند. اما تاثیر گذار ترین لحظه، صحنه ای بود که یورگن کوهلر درحالی که از پشت روی زمین افتاده بود، توانست توپ اریک کانتونای افسانه ای را دفع کند. اشک از چشمان دورتموندی ها جاری شد، خون در رگ های منچستری ها ایستاد.
82 دقیقه دفاع دیوانه وار. هنگامی که سوت پایان زده شد، هواداران منچستر یونایتد، در اولدترافورد ایستاده برای شیران وست فالن دست زدند. آنجا بود که تک تک دورتموندی ها به دلیل انتخاب دورتموند به عنوان عشق ابدی، احساس خوشبخت ترین آدم روی زمین را داشتند. خون زرد رنگ درون رگ هایمان، گواهی ست برای حرف هایمان
قهرمانان سال 1966؛ اولین خشت های خانه شخصیت آلمانی ها در اروپا را دورتموندی ها گذاشتند. تاریخ فراموش نخواهد کرد.
در ماه مه 1966 ، دورتموند اولین باشگاه از آلمان شد که موفق به کسب یک جایزه اروپایی شد و در فینال جام در جام اروپا در پارک هامپدن گلسگو با نتیجه 2 بر یک لیورپول را شکست داد. آن یازده نفر برای همیشه جاودانه شدند.
زیگی هلد و امریش، در مقابل بیل شلکنی بزرگ و یاران. تقابلی رویایی.
شرایط بسیار طوفانی بود. چه در زمین و چه در آسمان. زیگی هلد، ملقب به قهرمان گل اول بازی را به ثمر رساند و راجر هانت 7 دقیقه بعد بازی را به تساوی کشاند.
این وظیفه راینهارد لیبودا بود که بتواند در وقتهای اضافی برنده شود ، یکی از بزرگترین اهداف تاریخ باشگاه. همانطور که نورمن فاکس در سال 1996 در زیرزمینه لیبودا برای ایندیپندنت نوشت ، " دروازه بان لیورپول" تامی لارنس توپ را از حاشیه محوطه جریمه به طور مستقیم به لیبودا ارسال کرد. او از 40 یاردی شوت فوری و پیروزی بخش دورتموند را به سمت دروازه لیور شلیک کرد. اولین قهرمانی اروپایی یک باشگاه آلمانی
یازده قهرمان دورتموند در آن شب جادویی:
خیره کننده مثل رابرت لواندوفسکی؛ مگر می شود دورتموندی باشی و در سال 2013 اشک نریخته باشی؟
نمیتوانم چیزی بگویم. شکست دادن رئال مورینیوی 2013 آن هم با 4 گل فقط از دست شیران وست فالن بر می آید. رئال مادرید کلاسیک می نواخت اما یورگن هوی متال دوست داشت. بازی هیجانی و پر سرعت. پاس هایی که سرعت شوت را داشتند. دلبری مارکو رویس. آخرین فرصت های ماریو گوتزه و جنون روبرت لواندوفسکی.
ارسال از چپ، گل در سمت راست. حرکت از راست، ضربه در چپ. دورتموند انقدر سریع و تاکتیکی بازی میکرد که بازیکنان رئال مادرید نمیتوانستند فکر کنند. دیوار زرد روی سر رئالی ها خراب شد.
ترکیب زنبور های وحشی:وایدنفیلر، سوبوتیچ، هوملز، پیزچک (گروبکروتز)، اشملزر، بندر، گوندوعان (شیبر)، گوتزه، رویس، بلاژیکوفسکی (کل)، لواندوفسکی
ترکیب قو های سپید:لوپز، واران، په په، راموس، کوئنترائو، خدیرا، اوزیل، آلونسو (کاکا)، مودریچ (دی ماریا)، رونالدو، هیگواین (بنزما)
در دقیقه 7 مارکو رویس به شکلی دیدنی پا به توپ شد و تا داخل محوطه رئال پیش رفت و به شکلی خوب ضربه خود را زد اما لوپز با واکنشی دیدنی با نوک انگشتان توپ را برگشت داد و لواندوفسکی هم وقتی به توپ رسید که زاویه بسته شده بود.
