مطلب ارسالی کاربران
یک اشتباه ...
از زمانی که فوتبال نگاه می کردم همیشه سوالی ذهنم را مشغول کرده بود؛ این که چرا همیشه یا حداقل اکثر اوقات بهترین معروف ترین و محبوب ترین بازیکنان یک تیم مهاجمان هستند؟ چرا وقتی همیشه صحبت از بهترین بازیکن تاریخ می شود همه می روند سراغ پله یا مارادونا،مسی،رونالدو یا زیدان.چرا هیچ وقت حرفی از بابی مور،فرانتس بکن باوئر یا لئو یاشین زده نمی شود.یعنی اثر گذاری پله و مارادونا از بکن باوئر یا یاشین بیشتر بوده یا آنها بازیکنان بهتر و کامل تری نسبت به مدافعان در پست هایشان بوده اند؟ هر چه قدر که مهاجمان در به ثمر رسیدن گل ها اثر گذارند همان قدر هم مدافعان و دروازه بانان اثر دارند.هر چه قدر مهاجمان گل می زنند همان قدر هم مدافعان و دروازه بان ها سعی در گل نخوردن دارند‌که این خود نوعی تلاش برای ارزشمند نشان دادن کار مهاجمان است یعنی مهاجمان به نوعی مدیون مدافعان هستند.پس چرا همیشه مهاجمان محبوب تر و حتی ثروتمند تر هستند در حالیکه اگر کسان دیگری نباشند مهاجمان خیلی هم به چشم نمی آیند. برای روشن شدن مطلب مثالی می زنم اگر در آن فصلی که رئال برای دهمین بار قهرمان اروپا شد،بدلیل گل خوردن های متوالی رئال نمی توانست این عنوان را بدست بیاورد،گل های رونالدو آنقدر هم با ارزش جلوه میداد؟نه قطعا نه.چون آنها باخته بودند و گل های رونالدو هم له هیچ دردی نمی خورد.پس چرا؟ همه میدانیم که دلیل جذابیت بیشتر فوتبال نسبت به سایر ورزش هایی که گل دارند مانند راگبی هاکی یا هند بال کم تر زده شدن گل و بیشتر انتظار کشیدن برای دیدن گل است.و طبیعتا هر کسی که این کار سخت را انجام دهد معروف تر و محبوب تر خواهد بود.مهاجم است که تلاش کل تیم را به ثمر می نشاند.او است که می تواند تیمی را قهرمان کند یا به دسته پایین تر بفرستد.ولی دقت کنید دقیقا همین کار را مدافعان و دروازه بان یک تیم هم می توانند انجام دهند.کافی است دروازه بان با گرفتن پنالتی آخر در فینال تیمی را قهرمان کند یا با یک لغزش دست بد موقع تیمی را به خاک سیاه بنشاند.ولی نکته ای که وجود دارد این است که تماشاگران می آیند تا گل زدن تیمشان را ببینند نه گل خوردنشان را حداقل در اکثر موارد اینگونه است.برای همین است که مهاجمان محبوب تر هستند هر چه قدر هم دیگر عناصر تیم موثر باشند.در بارسلونا بوسکتس قلب تپنده تیم است.تکل می زند،موقعیت حریف را خراب میکند،در گیر می شود.پاس گل می دهد هر از چند گاهی هم گل می زند ولی در بارسا مسی پرستیده می شود.حرف من این نیست که کدام یک از دیگری بهتر است حرف من این است که معیار سنجش ما درست نیست.الگوی همه فوتبال دوستان مسی یا رونالدو است اما آیا کسی است که لوتار ماتئوس را الگوی خود قرار دهد؟طبیعتا بله ولی آیا قابل مقایسه با مسی و رونالدو است؟نه صد در صد نه.چند نفر را می شناسید که کم تر از ۲۵ سال داشته باشد و ماتیاس سامر را بشناسد اصلا خودتان چطور؟ولی همه زیکو یا اوزبیو را می شناسند.چیزی که بدیهی است این است که باید ملاک هایمان را باید عوض کنیم.آخرین باری که یک مدافع برنده توپ طلا شده است سال ۲۰۰۶ بوده که کاناوارو به لطف قهرمانی جام جهانی به آن دست پیدا کرده.قبل از آن سامر در سال ۱۹۹۶ و ماتئوس در سال ۱۹۹۱ یا قبل تر یاشین و چند نفر دیگر برنده توپ طلا شده اند البته شاید فقط به لطف قهرمانی های تیمشان و نه شاید شایستگی فردی چون فوتبال دوستان و فوتبال گذاران به خود این زحمت را نمی دهند که بیایند و آمار قطع پاس خارق العاده یا درصد شگفت انگیز پاس صحیح فلان بازیکن را در بیاورند که بدون شک اگر مسی یا رونالدو در پست هایشان ۹۹ باشند آنها ۱۰۰ هستند.و نکته شگفت انگیز اینکه آنها می روند و در گوگل تعداد گل های مسی و رونالدو در آن سال را سرچ می کنند تا هر کدام که بیشتر بود توپ طلا را به او دهند و کاری هم به این ندارند که مانوئل نویر در سال ۲۰۱۴ ستاره بی چون و چرای تیم قهرمان جهان،آلمان بود.فقط کافی است مسی یا رونالدو آقای گل شوند تا توپ طلا به آنها برسد.کار به جایی رسیده است که همه عثمان دمبله را می شناسند ولی هندانوویچ را به سختی.بیایید معیار و میزان سنجشمان را عوض کنیم.
Saeed.h
