دوربین مقابل یه طاق بزرگه...شکل مربعی طاق و اینکه فضای زیادی رو اشغال کرده و حتی هد شات نداره استواریشو چند برابر میکنه و نشون میده کارگردان چقدر دقیق فقط روی انتخاب لوکیشن و زاویه دوربین کارکرده
دوربین تکون نمیخوره
از انتهای چپ کادر سربازان نازی خیلی منظم و با صدای چکمه هاشون وارد قاب میشن و نصف مسیرو طولی میرن
انگار که طاقو تصرف کردن
جای دوربین که ماییم دقیقا روبه روی نازی هاست
این حس که ما با فرانسوی هاییم به ما دست میده و درواقعا نازی ها دشمن ما هستن
به محض رسیدن به وسط کادر از اونجا اینبار به صورت عرضی میان سمت دوربین(یعنی ما)
وقتی به وسط مسیر میرسن دوربین آروم به عقب میره
انگار که ما عقب نشینی کردیم
ولی سرعت حرکت دوربین(ما) از سرعت حرکت سربازا کمتره
در نتیجه اونا هی به ما نزدیک تر میشن و انگار تقلای ما برای عقب نشینی و فرار فایده ای نداره
به محض اینکه به ما رسیدن دوربین آروم میاد پایین
انگار که ما زانو زدیم در مقابل هیبت این ارتش و تسلیم شدیم...
فیلمساز بدون هیچ دیالوگی و بسیار هنرمندانه و با زبان سینما(یعنی فرم) تصرف و تسخیر فرانسه به دست آلمانو به ما نشون میده..اون تو یه دقیقه
فیلم ارتش سایه ها اثر ملویل رو ببینین
Army of shadows 1969