اما دورتموند در دقیقه 8 به گل رسید؛ گوتزه به شکلی عالی توپ را به محوطه رئال فرستاد و لواندوفسکی پشت سر په په پای خود را به سمت توپ دراز کرد و توپ را درون دروازه رئال قرار داد.
در ادامه رئال مادرید بازی خوبی ارائه نمی داد و در ایجاد موقعیت گل نا موفق بود، اما دورتموند بازی را آنطور که می خواست پیش می برد.
بهترین و جدی ترین فرصت رئال مادرید در دقیقه 23 و از روی ضربه آزاد دیدنی رونالدو به دست آمد؛ او از راه دور شوتی دیدنی به توپ زد اما وایدنفیلر به شکلی خوب ضربه رونالدو را برگشت داد.
رئال مادرید کم کم بازی بهتری از خود به نمایش می گذاشت و دورتموندی ها دل به ضد حملات خطرناک خود دوخته بودند؛
تا دقیقه 30 هم رئالی ها صاحب 3 ضربه آزاد شدند که هر 3 آنها روی سانتر های نه چندان خوب آلونسو از دست رفت.
در دقیقه 43 رئال روی حرکتی دیدنی و با 3 پاس به گل تساوی رسید؛ مودریچ با پشت پا پاسی فوق العاده به پشت دفاع دورتموند انداخت، هوملز با اشتباه بد خود نتوانست توپ را جمع کند و هیگواین توپ را دزدید و به رونالدو پاس داد تا او به راحتی دروازه خالی مقابلش را باز کند؛
این 6مین نیمه نهایی بود که رونالدو گلزنی می کرد و از این حیث رکورد دار شد؛ ضمن اینکه در این فصل از رقابت ها هم 12 گل ـه شد.
دقایقی قبل از این گل هم دورتموندی ها اعتراض به خطای پنالتی داشتند؛ رویس داخل محوطه سرنگون شد اما داور اعتقادی به خطا نداشت.
در نهایت نیمه اول با این نتیجه به پایان رسید تا شاگردان مورینیو با این گل خارج از خانه با ارزش به رختکن بروند.
نیمه دوم؛
در آغاز نیمه دوم، دو تیم بدون تغییر وارد میدان شدند؛
دورتموند نیمه دوم را هم مانند نیمه اول خوب شروع کرد و در دقیقه 50 به گل دوم رسید؛ روی یک رفت و برگشت، لواندوفسکی پشت دفاع رئال صاحب توپ شد، رئالی ها لحظه ای به هوای آفساید مکث کردند و لواندوفسکی برای دومین بار دروازه لوپز را باز کرد؛
تصاویر آهسته نشان می داد گل به درستی به ثمر رسیده است.
در دقیقه 53 خدیرا اولین کارت زرد بازی را دریافت کرد.
در دقیقه 55 لواندوفسکی هت تریک کرد؛ باز هم اشتباهات خط دفاعی رئال مادرید در دفع توپ؛ لواندوفسکی صاحب توپ شد و با حرکتی دیدنی په په را کنار زد و با ضربه ای استادانه توپ را به زیر طاق دروازه رئال فرستاد تا کار مادریدی ها سخت تر شود.
لواندوفسکی اولین بازیکن تاریخ چمپیونزلیگ شد که مقابل رئال مادرید هت تریک می کند.
در دقیقه 61 این بار گوندوعان به زیبایی 2 بازیکن رئال را از پیش رو برداشت و ضربه خیلی خوبی به توپ زد اما لوپز با واکنشی خوب توپ را راهی کرنر کرد؛
در دقیقه 63 رویس روی اوزیل خطا کرد، اما کارت زرد را اوزیل از داور دریافت کرد! او اعتقاد داشت باید رویس به خاطر خطا اخطار بگیرد.
