طرفداری - برنامه بانوان قهرمان این هفته طرفداری به الناز رکابی، قهرمان سنگ نوردی ایران اختصاص یافت. بخش اول گفتگوی سامان خدائی با الناز رکابی را می بینید و می خوانید:
سلام عرض می کنم خدمت مخاطبین عزیز رسانه طرفداری، با یکی دیگر از برنامه های بانوان قهرمان در خدمتتان هستیم و امروز کنار من بانویی نشسته است که رشته ورزشی متفاوتی دارد.
خانم الناز رکابی، قهرمان سنگ نوردی ایران خیلی خوش آمدید، این شما و این بینندگان رسانه طرفداری.
من هم سلام عرض می کنم خدمت شما و بینندگان محترم رسانه طرفداری.
اطلاع داریم که به دلیل سنگ نورد بودن برادر بزرگتان آقا داود، شما نیز به سنگ نوردی علاقه مند شدید و در ادامه مصاحبه به علاقه شما به سنگ نوردی خواهیم پرداخت اما می خواهیم گفتگو را طور دیگری آغاز کنیم، ناراحت نشوید، می خواهیم بدانیم شما بچه که بودید از دیوار راست بالا می رفتید؟
بچه بودم بله با برادرم همیشه شیطنت می کردیم و اصلی ترین آن، بالا رفتن از دیوارهای آجری خانه بود. یادم است خودمان مسیر هایی را روی دیوار باز کرده بودیم که راحت تر به پشت بام برسیم و تمام وقتمان، مخصوصا در تابستان که مدرسه نمی رفتیم، روی پشت بام می گذشت.
یعنی از دیوار به پشت بام می رفتید؟
بله از دیوار های آجری که جای دست داشت بالا می رفتیم.
پس به مبل و چارچوب در راضی نبودید و مستقیم از دیوار بالا می رفتید؟
نه سعی می کردیم داخل خانه این کارها را انجام ندهیم و در حیاط به دور از چشم پدر و مادرمان این شیطنت ها را انجام می دادیم.
نقش برادر شما در علاقه تان به رشته سنگ نوردی چه بود؟
برادرم در مسابقات قهرمانی آسیا در استان زنجان مقام دوم را به دست آورد و من که به دیدن مسابقات برادرم رفته بودم، متوجه شدم که مسابقات بانوان نیز برگزار می شود و این رشته برای خانم ها نیز وجود دارد و با دیدن تیم ملی کشورمان هیجان زده شدم که این ورزش را در زنجان شروع کنم. در آن مقطع، سنگ نوردی برای خانم ها در زنجان وجود نداشت و این مسابقه باعث شد هم استارت کار من بخورد و هم این رشته برای زنان شروع شود.
از دیدن برادرتان در سنگ نوردی حسادت کردید یا انگیزه به دست آوردید؟
نه حسادت نبود و واقعا انگیزه بود. وقتی صعودشان را می دیدم با خودم گفتم چه کار راحتی است و من نیز می توانم این کار را انجام بدهم. این ورزش از دور راحت و مثل بالا رفتن ار نردبان و یا راه رفتن روی زمین به نظر می آید و من خیلی با چالش های این ورزش آشنا نبودم. وقتی که این ورزش را شروع کردم، چالش های این ورزش بیشتر مرا جذب کرد و باعث شد که بتوانم از برادرم الهام بگیرم و راه قهرامانی خودم را پیش بگیرم.
شما بر خلاف خیلی هایی که به دلیل کمبودها، به ورزش های کوه نوردی و یخ نوردی و یا ورزش های قدرتی روی آوردند نبودید و همچنان صخره نورد ماندید، این رشته برای بانوان غیر متعارف است؟
شاید در ذهن مردم عادی که با این رشته آشنا نیستند، غیر متعارف است. در کل اروپا و به خصوص در فرانسه، این ورزش بین خانم ها رواج دارد و یکی از بهترین و پر طرفدارترین ورزش ها است. این ورزش شرایط و ظرافت هایی دارد که اتفاقا مناسب بانوان است و فکر می کنم با تبلیغات، این ذهنیت تغییر کند و برای خانم ها متعارف شود. 18 19 سال است که در این ورزش ثابت قدم ماندم و شرایطی مهیا بود که بتوانم به دلیل کسب مدال جهانی به رشته های دیگر روی بیاورم اما سال ها است که نفر اول کشورم هستم و به نوعی خودم را نماینده سنگ نوردی در میادین بین المللی می دانم بنابراین دوست داشتم کار نیمه تمامم را تمام کنم. چون در خود می دیدم که بتوانم مدال جهانی بیاورم برای همین ثابت قدم ماندم. تمام سنگ نورد ها و ورزشکاران دنیا، مرا به عنوان یک سنگ نورد می شناسند و دوست داشتم ثابت کنم که ما با این شرایط حجاب نیز می توانیم موفق شویم. حتی در رشته های لید و بولدرینگ که هیچ دختر مسلمانی فعالیت نمی کند، حتی از کشور اندونزی نیز در رشته سرعت افرادی هستند اما در لید و بولدرینگ، هیچ بانوی محجبه ای فعالیت نمی کند. میخواستم ثابت کنم که با این شرایط می توانم به سکو های جهانی برسم.
انشاالله چنین اتفاقی خواهد افتاد.
ممنون
لقب دختر عنکبوتی را دوست دارید؟
آره بد نیست (با خنده). فکر می کنم تمام سنگ نورد ها این لقب را دوست دارند.
یادتان می آید برای اولین بار چه کسی این لقب را به شما داد و این لقب از کجا شروع شد؟
من مسابقه سرعت با یک دختر کره ای در ژاپن داشتم و توانستم دیواره سرعت را بالا بروم و با فاصله 2 ثانیه از او جلو بزنم. بعد از آن ویدئو های این مسابقه در اینستاگرام پخش شد و به من لقب دختر عنکبوتی دادند و این لقب همه گیر تر شد.
در بازی های آسیایی از شما توقع مدال داشتیم اما چرا این اتفاق نیفتاد؟
مهمترین دلیل، نداشتن دیواره سرعت است. این مسابقه روز اول برگزار شد و نقطه ضعف من نیز همین دیواره سرعت است و دلیل اصلی ضعف من، نداشتن دیواره استاندارد در پایتخت کشورمان است. اگر دیواره سرعت داشتم، با اعتماد به نفس بیشتری در این مسابقه شرکت می کردم. نقات قوتم را می شناختم و نقات ضعفم را پوشش می دادم. راستش را بگویم، مجموعا دو هفته برای رشته سرعت تمرین کردم. در مسابقات دیواره سرعت، پایم رها شد که این نکته خطا محسوب می شود، به همین دلیل جزو نفرات آخر رشته سرعت شدم و امتیار این رشته را از دست دادم. سعی کردم در رشته لید و بولدرینگ جبران کنم و البته رتبه های خوبی نیز به دست آوردم اما به دلیل امتیازاتی که در رشته سرعت از دست دادم، هفتم شدم. شش نفر اول این مسابقات به فینال می رفتند و من با امتیاز مساوی با نفر ششم، در رده هفتم جای گرفته بودم نتوانستم به دور فینال راه پیدا کنم. این خیلی ناراحت کننده بود که با امتیاز مساوی نتوانستم به فینال برسم. خیلی شرایط بدی بود و فرصت بزرگی را از دست دادم در حالی که مطمئن بودم می توانستم سکو را به دست بیاورم چون تقریبا 1 سال تمرین می کردم و تمرکزم را روی تمریناتم قرار داده بودم.