دروتموند فوق العاده بازی می کرد و در دقیقه 66 رویس داخل محوطه رئال نقش بر زمین شد و این بار داور نقطه پنالتی را نشان داد؛ لواندوفسکی پشت توپ ایستاد و با قدرت گل چهارم خود و تیمش را به ثمر رساند!
بعد از این گل مورینیو بنزما را به جای هیگواین به بازی فرستاد؛ و دی ماریا جای مودریچ را گرفت.
در دقیقه 70 هم لواندوفسکی کارت زرد گرفت تا بار دیگر نامش توسط داور ثبت شود!
در دقییقه 75 اوزیل خدیرا را راه انداخت، اما ضربه خدیرا از زاوبه بسته توسط وایندفیلر برگشت داده شد.
در دقیقه 78 هم ضربه دیدنی لواندوفسکی توسط لوپز به کرنر فرستاده شد؛
در دقیقه 80 کاکا جای آلونسو را گرفت.
در دقیقه 88 خدیرا پاس در عمقی برای رونالدو فرستاد اما ضربه رونالدو از فاصله ای نزدیک با دروازه بان، برگشت داده شد.
دقیقه 92 هم راموس کارت زرد آخر بازی را دریافت کرد. در لحظات پایانی بازی هم واران روی ارسال کرنر کاکا فرصتی عالی به دست آورد اما ضربه خوبی نزد و توپ را از نزدیکی نقطه پنالتی به بیرون فرستاد.
بازی هم در نهایت با نتیجه 4 - 1 به سود دورتموند به پایان رسید تا دو غول اسپانیایی در دو شب 8 بار از تیم های آلمانی گل بخورند! و امید بسیار کمی برای فینال داشته باشند.
کل آن 90 دقیقه جنون آمیز در این چند خط خلاصه شد. اما هرگز نمیتوان حجم عظیم احساسات دورتموندی ها را در چندین کتاب 100 صحفه ای جا داد. این چیزی است که فقط با ورق زدن دل یک وست فالنی متوجه آن می شوید.
معجزه در برابر مالاگا. یورگن کلوپ: "حرفی ندارم. بازی را ببینید تا همه چیز را متوجه شوید." هیچ دورتموندی نمیتواند بدون لرزش صدا و اشک ریختن آن شب را تعریف کند. پس بروید و بازی را ببینید.
قهرمانی در مونیخ؛ قهرمانی در خاک دشمن همیشگی
رسانه های آلمانی بر علیه دورتموند. باشگاه منفور دهه 90. چرا؟ چون دورتموند جای بایرن را گرفته بود. تیتر هایی زننده چون: آنها شایسته نیستند و دیر یا زود باید به گورستان برگردند.
پیروزی 3-1 مقابل یوونتوس در فینال 1997 یکی از بزرگترین ناآرامی های تاریخ این رقابت ها بود .مشکی ها و زردها به عنوان بازیکنان کم سن و سال وارد بازی شدند ، نقشی که در آن راحت بودند ، همانطور که نیمه نهایی برابر یونایتد نشان داده بود.
ریدله دو بار پیاپی دروازه یووه را گشود تا عصبانیت گورخر ها را دو چندان کند. الکساندر دل پیرو نیمه دوم به بازی آمد و با یک گل دیدنی اختلاف را به حداقل رساند. هیتسفیلد میدانست باید چاره ای بی اندیشد. اختلاف یک گل اصلا مطمئن نبود.
لارس ریکن وارد زمین شد. کسی که با گلش در مقابل منچستر یونایتد دل هوادران دورتموند را ربود.
16 ثانیه زمان کافی بود تا ریکن با یک ضربه چیپ خارق العاده دروازه یوونتوس را باز کند. واکنش ریکن به گونه ای بود که انگار خود او میدانست که چه اتفاقی خواهد افتاد. خونسرد. و در عین حال خوشحال.
اولین قهرمانی دورتموند در چمپیونز لیگ سال 97
امیدوارم لذت برده باشید.