اگر بخواهیم صادقانه صحبت کنیم، بزرگترین مشکل ورزش بانوان در ایران و بزرگترین مشکل رشته سنگ نوردی برای بانوان چیست؟
مشکل بزرگ خودم و بیشترین نیازم، نداشتن مربی طراح مسیر است. از نظر المپیکی نیز نداشتن دیواره سرعت بزرگترین مشکل من است. چون من مطئنم می توانم در آخرین شانس کسب سهمیه المپیک در چین، سهمیه را کسب کنم ولی بدون دیواره سرعت نمی توانم موفق یه کسب سهمیه شوم. می دانم توانمند هستم چون بدن سازی های سرعت را انجام می دهم ولی دیواره سرعت ندارم و همین، دلیل نقطه ضعف من برابر رقبا می شود و شانس کسب سهمیه ام را کم می کند. عدم حمایت از بانوان مهمترین مشکل است. سهمیه ای که برای بانوان در نظر گرفته می شود خیلی کم تر از آقایان است. اگر حمایت های بیشتری از بانوان صورت بگیرد و بانوان بیشتر دیده بشوند، انگیزه بیشتری می گیرند. در واقع یکی از بزرگترین مشکلاتمان این است که در تلویزیون و یا در رسانه ها، ورزش بانوان، حتی با وجود حجابمان، کم تر از آقایان دیده می شود. تبلیغات کم تری برای بانوان صورت می گیرد و این نشان می دهد که حمایتی بیشتری از آقایان می شود که امروزه نتایجش را می بینیم. سنگ نوردان در تمام دنیا جزو قوی ترین ورزشکاران هستند. ورزشکاران این رشته، در هر ورزش دیگری پا می گذراند جزو خوب های آن رشته شناخته می شوند. از انتخاب ورزش سنگ نوردی پشیمان نیستم در واقع لذتی که از صعود کردن می برم و لذتی که صعود به زندگی من می دهد، تمام زندگی مرا تحت شعاع قرار داده و همین لذت بیشتر از به دست آوردن پول و سرمایه ارزش دارد.
اگر الناز رکابی دوباره به 11 12 سالگی برگردد، دوباره همین مسیر را شروع می کند؟
بله باز هم همین مسیر را انتخاب می کنم. سنگ نوردی خیلی کامل است و تمام ابعاد زندگی ام را چه در هنر چه در ورزش فرا گرفته است.
روزی چند ساعت ورزش می کنید؟
حداقل روزی 4 ساعت
شما مانند بسیاری از ورزشکاران حرفه ای کشورمان، مربی گری هم می کنید؛ چون در واقع ورزش حرفه ای، آن درآمدی ک باید را ندارد، به همین دلیل مجبور می شوید بخشی از وقت تمریناتتان را برای کسب درآمد به مربی گری اختصاص بدهید، مربی گری آسیبی به ورزش حرفه ای شما نمی زند؟
درست است. من می توانم در تایم مربی گری، بدن سازی کنم و یا تمرینات جایگزین و مکمل ورزشم را انجام بدهم و یا حتی استراحت کنم ولی به دلیل شرایطی که در ورزش ما حاکم است باید هزینه مسابقات جهانی را خودم تامین کنم و لوازم فنی ورزشم را خودم بخرم که هزینه های بالایی دارد. چون خودم تنها و جدا از خانواده تمریناتم را پیگیری می کنم، باید هزینه زندگی خودم را در تهران نیز فراهم کنم. نیاز دارم که مربی گری کنم که البته تاثیرات مثبتی نیز دارد. در واقع وقتی شاگردانم را می بینم که چگونه از مسیری که من صعود کرده ام به نوعی دیگر صعود می کنند، برای من آموزنده است. در واقع چالش هایی که برای من وجود دارد برایم جذاب است. می ببینم یک نفر دیگر با توانایی و فیزیک متفاوت آن را چالش را می گذراند. این نکات، می تواند تاثیرات مثبتی برای من و سنگ نوردی من داشته باشد ولی نمی توان از وقتگیر بودن آن بگذریم.
پایان بخش اول
